ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 904

ฉู่อวิ๋นหยางรีบเอ่ยปาก

“ท่านอ๋องรองพูดเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร? หรือท่านสงสัยว่าน้องสาวข้าเป็นคนทำลายกระถาง? แค่กระถางต้นไม้เท่านั้น หากฉิงเอ๋อร์เป็นคนทำจริง นางคงไม่ถึงกับปฏิเสธหรอก!”

จวินมู่หลานเองก็รู้สึกว่าฉู่อวิ๋นฉิงไม่มีเหตุผลให้ทำลายดอกไม้ต้นนี้

อีกอย่างหากทำตกจริง เหตุใดจึงต้องเหยียบดอกไม้ซ้ำ เห็นได้ชัดว่าเกลียดชังดอกไม้นี้มาก

แต่ใครจะไปเกลียดชังดอกไม้หนึ่งต้นล่ะ?

จวินมู่หลานหันมองฮองเฮา แล้วเกิดความคิดบางอย่างขึ้น

เมื่อเห็นจวินมู่หลานมอง ถือเป็นการเตือนสติลั่วกุ้ยเฟย นางรีบร้องไห้ทันที

“ฝ่าบาท ฝ่าบาทต้องช่วยหม่อมฉันนะเพคะ! เห็นได้ชัดว่ามีคนริษยาหม่อมฉัน จึงจงใจทำลายต้นไม้ต้นนี้ ฮือฮือฮือ...”

ฮ่องเต้เจาเหวินเอ่ยปากปลอบใจอย่างเอือมระอา

“เอาล่ะ เอาล่ะ ก็แค่ดอกไม้กระถางเดียว เดี๋ยววันหลังข้าค่อยให้คนไปหาต้นที่สวยงามให้เจ้าอีกสักต้น”

ซูจื่ออวี๋เห็นดังนั้นจึงยักคิ้ว คิดในใจว่าฮ่องเต้เจาเหวินช่างดีกับลั่วกุ้ยเฟยเหลือเกิน ลั่วกุ้ยเฟยโวยวายจนน่ารำคาญ ทว่าฮ่องเต้เจาเหวินกลับยังพูดปลอบนางอย่างอ่อนโยน เห็นได้ชัดว่าผูกพันกันลึกซึ้ง

ซูจื่ออวี๋เม้มปาก อดนึกไปถึงเรื่องยาพิษไม่ได้ โชคดีที่นางยังไม่ได้บอกใครเรื่องที่นางไปพบเจอมา

หากพูดออกไป ฮ่องเต้เจาเหวินคงจะปกป้องลั่วกุ้ยเฟยอีก ไม่แน่ตอนนั้นนางอาจจะโดนข้อหาใส่ร้ายป้ายสี

ใจของฝ่าบาทช่างยากจะหยั่งถึง

ฉู่อวิ๋นฉิงที่ยืนอยู่อีกข้าง เงยหน้ามองฉู่อวิ๋นหยาง

“เสด็จพี่ ข้าไม่ได้ทำจริงๆนะ”

ฉู่อวิ๋นหยางตบบ่าของนางเบาๆ พร้อมปลอบใจ

“มีพี่อยู่ เจ้าไม่ต้องกลัว”

ลั่วกุ้ยเฟยเช็ดน้ำตาไปด้วย พลางหันมองฉู่อวิ๋นฉิงไปด้วย

“เจ้าบอกว่าเห็นขันทีคนหนึ่ง แต่ทำไมคนอื่นไม่เห็นล่ะ ทหารองครักษ์มากมายขนาดนี้ มีใครเห็นหรือไม่?”

ฮ่องเต้เจาเหวินหันมองเฮ่อหลานฉือหัวหน้าทหารองครักษ์ เฮ่อหลานฉือเห็นดังนั้นจึงรีบก้าวมาข้างหน้า

“กราบทูลฝ่าบาท ภายในเขตอุทยาน ไม่พบเห็นผู้ใดน่าสงสัยเลย ตอนนี้กำลังค้นหานอกอุทยานพ่ะย่ะค่ะ”

ลั่วกุ้ยเฟยพูดต่อไป

“ได้ยินหรือยัง ไม่มีขันทีที่เจ้าว่ามาเลย”

ฉู่อวิ๋นฉิงกระวยกระวายขึ้นมา

ทุกคนหันมองตามที่ซูจื่ออวี๋บอก เริ่มจากดูซากดอกไม้ก่อน แล้วหันมองรองเท้า จึงรู้ได้ทันทีว่าฉู่อวิ๋นฉิงบริสุทธิ์

ฮ่องเต้เจาเหวินยิ้มเจื่อนแล้วชี้นิ้วไปที่ซูจื่ออวี๋

“ยัยเด็กคนนี้ มีแต่ไหวพริบแต่ไม่หลักแหลมเอาเสียเลย”

ซูจื่ออวี๋ยิ้มแล้วเอียงหัว

“เสด็จพ่อกำลังชมว่าจื่ออวี๋ฉลาดหรือเพคะ?”

ฮ่องเต้เจาเหวินหัวเราะ

“มีแต่ฉลาดแกมโกง ไม่มีสติปัญญา”

แม้จะไม่ใช่คำชมเชย แต่ทุกคนล้วนรู้ว่า ฮ่องเต้เจาเหวินชอบใจในความฉลาดหลักแหลมของซูจื่ออวี๋มาก

ฮองเฮาเห็นดังนั้นจึงรีบเอ่ยปาก

“เอาล่ะ เอาล่ะ รีบให้คนมาเก็บกวาดได้แล้ว”

เฉินกงกงรีบสั่งให้คนมาเก็บกวาดดอกไม้สภาพเละเทะทันที ทว่าเมื่อกงกงน้อยเพิ่งตักดินที่อยู่บนพื้นขึ้น ก็ร้องเสียงดังแหลมอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้

“โอ๊ย...”