ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 87

ซูจื่ออวี๋มองฮูหยินซูก่อนจะกระพริบตาด้วยความสงสัยว่า “ท่านแม่หมายความว่าอย่างไร? ข้าไม่ได้อยู่ข้างนอก แล้วข้าจะอยู่ที่ใด?”

“เจ้า...” ฮูหยินซูกำลังจะบอกว่าเจ้าควรอยู่ใต้เตียง แต่เมื่อนางรู้สึกถึงสายตาไม่พอใจของเสนาบดีซู

หัวใจของฮูหยินซูก็เต้นไม่เป็นจังหวะและถึงได้กลับมามีสติโดยตระหนักได้ว่าในที่แห่งนี้ยังมีคนนอกอยู่ไม่น้อย นางไม่ควรกระทำเข้มงวดเช่นนี้

ฮูหยินซูสูดกหายใจเข้าไปลึกๆและปั้นรอยยิ้มน่าเกลียดออกมา นางแสร้างทำเป็นใช้น้ำเสียงที่อ่อนโยนพูดว่า “แม่กำลังถามเจ้า เจ้าไปไหนมาทั้งคืน? ไม่ใช่ว่าบอกไม่สบายหรือ ทำไมถึงได้มาอยู่ด้านนอก ไม่อยู่ด้านในห้อง?”

ซูจื่ออวี๋ถอนหายใจก่อนตอบว่า “ไม่รู้ว่าซิวขุยไปเที่ยวเล่นที่ไหน ข้าหานางไม่พบจึงได้ไปตามหารอบๆจวน”

ฮูหยินซูถามเค้นนาง “หาคน? ทำไมถึงได้หานานนัก? ข้าไม่ถามแล้วว่าเจ้าไปที่ใด ข้าขอถามเจ้าว่าเมื่อหนึ่งชั่วยามที่แล้วเจ้าอยู่ไหน?” เมื่อหนึ่งชั่วยามก่อนเป็นเวลาที่ซูจื่ออวี๋และหันเจิ้นถูกนำตัวมาไว้ด้วยกัน

ซูจื่ออวี๋ตอบนาง “เมื่อหนึ่งชั่วยามก่อน ข้าก็กำลังหาคน”

“ใครจะพิสูจน์ได้ว่าเจ้าหาคน? คนในจวนมีตั้งมากมาย แต่มีใครเห็นเจ้าสักคนหรือไม่? แล้วเหตุใดคุณชายรองหันจึงได้ไปหมดสติอยู่ในห้องเจ้า? เป็นเพราะเจ้าไม่พอใจที่ถูกขโมยการแต่งงานไปจึงได้วางยาคุณชายรองหันและพยายามาเขาขึ้นเตียง? พูดมา!” ฮูหยินซูไม่สามารถระงับความร้อนรนภายในใจของนางได้จนภาพลักษณ์ของมารดาที่ดีถูกทำลายลงไปด้วยประโยคเพียงสองประโยค

นางถามเค้นถามอย่างหนักราวกับไม่อยากยอมแพ้ให้กับซูจื่ออวี๋ที่ไม่ยอมรับว่าตนอยู่กับหันเจิ้น

เมื่อเห็นว่าซูจื่ออวี๋กำลังถูกฮูหยินซูบดขยี้ จวินมู่หลายจัดสินใจที่จะเป็นวีรบุรุษปกป้องสาวงาม เขาเปิดปากพูด “ข้า...” เป็นพยานได้

เพียงแต่คำว่าเป็นพยานได้ยังไม่ทันจะออกจากปาก ซูจื่ออวี๋ก็พูดขี้นมาอย่างใจเย็นว่า “ข้ามีพยาน”