ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 843

หลังจากกลับมาถึง ซูจื่ออวี๋ได้ศึกษาไปพอสมควร เมื่อแน่ใจว่ายางไม้กับพิษของฮ่องเต้เจาเหวินไม่ได้เชื่อมโยงกัน จึงนำเข็มเงินเล่มนั้นมอบให้โม่ซุน เพื่อให้เขานำไปศึกษาต่อว่าด้านบนมีสิ่งใดเจือปนอยู่ วันนี้โม่ซุนน่าจะมาให้คำตอบแก่นาง

โม่ซุนเอ่ยปาก

“แม่นางซู ท่านเคยได้ยิน น้ำตาคนรักหรือไม่?”

ซูจื่ออวี๋ครุ่นคิด

“ท่านหมายถึงยางไม้ของต้นเฮอฮวนหรือ”

โม่ซุนตาลุกวาว แล้วเอ่ยปาก

“แม่นางซูช่างมีความรู้กว้างขวาง!”

ซูจื่ออวี๋หันมองหันมองเข็มเงินด้วยความสงสัยั

“สิ่งที่เจือปนอยู่คือน้ำตาคนรักหรือ?”

โม่ซุนพยักหน้า

“ถูกต้อง เป็นน้ำตาคนรักที่แข็งตัวแล้ว”

ซูจื่ออวี๋ไม่ค่อยเข้าใจ จึงกล่าวขึ้น

“จากที่ข้ารู้มา นำส่วนต่างๆของต้นเฮอฮวน เช่นดอก ใบ เปลือกไม้และรากมาเคี่ยวรวมกันเป็นเวลานาน จึงจะได้มาซึ่งยางไม้ของต้นเฮอฮวนเพียงน้อยนิด ยางไม้ชนิดนี้มีสรรพคุณในการปลุกกำหนัดจริง ทว่าฤทธิ์ยาไม่อาจเทียบเท่าผงหอมทั่วไปได้เลย กระทั่งเทียบไม่ได้กับเหล้าปลุกอารมณ์กาหนึ่ง หากสนมในตำหนักต่างๆใช้วิธีนี้เพื่อให้เป็นที่โปรดปราน ดูจะเป็นฝีมือที่โง่เขลาไปหน่อย”

โม่ซุนเอ่ยปากอย่างเห็นด้วย

“ถูกต้อง น้ำตาคนรักดำรงอยู่มานานมากแล้ว แต่ก็ไม่เป็นที่นิยมมานานแล้วเช่นกัน ไม่มีคนใช้ยางไม้ชนิดนี้มาปลุกกำหนัดนานแล้ว ดังนั้น ต่อให้ถูกพบเจอ ด้วยความสามารถของหมอหลวงในตอนนี้ ก็ไม่อาจแยกแยะได้ว่านี่คือสิ่งใด”

หัวใจซูจื่ออวี๋กระตุกวาบ

“ใช่สินะ ผู้ที่วางยาพิษในวังคนนี้ ถึงกับรู้จักเลือกใช้วิธีนี้ เห็นได้ชัดว่าคนคนนี้...อาจเป็นผู้ที่เชี่ยวชาญทั้งแพทย์ศาสตร์และพิษศาสตร์ เป็นผู้ช่ำชองรอบด้าน”

โม่ซุนพยักหน้า

“ถูกต้อง คนผู้นี้ไม่ว่าจะเป็นด้านแพทย์ศาสตร์หรือพิษศาสตร์ เรียกได้ว่าเป็นผู้แตกฉาน”

“จะปักใจเช่นนั้นไม่ได้ พูดได้เพียงแค่ว่า ใครเป็นเจ้าของหมอนหยกไหมทองคำ คนผู้นั้นก็คือคนที่ใช้น้ำตาคนรัก ส่วนจะเป็นการวางยาหรือไม่ม ต้องสืบต่อไป เพราะน้ำตาคนรักไม่มีพิษไม่มีภัย”

ซูจื่ออวี๋พยักหน้า

“หากอยากรู้ว่าใครคือเจ้าของหมอน คงต้องถามจากคนข้างกายฝ่าบาท เรื่องนี้มอบให้ข้าจัดการเอง ก่อนที่เรื่องราวจะกระจ่าง เมื่อฝ่าบาทถามก็ให้ตอบแบบเอาตัวรอดไปก่อน เผื่อคนที่เป็นเจ้าของหมอนกับคนที่วางยาไม่ใช่คนเดียวกัน จะทำให้คนอื่นเดือดร้อนไปด้วย เพราะอย่างไรฝ่าบาทขี้ระแวง อยู่ใกล้ฮ่องเต้เหมือนอยู่ใกล้เสือ”

โม่ซุนพยักหน้า

“แม่นางซูพูดถูกแล้ว”

……

ยามค่ำคืน

ซูจื่ออวี๋อาบน้ำเปลี่ยนชุดตั้งแต่หัวค่ำ แล้วนอนรออยู่บนเตียงอย่างว่าง่าย กระทั่งจวินมู่เหนียนเปิดประตูเข้ามา จึงทำหน้าเปี่ยมความหวัง แล้วยิ้มอย่างเอาอกเอาใจ

จวินมู่เหนียนรู้สึกน่าขัน แต่ไม่รู้ทำไม เขามักจะรู้สึกว่าเมื่ออยู่ต่อหน้าคนนอกยัยเด็กคนนี้ฉลาดทันคน แต่ทำไมเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา กลับทำท่าซื่อบื้อ แค่เห็นก็อยากรังแกนางเสียแล้ว