ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 836

ซูจื่ออวี๋เอ่ยปาก

“เรื่องนี้ ขออภัยที่ข้าไม่อาจช่วยได้ ข้ายังติดค้างหนี้บุญคุณคุณหนูเสวี่ยหนึ่งครั้ง วันหน้าหากคุณหนูเสวี่ยมีเรื่องใดให้ช่วยเหลือ ไปหาข้าที่จวนอ๋องฉินได้เลย สิ่งที่สามารถทำได้ ข้าย่อมไม่บ่ายเบี่ยง ข้ายังมีธุระ ขอตัวก่อน อาหารที่นี่รสชาติใช้ได้ ท่านทั้งสองเชิญตามสบาย”

เมื่อซูจื่ออวี๋พูดจบจึงได้หันหลังจากไป ไม่ปล่อยให้สองพี่น้องตระกูลเสวี่ยมีโอกาสรั้งนางไว้

หลังจากซูจื่ออวี๋จากไป เสวี่ยเฉิงอันหันมองเสวี่ยชิงหาน พร้อมเอ่ยถาม

“พี่ใหญ่ โม่ซุนจะใช่สืออีหรือไม่?”

เสวี่ยชิงหานถอนหายใจ

“เหมือนมากแต่ก็ไม่เหมือน ไม่ว่าจะใช่หรือไม่ เรื่องนี้บอกท่านพ่อไม่ได้ รู้หรือไม่?”

เสวี่ยเฉิงอันพยักหน้า

“ข้าเข้าใจแล้ว”

เสวี่ยชิงหานมองไปนอกหน้าต่าง เห็นด้านล่างคือซูจื่ออวี๋ที่ไกลออกไป

“วิชาพิศของพระชายาอ๋องฉินเก่งกาจนัก เจ้าอย่าได้เป็นศัตรูกับนาง ส่วนทางองค์รัชทายาทเป๋ยฉู่ ให้คบหาไปเรื่อยๆ เจ้าอย่าลืมว่าจุดประสงค์ของพวกเราคือคัมภีร์ทองคำหมื่นพิษ”

เสวี่ยเฉิงอันทำหน้าเสีย

“เจ้าฉู่อวิ๋นหยางเอาใจยากนัก ไม่เข้าใจว่าเหตุใดท่านพ่อจึงต้องเอาใจเป๋ยฉู่ด้วย”

เสวี่ยชิงหานตำหนิเสียงเบา

“เกาะเชียนซานอยู่ใกล้เป๋ยฉู่มากที่สุด ต่อให้อำนาจในยุทธภพจะแข็งแกร่งเพียงใด ก็ไม่อาจเอาชนะทหารล้านนายของแคว้นหนึ่งได้ หากไม่อยากถูกควบคุม ก็ต้องทำให้ตัวเองยิ่งใหญ่ ต้องรีบตามหาคัมภีร์ทองคำหมื่นพิษให้เจอ”

เสวี่ยเฉิงอันพยักหน้าตอบรับ

——

หลังจากซูจื่ออวี๋ออกจากหอแปดสมบัติ ไม่ได้ไปที่หอเวินเซียงอวี้หยวน แต่กลับรีบเดินทางกลับจวนอ๋องฉิน แล้วรีบวิ่งไปที่ร้านขายยา

ยังไม่ทันได้เข้าไปในสวน พลันเห็นโม่ซุนที่กำลังง่วนอยู่กับสมุนไพรผ่านรั้วไม้

โม่ซุนเห็นซูจื่ออวี๋วิ่งจนหน้าแดง จนอดถามอย่างเป็นห่วงไม่ได้

“มีอะไรหรือ? เกิดเรื่องใดขึ้น? พิษของท่านอ๋องฉินกำเริบหรือ?”

ซูจื่ออวี๋ส่ายหน้า เล่าเรื่องราวเมื่อครู่ให้อีกฝ่ายฟังพอสังเขป

โม่ซุนชะงักไปเล็กน้อย คิดไม่ถึงว่าสองพี่น้องตระกูลเสวี่ยจะมาเกี่ยวพันกับซูจื่ออวี๋ เมื่อเห็นท่าทางตื่นเต้นของซูจื่ออวี๋ โม่ซุนหัวเราะเสียงเบา

“ดูสิเจ้าช่างร้อนรนเหลือเกิน นั่งลงดื่มน้ำชาก่อน”

โม่ซุนพูดล้อเล่น แต่ซูจื่ออวี๋กลับก้าวไปข้างหน้าอย่างไม่เกรงใจ พร้อมทั้งยื่นมือไปจับแก้มสองข้างของโม่ซุน เพียงพริบตานางจับใบหน้าที่หล่อเหลาของโม่ซุน จากลายเป็นก้อนกลม

ซูจื่ออวี๋จับโน่นจับนี่ ผ่านไปสักพักถึงได้แน่ใจว่าโม่ซุนไม่ได้แปลงโฉม

เรื่องนี้ทำให้นางโล่งอก กลับไม่รู้ว่าโม่ซุนถูกนางจับแก้มจนใจเต็นเร็วขึ้นหลายเท่า เขายังไม่เคยใกล้ชิดกับหญิงใดเท่านี้มาก่อน

โม่ซุนอดหน้าแดงไม่ได้ แต่ซูจื่ออวี๋กลับคิดว่าตัวเองลงมือหนักไป จึงหัวเราะพร้อมขอโทษ

“ขอ...ขอโทษนะ ข้าควบคุมตัวเองไม่ได้ จับจนหน้าท่านแดงไปหมด ข้าก็แค่เป็นห่วงนะ โชคดีที่ท่านไม่ใช่คนที่พวกเขาตามหา ไม่อย่างนั้นหากท่านเปิดเผยร่องรอย คงอันตรายมาก”

โม่ซุนยิ้มอย่างจนใจ

“ฟังจากน้ำเสียงของแม่นางซู ท่านคิดว่าสองพี่น้องตระกูลเสวี่ยไม่ใช่คนดีหรือ?”

ซูจื่ออวี๋ยักคิ้วแล้วหันมองโม่ซุน

“สำหรับเสวี่ยชิงหานข้ายังไม่แน่ใจ แต่เสวี่ยเฉิงอัน ท่านบอกข้าเองไม่ใช่หรือ ว่าเขาไม่ใช่คนดี?”

โม่ซุนชะงักไปเล็กน้อย จากนั้นทั้งตกใจและดีใจ จึงเอ่ยถาม

“ท่าน...เชื่อข้าขนาดนั้นเลยหรือ?”