ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 886

เมื่อฉู่อวิ๋นชิงพูดจบ นางก็หันหลังวิ่งออกไป

เมื่อเห็นเช่นนี้แล้วฉงซานก็รีบพูดว่า “องค์รัชทายาท จะไปห้ามองค์หญิงหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”

ฉู่อวิ๋นหยางนวดคิ้ว พูดด้วยความปวดหัว “ปล่อยนางไป พอนางผิดหวังก็จะกลับมาเองนั่นแหละ”

ฉู่อวิ๋นหยางถอนหายใจอย่างรุนแรง อดไม่ได้ที่จะรู้สึกปวดใจกับน้องสาวของตนเป็นอย่างมาก เขาเป็นองค์ชาย และเป็นบุรุษ จะไม่เข้าใจความคิดของผู้ชายได้อย่างไร

การปกป้องบ้านเมืองของตนคือความรัก การสร้างความสำเร็จก็คือความรัก อำนาจครองใต้หล้าคือความปรารถนา

ในความคิดของพวกเขา ความรักชายหญิงเป็นเพียงความสัมพันธ์ใช้สามารถหาประโยชน์เท่านั้น

ฉู่อวิ๋นหยางส่ายหัวเล็กน้อย แล้วออกมาจากห้องโถงใหญ่ด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง

......

จวนอ๋องแปด

ฉู่อวิ๋นชิงรีบไปที่จวนของอ๋องแปดทันทีด้วยความโมโห แต่กลับได้รู้ว่าจวินมู่เยว่ไม่ได้อยู่ในจวน

ฉู่อวิ๋นชิงหันหลังกลับไปที่จวนท่านอ๋องฉิน แต่ตอนที่นางไปถึงจวนอ๋องฉินแล้ว อารมณ์ที่หุนหันพลันแล่นของนางก็ค่อยๆ เลือนหายไป

นางอยากเข้าไปถามจริงๆ หรือ?

ฉู่อวิ๋นชิงไม่อาจตัดสินใจได้ หรือบางทีนางอาจกลัวที่จะได้ยินคำตอบที่นางไม่พอใจ

ถ้าจวินมู่เยว่ปฏิเสธนาง? นางควรจะทำอย่างไรดี? เชื่อฟังที่เสด็จพี่บอกกลับไปที่เป๋ยฉู่ด้วยตัวเองอย่างนั้นหรือ? แต่พวกเขาเป็นสามีภรรยากันจริงๆ แล้ว!

ฉู่อวิ๋นชิงรู้สึกหงุดหงิดมาก สุดท้ายนางก็ไม่กล้าเข้าไปถาม แต่พอกลับไปถึงตำหนักรับรองก็ล้มป่วยแล้ว

ทันทีที่นางป่วย ฉู่อวิ๋นหยางก็ไม่อยากเร่งเร้าให้นางกลับไปที่เป๋ยฉู่ ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงปล่อยให้นางอยู่พักฟื้น หลังเทศกาลฉงหยางค่อยกลับไปด้วยกัน

ซูจื่ออวี๋กำหมัดแน่น กัดฟันกรอดแล้วพูดด้วยความโกรธ “ป๋ายหลี่เชียนซาง เจ้ารู้สึกมารยาทหรือไม่?”

ป๋ายหลี่เชียนซางเลิกคิ้วแล้วพูดว่า “หืม? ข้าเคาะหน้าต่างก่อนจะเข้ามาแล้ว แต่เจ้าก็ดูเหมือนจะจดจ่อเกินไป เลยไม่ได้ยิน”

ซูจื่ออวี๋กลอกตาใส่ป๋ายหลี่เชียนซางแล้วพูดต่อ “มีอะไรจะพูดก็พูดมาเร็วๆ พูดจบแล้วก็รีบออกไปซะ”

ป๋ายหลี่เชียนซางก็กล่าวด้วยรอยยิ้ม “หือนี่เจ้ายังสนใจคำพูดของข้าด้วยงั้นหรือ? ข้าคิดว่าเจ้าไม่อยากสนใจข้าแล้วเสียอีก”

แน่นอนว่าซูจื่ออวี๋ไม่อยากสนใจป๋ายหลี่เชียนซาง แต่นางก็ไม่อยากเพิ่มความขัดแย้งของป๋ายหลี่เชียนซางกับจวนอ๋องฉินให้ทวีความรุนแรงขึ้น

หากนางตะโกนเสียงดัง องครักษ์เซวียนซางที่อยู่ข้างนอกจะรีบเข้ามา จากนั้นทั้งสองฝ่ายจะต่อสู้กันแล้วเกิดปัญหายุ่งยากขึ้นมาอีก

ซูจื่ออวี๋มองไปที่ป๋ายหลี่เชียนซางด้วยสายตานิ่งเฉย พูดด้วยน้ำเสียงห่างเกิน “ข้าไม่สนใจคำพูดของเจ้าแม้แต่น้อย”

ป๋ายหลี่เชียนซางก็หัวเราะเบาๆ ดูเหมือนไม่ได้ถือสาท่าทีไม่ดีของซูจื่ออวี๋เลย เขาเอียงศีรษะแล้วมองไปที่ซูจื่ออวี๋ก่อนจะพูดด้วยรอยยิ้ม “ถ้าเจ้าไม่สนใจในสิ่งที่ข้าพูด เช่นนั้นสนใจในตัวตนของชู่ซีหรือไม่? เจ้านายของชู่ซี เจ้าสนใจหรือไม่? เป้าหมายของชู่ซีคืออะไรเจ้าสนใจหรือไม่? โกศกระดูกร้อยปีโผล่ขึ้นมาแล้ว ชู่ซีน่าจะปรากฏตัวออกมาด้วยเช่นกัน คราวนี้ระหว่างพวกเจ้าสองคน ใครจะเป็นคนได้มันมาก่อน?”