ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 868

เสียงดังปัง! ฉู่อวิ๋นหยางตบโต๊ะอย่างแรง พร้อมเอ่ยอย่างมีน้ำโห

“เจ้าว่าอะไรนะ? เจ้าลองพูดอีกครั้งสิ? !”

ฉู่อวิ๋นฉิงกัดฟัน พร้อมทำท่าแตกหักกันไปข้างหนึ่ง แล้วเอ่ยขึ้น

“ข้าบอกว่าข้าชอบเขา ข้ารักเขาตั้งแต่แรกพบ ข้าฉู่อวิ๋นฉิงนอกจากเขาไม่ขอแต่งงานกับผู้ใดอีก!”

เพี๊ยะ! ครั้งนี้ฝ่ามือถูกฟาดใส่หน้าของฉู่อวิ๋นฉิง ฉู่อวิ๋นหยางโกรธจนมือสั่น ฉู่อวิ๋นฉิงเองก็ถูกฟาดจนหน้าหัน ขอบตาแดงขึ้นมาทันที

ฉงซานองครักษ์ของฉู่อวิ๋นหยางเห็นดังนั้น จึงรีบห้ามปราม

“องค์รัชทายาทใจเย็นก่อน!”

เฮอเซียงอดกลั้นความเจ็บปวดแล้วคลานไปแทบเท้าฉู่อวิ๋นหยาง ร้องไห้วิงวอน

“พระองค์อย่างทรงกริ้วเลยเพคะ เป็นความผิดของบ่าวเอง หากอยากจะลงโทษ ก็ลงโทษบ่าวได้เลย อย่าได้ทำร้ายองค์หญิงเลยนะเพคะ”

ฉู่อวิ๋นหยางจ้องน้องสาวตัวเองอย่างโกรธเคือง พร้อมกัดฟันเอ่ยขึ้น

“เจ้ารู้หรือไม่ มีทหารของเป๋ยฉู่ตายอยู่บนสนามรบตงโจวมากน้อยเพียงใด? บรรพบุรุษของพวกเรา ท่านน้าของพวกเรา แล้วยังมีเหล่าขุนนางทหารของเป๋ยฉู่อีกมากมาย ล้วนแต่จบชีวิตลงด้วยน้ำมือของสองพี่น้องจวินมู่เหนียนและจวินมู่เยว่ ทว่าตอนนี้เจ้ากลับบอกข้าว่าเจ้าจะแต่งงานกับจวินมู่เยว่งั้นหรือ? ฉู่อวิ๋นฉิงเจ้าลองถามใจตัวเองดู เจ้ารู้สึกผิดต่อวีรชนที่ตายไปแล้วหรือไม่? เจ้ารู้สึกผิดต่อราษฎรมากมายของเป๋ยฉู่หรือไม่? เจ้ารู้สึกผิดต่อเสด็จพ่อและเสด็จแม่หรือไม่?”

ระหว่างที่พูดขอบตาของฉู่อวิ๋นหยางก็แดงขึ้นมาเหมือนกัน ครั้งนี้ที่เขามาตงโจวเพื่อต้องการพาตัวประกันกลับไป เพื่อให้เป๋ยฉู่มีเวลาได้พัก ไม่ใช่ยกน้องสาวตัวเองให้อีกฝ่าย

เมื่อเห็นฉู่อวิ๋นฉิงน้ำตาร่วง ฉู่อวิ๋นหยางบอกว่า

“เรื่องในวันนี้ข้าจะถือว่าไม่เคยได้ยินมาก่อน เจ้าจงอยู่ในตำหนักรับรองให้ดี หากข้าไม่อนุญาต ห้ามออกไปแม้แต่ก้าวเดียว”

เมื่อพูดจบฉู่อวิ๋นหยางเดินจากไปทันที ตอนเดินไปถึงประตูพลันเอ่ยขึ้นอีกครั้ง

“หากข้ารู้ว่าเจ้าแอบหนีออกไป ข้าจะสับเฮอเสียง...เป็นหมื่นๆชิ้น”

ฉู่อวิ๋นฉิงเงยหน้าขึ้นทันที

“เสด็จพี่....”

ฉู่อวิ๋นหยางไม่ได้สนใจนาง เขาเดินจากไปพร้อมกับความโกรธเคือง

หนานหยวนหรัวถูกการจู่โจมของฉู่อวิ๋นหยางทำให้ตกใจ ทว่าหลังจากแปลกใจเล็กน้อยกลับรู้สึกสุขสมมาก

เมื่อเห็นฉู่อวิ๋นหยางที่กระตือรือร้นเช่นนี้ หนานหยวนหรัวทำเสียงออดอ้อน

“อวิ๋นหยาง...พี่อวิ๋นหยางเป็นอะไรไป? ทำไม...อืม...ดูเหมือนอารมณ์ไม่ค่อยดี”

ฉู่อวิ๋นหยางแข็งแรงมาก กระแทกจนเสียงของหนานหยวนหรัวขาดตอน

เมื่อได้ยินคำถามของนาง ฉู่อวิ๋นหยางยังคงนิ่งเงียบ เพียงแค่จับนางพลิกตัว หันหลังให้ตัวเอง แล้วรุกรานต่อไป

หลังจากสุขสมอารมณ์หมาย หนานหยวนหรัวเหนื่อยจนหนังตาหนักอึ้ง

ฉู่อวิ๋นหยางกอดหนานหยวนหรัวที่เปลือยเปล่าพร้อมถอนหายใจ

หนานหยวนหรัวได้ยินเขาถอนหายใจ จึงฝืนตื่นขึ้นมาแล้วเอ่ยถามเขา

“วันนี้ท่านเป็นอะไร? พอเข้ามาก็รู้สึกผิดปกติ ใช้แรงมากขนาดนั้น รู้หรือไม่ว่าทำให้ข้าเจ็บ”