ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 844

จวินมู่เหนียนลุกขึ้นจากรถเข็น แล้วก้าวช้าๆไปตรงหน้าซูจื่ออวี๋ พร้อมอ้าแขนออก

ซูจื่ออวี๋รีบช่วยเขาปลดเปลื้องเสื้อผ้าชั้นนอกอย่างรู้หน้าที่ นางทำไปด้วยพลางเอ่ยถาม

“ท่านอ๋องอาบน้ำแล้วหรือ? จะให้เตรียมน้ำหรือไม่?”

จวินมู่เหนียน

“ก่อนมาที่นี่ ข้าอาบน้ำมาเรียบร้อยแล้ว แต่ถ้าพระชายาอยากปรนนิบัติข้าให้อาบน้ำอีกครั้ง ข้ายินดีเป็นอย่างยิ่ง”

มุมปากซูจื่ออวี๋กระตุก แล้วหัวเราะแห้งๆ

“คงจะ...คงไม่จำเป็นต้องสิ้นเปลืองน้ำ !”

หลังจากถอดเสื้อตัวนอกของจวินมู่เหนียนออก ซูจื่ออวี๋ไม่ถอดต่อ แต่กลับไปตบที่เตียงเบาๆ

“ท่านอ๋องรีบนั่งลงสิ ข้ามีเรื่องจะบอกท่าน”

จวินมู่หนียนรู้สึกเหนื่อยใจ เขาถอดเสื้อให้ตัวเอง จนเหลือเพียงกางเกงตัวเดียว จากนั้นกอดซูจื่ออวี๋แล้วนอนลง

“หากจะขอร้องใคร ต้องแสดงความจริงใจ แค่ทำตัวว่าง่ายไม่มีประโยชน์หรอกนะ เคยตกลงกันไว้แล้วขอหนึ่งครั้งกอดหนึ่งครั้ง ลืมง่ายเหลือเกินนะ?”

ซูจื่ออวี๋ขดตัวอยู่ในอ้อมกอดของจวินมู่เหนียน แล้วใช้สองมือดันหน้าอกของเขาเอาไว้

“ท่าน...ท่านปล่อยก่อน ข้ามีเรื่องสำคัญจะบอกท่าน”

จวินมู่เหนียนกระชับวงแขนเข้ามา แล้วกอดนางไว้แน่น

“เจ้าว่ามาสิ ใกล้กันอีกนิด จะได้ฟังอย่างชัดเจน”

ซูจื่ออวี๋เอือมระอากับความคิดของเขา แต่ก็ไม่กล้าดิ้นรนรุนแรงมากนัก มีคำกล่าวหนึ่งว่าอย่างไรแล้วนะ?

“เจ้ายิ่งดิ้นรน ข้ายิ่งชอบใจ!”

มุมปากซูจื่ออวี๋กระตุก รู้สึกว่าตัวเองคิดเหลวไหลอีกแล้ว นางจึงรีบปรับอารมณ์

“ท่านอ๋อง ก่อนหน้านี้ที่ข้าเคยบอกท่านเอาไว้ ว่าพบหมอนหยกไหมทองคำใบหนึ่งภายในห้องบรรทมของฝ่าบาท ข้าอยากรู้ว่าหมอนใบนั้นเป็นของผู้ใด ในวังมีคนของท่านอ๋องหรือไม่?”

จวินมู่เหนียนเอ่ยปาก

“หมอนใบนั้นมีปัญหาหรือ?”

ซูจื่ออวี๋เล่าเรื่องที่นางกับโม่ซุนคาดเดาให้เขาฟัง ตอนท้ายยังสำทับว่า

“ตอนนี้ไม่มีหลักฐานที่แน่ชัด เพื่อยืนยันว่าเจ้าของหมอนใบนั้นกับผู้ที่วางยาคือคนเดียวกัน แต่ข้าว่ามีความเป็นไปได้มาก หากเป็นเพียงการแย่งชิงความโปรดปราน ไม่จำเป็นต้องใช้ยาที่มีความซับซ้อนมากขนาดนั้น แค่ไปหาเหล้าปลุกอารมณ์ หรือผงหอมปลุกกำนัด ล้วนแล้วแต่ได้ผลดีกว่าทั้งสิ้น”

“ไม่พูดก็ไม่พูดสิ ข้าไม่ได้เป็นคนถูกพิษสักหน่อย”

ซูจื่ออวี๋แสร้งทำเป็นโกรธ แล้วหันหน้าไปหาผนัง จวินมู่เหนียนกลับกอดนางจากด้านหลัง พร้อมกระซิบข้างหู

“ไม่ถอดก็ไม่ถอด ถึงอย่างไรพรุ่งนี้เช้าเสื้อผ้าของเจ้าก็ไม่เรียบร้อยอยู่แล้ว”

ใบหน้าของซูจื่ออวี๋แดงเถือกทันที ท่านอนของนางไม่เรียบร้อย ซ้ำตอนนี้เพิ่งเริ่มฤดูใบไม้ผลิ อากาศร้อน นางจึงมักจะดึงทึ้งเสื้อตัวเอง จวินมู่เหนียนช่างชั่วร้ายนัก ทำไมต้องพูดเรื่องน่าอายเช่นนี้ด้วย

ซูจื่ออวี๋ดึงผ้าห่มมาคลุมหัว พร้อมพูดอย่างอึดอัด

“ท่านอ๋องก็ดีแต่รังแกข้า”

ทันใดนั้นจวินมู่เหนียนดึงผ้าห่มให้เปิดออก แล้วบังคับให้ซูจื่ออวี๋หันมองเขา จากนั้นดึงมือน้อยของนางมาลูบไล้ไปทั่วร่างตัวเอง

เทียนภายในห้องดับแล้ว ความมืดทำให้ความปรารถนาเพิ่มขึ้นและทำให้ซูจื่ออวี๋ใจกล้ามากขึ้น

นางไม่ได้ขัดขืนจวินมู่เหนียน แต่กลับปล่อยให้เขาทำตามใจ และสำรวจเรือนร่างที่งดงาม

มือของนางเลื่อนผ่านไหปลาร้าที่งดงาม เลื่อนผ่านกล้ามเนื้อแผงหน้าอกกำยำ และเลื่อนผ่านกล้ามหน้าท้องที่เด่นชัด สุดท้ายไปหยุดอยู่ตรงกล้ามสามเหลี่ยมตรงหน้าท้อง

ซูจื่ออวี๋ตะลึงไปทันที เพราะ...จับแล้วรู้สึกดีเหลือเกิน