ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 875

ซูจื่ออวี๋ยักคิ้ว คิดในใจว่าเช่นนี้ก็ดีเหมือนกัน หน้าประตูใหญ่ฉินอ๋องอยู่ริมถนน มีคนไปมาขวักไขว่ มีคนมากมายช่วยเป็นหูเป็นตา คงไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องชื่อเสียง

ซูจื่ออวี๋

“ใครก็ได้ ไปเชิญท่านอ๋องแปดออกมา”

องครักษ์ในจวนอ๋องฉินรีบไปหาจวินมู่เยว่ทันที ส่วนซูจื่ออวี๋ยืนอยู่หน้าประตูจวนอ๋องฉินกับเหยียนหรูอี้ ไม่คิดจะจากไป

เหยียนหรูอี้เหลือบมองซูจื่ออวี๋แวบหนึ่ง แต่ที่สุดก็ไม่กล้าบอกให้อีกฝ่ายไปไหน

ผ่านไปสักครู่ จวินมู่เยว่เดินออกมาจากจวนอ๋องฉิน เมื่อเห็นซูจื่ออวี๋ยืนอยู่ด้านนอกจึงเอ่ยด้วยความสงสัย

“ซ้อเจ็ด มีคนมาหาข้าหรือ?”

แววตาจวินมู่เยว่เต็มไปด้วยความหวัง เห็นได้ชัดว่าเขานึกไปถึงฉู่อวิ๋นฉิง

ซูจื่ออวี๋โบ้ยปากไปทางเหยียนหรูอี้ เพื่อให้จวินมู่เยว่มองนาง แต่เหยียนหรูอี้กลับรีบเอ่ยขึ้น

“ข้าน้อยเหยียนหรูอี้ คารวะท่านอ๋องแปด”

จวินมู่เยว่หันมองเหยียนหรูอี้ พร้อมทำหน้าสงสัย กำลังจะถามว่าอีกฝ่ายคือใคร แต่ยังไม่ทันจะได้เอ่ยปาก เหยียนหรูอี้รีบยื่นของที่นำมาด้วยไปให้จวินมู่เยว่ พลางเดินพลางเอ่ยขึ้น

“ข้าน้อยรับคำสั่งจากบิดา มามอบสิ่งนี้ให้ท่านอ๋องแปด...โอ๊ย!”

ไม่รู้ว่าเหยียนหรูอี้ประหม่าหรือไปเหยียบสิ่งใดเข้า ยังพูดไม่ทันจบ ร่างของนางก็โงนเงน เซล้มไปทางจวินมู่เยว่

จวินมู่เยว่ยื่นมือไปรับตามสัญชาตญาณ เหยียนหรูอี้ตาลุกวาว ขอเพียงนางล้มลง คงจะเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของจวินมู่เยว่พอดี

กระนั้นในขณะที่เหยียนหรูอี้คิดว่าแผนของนางคงเป็นไปตามคาด แขนของจวินมู่เยว่รัดแน่น เพราะถูกซูจื่ออวี๋ดึงออกไป

จากนั้นเกิดเสียงดังปัง เหยียนหรูอี้ล้มลงไปกระแทกกับบันไดหน้าจวนอ๋องฉินทันที จนหน้าตามอมแมมไปหมด!

ทุกคนได้แต่ตะลึงไปทันที มีเพียงแววตาของซูจื่ออวี๋ที่เต็มไปด้วยความน่ารำคาญและระแวง

ซูจื่ออวี๋เหลือบมองยาอวิ๋นหลิงที่ตกอยู่บนพื้น แล้วเตะออกไปอย่างไม่สบอารมณ์ ยัยเด็กนี่กล้าหลอกใช้นางหรือ ซูจื่ออวี๋จะปล่อยนางไปได้อย่างไร คำพูดเหล่านั้นขึงขังจริงจัง กระทบกระทั่ง ไม่กลัวว่าจะทำให้นางถอยไม่ได้!

จนกระทั่งเหยียนหรูอี้จากไปแล้ว จวินมู่เยว่ก็ยังงงเป็นไก่ตาแรก จึงเอ่ยถาม

“อาซ้อน้อย นางคือใครหรือ? แล้วนี่เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

ซูจื่ออวี๋ไม่สนใจจวินมู่เยว่ แต่กลับหันมองรอบด้าน แล้วก็พบชายเสื้อทีโผล่พ้นต้นไม้มาเล็กน้อยจากจุดที่ไม่ไกลนัก

ซูจื่ออวี๋โบ้ยปากไปทางต้นไม้ต้นนั้น

“ยังไม่รีบไปอีก เดี๋ยวคนอื่นก็ไปซะหรอก!”

จวินมู่เยว่กระพริบตาปริบๆอย่างมึนงง จากนั้นหันมองตามสายตาของซูจื่ออวี๋ พบกับแผ่นหลังของฉู่อวิ๋นฉิงที่จากไปพอดี หัวใจของเขากระตุกวาบ แล้วรีบกระโดดขึ้นบิน ตามไปทันที

“อวิ๋นฉิง! อวิ๋นฉิงเจ้ารอข้าด้วย!” จวินมู่เยว่ตามไปด้วยตะโกนไปด้วย แต่ฉู่อวิ๋นฉิงกลับไม่สนใจ