ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 887

ซูจื่ออวี๋เม้มปากสายตาก็มองสำรวจป๋ายหลี่เชียนซาง

ต้องบอกเลยว่านางมีความสนใจเรื่องของป๋ายหลี่เชียนซางเป็นอย่างมาก แต่นางแค่ไม่ชอบถูกคนอื่นจูงจมูก

ซูจื่ออวี๋ครุ่นคิดเล็กน้อยแล้วพูดว่า “เจ้าเป็นใครกันแน่?”

ป๋ายหลี่เชียนซางก็พูดว่า “คน...ดี”

ซูจื่ออวี๋ถอนหายใจรู้สึกว่าการพูดกับป๋ายหลี่เชียนซางต้องใช้ความอดทนจริงๆ ไม่อย่างนั้น เพียงแค่สามประโยคก็อาจจะทำให้คนโกรธจนตายได้แน่

ซูจื่ออวี๋เอ่ยขึ้นมา “ข้าอยากนอนแล้ว เจ้าอยากพูดก็พูด ถ้าไม่อยากพูดก็เชิญตามสบายเถอะ”

เสียงของซูจื่ออวี๋จบลง ก็นางก็นอนลงบนเตียงจริงๆ และดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเอง เตรียมที่จะนอนแล้ว

ป๋ายหลี่เชียนซางตะลึงงัน จากนั้นก็เอ่ยด้วยความขมขื่น “เจ้าไม่กลัวว่าข้าจะลงไปนอนด้วยหรือ? ให้ท่านอ๋องแสนดีของเจ้ามาจับชู้อยู่บนตีดีไหม?”

ซูจื่ออวี๋หันหลังให้ป๋ายหลี่เชียนซาง ตอบด้วยน้ำเสียงเกียจคร้าน “ถ้าเจ้าไม่กลัวตายก็ลองนอนลงดูได้ ข้ารับประกันได้เลยว่าเจ้าจะได้ชิมพิษที่รุนแรงที่สุด ให้ก่อนตายของเจ้าได้รู้สึกอย่างสาสม”

ป๋ายหลี่เชียนซางตะลึงงัน จากนั้นพูดหยอกล้อซูจื่ออวี๋ แล้วเอ่ยว่า “ฮ่าๆๆ น่าสนใจดีสาวน้อย เจ้าช่างถูกใจข้าจริงๆ จิ๊ๆๆ ช่างทำให้ข้าปรารถนาไม่หยุด เจ้าคิดหาทางมาที่ศาลาชิวสุ่ยคนเดียว ข้าจะช่วยเจ้าเปิดเผยตัวตนของชู่ซีเอง”

ป่ายหลี่เชียนซางพูดจบลง เสียงเปิดหน้าต่างก็ดังขึ้น จากนั้นภายในห้องก็ไม่มีกลิ่นอายของป๋ายหลี่เชียนซางอีก

ดวงตาที่ปิดสนิทของซูจื่ออวี๋ค่อยๆ ลืมตาขึ้น ในใจก็มีความกระวรกระวาย ที่อยู่ของโกศกระดูกร้อยปีโม่ซุนเป็นคนหาเจอ เมื่อพูดถึงเรื่องนี้มีเพียงนางและจวินมู่เหนียนเท่านั้น ป๋ายหลี่เชียนซางจะรู้ได้อย่างไรว่าโกศกระดูกร้อยปีโผล่ออกมา

ซูจื่ออวี๋ถอนหายใจอย่างหนัก ลังเลอยู่ในใจว่าพรุ่งนี้จะไปศาลาชิวสุ่ยหรือไม่ ชิวสุ่ยเหมือนจะเป็นศาลาอุ่นของลั่วกุ้ยเฟย

จวินมู่เหนียนเม้มปากแล้วพูดว่า ถอนหายใจแล้วพูดว่า “เคยเอ่ยถึงแล้ว เจตนาของเสด็จพ่อคืออยากให้กรมกลาโหมและกรมพระคลังช่วยกันแก้ไขกันเรื่องนี้”

ซูจื่ออวี๋กะพริบตาเอ่ยด้วยความสงสัย “ฝ่าบาทอยากให้ท่านอ๋องกับจวินมู่เหนียนต่อสู้กัน ดูว่าทักษะใครจะสูงกว่าอย่างนั้นหรือ?”

จวินมู่เหนียนยิ้มไม่ได้ตอบคำถามของซูจื่ออวี๋ เห็นได้ชัดว่าซูจื่ออวี๋ทายถูก

ซูจื่ออวี๋ขมวดคิ้วครุ่นคิด อยู่ๆ ก็เข้าใจเจตนาของฮ่องเต้เจาเหวิน ขณะที่นางกำลังจะถาม จวินมู่เหนียนก็ยกนิ้วชี้ขึ้นวางไว้ที่ริมฝีปาก เอ่ยขึ้นมาว่า “ชู่ อย่าเดาเจตนาของฝ่าบาทเลย”

ซูจื่ออวี๋ยิ้มแห้ง นางเดาเจตนาของฮ่องเต้เจาเหวินแล้ว ฮ่องเต้เจาเหวินต้องการใช้จวินมู่หลานและกรมพระคลังเป็นหินลับมีด เพื่อฝึกฝนองค์รัชทายาทในเจตนารมณ์ของเขา ถ้าเรื่องนี้จัดการไม่ได้ จำเป็นต้องให้ฮ่องเต้ออกหน้า เช่นนั้นจวินมู่เหนียนก็ไม่เหมาะที่จะเป็นองค์รัชทายาท

คำพูดนี้ห้ามหลุดออกมาจากปากเด็ดขาด หากเผลอหลุดเข้าหูของฮ่องเต้เจาเหวินแม้แค่คำเดียว นั่นจะแปลว่าจวนอ๋องฉินมีใจไม่ภักดี