ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 907

จวินมู่เหนียนมองซูจื่ออวี๋อย่างสงสัย นางได้แต่เม้มปาก คล้ายเด็กที่ทำความผิดคนหนึ่ง แล้วเอ่ยเสียงค่อย

“อีกสักพักค่อยอธิบายให้ท่านอ๋องฟังดีหรือไม่?”

จวินมู่เหนียนไม่ได้บังคับนาง เพียงแค่พยักหน้าแล้วจับมือของนางเอาไว้

“ได้ แค่ข้ารู้ว่าเจ้าแปดไม่เป็นไรก็ดีแล้ว”

ซูจื่ออวี๋ค่อนข้างเชื่อใจป๋ายหลี่เชียนซาง ถึงอย่างไรก่อนหน้านี้เขาเคยช่วยเทียนชิงแทนนาง ตอนนี้เขาก็คงจะจัดการเรื่องของจวินมู่เยว่ได้ดีเช่นกัน

ซูจื่ออวี๋เอ่ยปาก

“ท่านอ๋องวางใจได้ ท่านอ๋องแปดไม่เป็นไรแน่นอน วันนี้คนที่จะเกิดเรื่อง เกรงว่าจะเป็นลั่วกุ้ยเฟย”

จวินมู่เหนียนพูดเสียงต่ำ

“คอยดูสถานการณ์เอาไว้ หากได้เวลาที่เหมาะสม ให้พูดเรื่องที่นางซ่อนยาพิษได้เลย”

ซูจื่ออวี๋หันมองจวินมู่เหนียน

“ผีซ้ำด้ำพลอย?”

จวินมู่เหนียนยิ้มอ่อน แล้วชี้ไปที่ระหว่างคิ้วของนาง

“อย่าพูดจาน่าเกลียดขนาดนี้ เรียกว่าช่วยอีกแรงเท่านั้น”

ซูจื่ออวี๋ชะงักไปเล็กน้อย จากนั้นเอ่ยชมอย่างจริงใจ

“ท่านอ๋องช่างมีอารยะยิ่งนัก” กลับดำเป็นขาวชัดๆ

จวินมู่เหนียนยิ้มอ่อน แล้วยื่นมือไปจับมือของซูจื่ออวี๋เอาไว้ตรงกลางมือตัวเอง จากนั้นนวดอย่างเบามือ

……

การกระซิบกระซาบกันของสองคน ไม่ได้เป็นจุดสนใจของผู้คน เพราะทุกคนต่างให้ความสนใจว่ากระดูกนั่นคือผู้ใดกันแน่

จ้าวหลงขุยที่เพิ่งรับตำแหน่งในศาลต้าหลี่ วิ่งเหยาะๆมาที่อุทยานหลวง

ซูจื่ออวี๋มองสำรวจคนผู้นี้อยู่สักครู่ เขาไม่สูงมาก ร่างกายอ้วนถ้วน เป็นชายวัยกลางคนที่เวลาวิ่งเนื้อตรงหน้าท้องจะกระเพื่อมตามไปด้วย เมื่อเทียบกับเผยหยวนใต้เท้าเผยที่สง่าผ่าเผย รูปลักษณ์ของทั้งสองช่างต่างกันเหลือเกิน

ทว่าสามารถเข้ารับตำแหน่งในศาลต้าหลี่ได้ คิดว่าคนคนนี้คงมีความสามารถไม่น้อย

“บิดาของจ้าวหลงขุย เคยเป็นผู้ชันสูตรศพที่เก่งกาจ”

ซูจื่ออวี๋ประหลาดใจ

“ผู้ชันสูตรศพหรือ? ชาติกำเนิดของเขาต่ำต้อยเพียงนี้ แต่กลับเข้ารับตำแหน่งในศาลต้าหลี่ได้?”

จวินมู่เหนียนหัวเราะ

“เจ้าอย่าคิดว่ารูปลักษณ์เขาไม่น่ามอง เขาเป็นถึงจอมหงวนเชียวนะ เสด็จพ่อชอบใช้คนมีความสามารถที่ไม่มีเบื้องหลังอะไร”

ซูจื่ออวี๋อดไม่ได้จึงต้องหันมองจ้าวหลงขุยอีกครั้ง แล้วอุทานว่า

“มองแค่ภายนอกไม่ได้จริงๆ!”

อีกด้านหนึ่ง จ้าวหลงขุยแบ่งกระดูกเหล่านั้นออกเป็นกองน้อยใหญ่อย่างรวดเร็ว เมื่อแยกประเภทเสร็จจึงเอ่ยว่า

“กราบทูลฝ่าบาท จากการตรวจสอบเบื้องต้น กระหม่อมพบว่ามีกระดูกทั้งหมดเจ็ดสิบหกชิ้น ซ้ำไม่ใช่ของคนคนเดียวกัน”

ตัวเลขข้างหน้าไม่ได้ทำให้ทุกคนประหลาดใจ เพราะถึงอย่างไรร่างกายของคนคนหนึ่ง ย่อมต้องมีกระดูกมากมาย แต่สิ่งที่ทำให้ทุกคนตกใจจนต้องปิดปากคือคำที่บอกว่า ไม่ใช่ของคนคนเดียวกัน