ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 903

เมื่อเห็นฮ่องเต้และฮองเฮาหันมองเหยียนหรูอี้ด้วยสายตาเกลียดชัง ฮูหยินเหยียนรีบโผเข้าหาเหยียนหรูอี้ พร้อมกับใช้แรงบิดเอวของนาง พร้อมพูดเสียงดัง

“อวี้เอ๋อร์ ไอหยา อวี้เอ๋อร์ เจ้าเป็นอะไรไป ทำไมถึงได้เป็นลมไปอีก?”

เหยียนหรูอี้เข้าใจทันที จึงรีบแสร้งทำเป็นหมดสติ เห็นได้ชัดว่านางไม่มีสิ่งใดโต้แย้งแล้ว

ซูจื่ออวี๋เห็นดังนั้น ไม่ได้อาศัยโอกาสไล่ต้อน นางไม่อยากเอาชีวิตของเหยียนหรูอี้ ตายไปแล้วคงไม่มีความหมาย มีเพียงอยู่ต่อไปเท่านั้น ถึงจะมีโอกาสสำนึกในความผิดที่ตัวเองก่ออยู่ทุกคืนวัน

อีกอย่าง หากเอาเรื่องต่อไปแล้วเป็นความผิดของนาง ใครจะแต่งงานไปเป๋ยฉู่ล่ะ?

ซูจื่ออวี๋กลอกตาใส่เหยียนหรูอี้ แล้วหันหลังเดินไปหาจวินมู่เหนียน จวินมู่เหนียนจับมือของนางไว้อย่างเป็นธรรมชาติ ท่าทางรักใคร่ของสองสามีภรรยา เห็นได้ชัดว่าไม่ได้รับผลกระทบจากข่าวลือที่เหยียนหรูอี้สร้างขึ้น

ทุกคนเห็นท่าทางไม่แยแสของท่านอ๋องฉิน จึงไม่คิดจะสืบสาวข่าวลือระหว่างซูจื่ออวี๋กับท่านอ๋องแปดอีกต่อไป

ฮองเฮาหันมองฮ่องเต้เจาเหวิน อยากรู้ว่าเรื่องนี้จะปล่อยผ่านไปอย่างง่ายดาย หรือว่ารอให้เหยียนหรูอี้ตื่นแล้วค่อยสืบสวนอย่างจริงจัง

ฮ่องเต้เจาเหวินเอ่ยขึ้น

“ส่งตัวไปที่สำนักหมอหลวง”

ฮองเฮาเข้าใจความหมายของฮ่องเต้เจาเหวิน แสดงว่าปล่อยผ่านไปอย่างง่ายดาย พระนางจึงเอ่ยขึ้น

“พวกบ่าว ส่งตัวคุณหนูเหยียนกับฮูหยินเหยียนไปสำนักหมอหลวง”

เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ฮองเฮาหันมองฉู่อวิ๋นหยาง พร้อมหัวเราะ

“ช่างเสียมารยาทต่อหน้าองค์รัชทายาทอวิ๋นหยางนัก พอดีอาลักษณ์ของกรมพิธีการ กรมพระคลังกับกรมโยธาธิการอยู่กันครบ พวกเราไปหารือเรื่องการแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์ต่อดีกว่า”

ฉู่อวิ๋นหยางฝืนยิ้มออกมา พร้อมบอกว่า

“กระหม่อมรับบัญชา”

……

ทุกคนกลับไปที่งานเลี้ยงอีกครั้ง จวินมู่เหนียนกำลังจะถามซูจื่ออวี๋ว่าทำไมถึงมาที่สระปลาทอง แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้เอ่ยปาก ทันใดนั้นได้เกิดเสียงดังขึ้น คล้ายเป็นเสียงกระถางดอกไม้แตก

ทันใดนั้นมีเสียงของฉู่อวิ๋นฉิงดังขึ้น

“หยุดนะ! เจ้าเป็นใคร? !”

เมื่อทุกคนได้เห็นภาพตรงหน้า ล้วนแล้วแต่ตกตะลึง คนที่ปฏิกิริยารุนแรงที่สุดน่าจะเป็นลั่วกุ้ยเฟย

ลั่วกุ้ยเฟยอุทานเสียงดัง

“ให้ตายสิ! ดอกไม้ของข้า ดอกฉานเสวี่ยจิงหงของข้า! โอ๊ย! ใครกัน ใครเป็นคนทำลายดอกไม้ของข้า!”

ลั่วกุ้ยเฟยพุ่งเข้าไปหาดอกฉานเสวี่ยจิงหง แล้วหันมองฉู่อวิ๋นฉิง

ฉู่อวิ๋นฉิงตัวสั่น แล้วรีบเอ่ยปาก

“ไม่ใช่ข้านะ ตอนข้ามาถึง เห็นขันทีคนหนึ่งกำลังเหยียบดอกไม้พวกนี้อยู่ พอข้าถามว่าเขาคือใคร เขาก็วิ่งหนีไปเลย!”

จวินมู่หลานประคองลั่วกุ้ยเฟยที่อยากจะร้องไห้ พลางหันไปเอ่ยถามฉู่อวิ๋นฉิง

“องค์หญิงอวิ๋นฉิง พวกเราไปที่สระปลาทองกันหมด เหตุใดเจ้าจึงอยู่ที่นี่?”

ฉู่อวิ๋นฉิงเม้มปาก คล้ายกำลังเรียบเรียงคำพูด ผ่านไปสักครู่จึงบอกว่า

“ตอนข้าออกไป พวกท่านยังอยู่ที่นี่ ข้าแค่ออกไปห้องสุขาเท่านั้น พอกลับมาที่นี่ก็กลายเป็นแบบนี้ไปแล้ว”