ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 89

หัวใจของเสนาบดีซูเต้นระรัวและกุลีกุจอหันไปพูดกับฮูหยินซูด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด “หุบปากของเจ้าเสีย เด็กๆมาพาฮูหยินกลับไปพักผ่อน”

ฮูหยินซูตะโกนออกมาราวกับถูกปีศาจร้ายเข้าสิง “ท่านพี่ ท่านพี่ฟังข้า ท่านพี่ฟังข้าสิ!” นางไม่ยอมปล่อยซูจื่ออวี๋ไปอย่างง่ายๆ นาบงไม่สามารถที่จะให้ซูจื่ออวี๋ตบแต่งกับราชวงศ์และยิ่งปล่อยให้ซูจื่ออวี๋มีตำแหน่งที่สูงกว่าเยียนเอ๋อร์ของนาง

ฮูหยินซูยังต้องการที่พูด แต่ไม่มีผู้ใดต้องการฟัง

ไม่สำคัญว่าความจริงเป็นเช่นใด แต่ที่สำคัญที่สุดคือความจริงแบบใดที่จะทำให้ยุติความขัดแย้งต่างหาก

เมื่อบ้านตระกูลหันกล่าวลากลับไปแล้วท่านอ๋องทั้งสี่ก็กลับไปด้วยเช่นกัน หลังจากที่ทุกคนกลับไปจนหมดแล้ว เสนาบดีซูจึงหันกลับมามองบุตรสาวที่น่าอดสูของตน

งามมาก ไม่มีเหตุใดต้องสงสัย ในเมื่อแม่ของนางงดงามเสียแบบนั้น นางก็คงไม่ต่างนัก แค่ทำไมเขาเพิ่งจะมาเห็นเอาตอนนี้?

ในช่วงสิบปีที่ผ่านมา ตัวเขาไม่เคยรู้เลยว่าในบรรดาลูกสาวทั้งสี่ของเขา คนที่โดดเด่นที่สุดจะบุตรสาวคนที่สามที่ทั้งขี้ขลาดและโง่เขลา

ขี้ขลาด? โง่เขลา?

ไม่ ไม่เป็นเช่นนั้น เสนาบดีซูหรี่ตาลงเล็กน้อย และจัดอันดับของซูจื่ออวี๋ใหม่ภายในใจ นางไม่ได้ขี้ขลาด แต่นางนั้นคมในฝักซ่อนเร้นความสามารถเอาไว้ นางไม่ได้โง่เขลา แต่นางนั้นเป็นเสือซ่อนเล็บ

ในฐานะที่เป็นลูกสาวของอนุ นางจึงใช้ชีวิตดิ้นรนอยู่ในจวน ถ้าหากเมื่อสิบปีที่แล้วนางแสดงออกความสามารถของนางเช่นวันนี้ เกรงว่าจะกลายเป็นศพในเร็ววัน

ช่างเป็นเด็กที่เจ้าเล่ห์เสียจริง ต้องรู้จักเอาตัวรอดเป็นจึงจะเหมาะกับเป็นบุตตรีของซูเหวินเฟิง

หลังจากที่เสนาบดีซูพบว่าซูจื่ออวี๋แตกต่างจากในอดีตอย่างสิ้นเชิง แทนที่เขาจะรู้สึกขุ่นเคืองใจ เขากลับรู้สึกยินดีปรีดาเล็กน้อย และเกือบทั้งหมดของความสุขนี้มาจากการที่ฉินอ๋อง จวินมู่เหนียนคุ้มครองนางในวันนี้

“ซูเอ๋อร์ พ่อ...มีเรื่องต้องการถามเจ้าเสียหน่อย” เสนาบดีซูนั่งลงที่เก้าอี้