ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 926

อะไรนะ? ป๋ายหลี่เชียนซางได้รับบาดเจ็บหรือ? หรือเพราะช่วยคนตอนอยู่ในวัง?

หัวใจซูจื่ออวี๋กระตุก แล้วรีบเอ่ยถาม

“เขาอยู่ที่ใด? สาหัสหรือไม่? เรียกหมอหรือยัง?”

เสี่ยวเอ้อทำหน้าเจื่อน

“เถ้าแก่บอกว่าอาการไม่หนัก แต่เมื่อคืนตอนเถ้าแก่กลับมาถึง บนตัวมีแต่เลือด ข้าน้อยอยากจะไปเชิญหมอ แต่เถ้าแก่ไม่ยอม ตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าเป็นอย่างไรบ้าง อาหารที่ส่งไปไว้หน้าประตูตอนเช้าก็ยังอยู่ที่เดิม”

ซูจื่ออวี๋รีบเอ่ยขึ้น

“รีบพาข้าไปดูสิ”

เสี่ยวเอ้อพยักหน้า แล้วรีบพาซูจื่ออวี๋ไปเรือนส่วนหลังที่เป็นห้องของป๋ายหลี่เชียนซาง

เมื่อมาถึงหน้าประตู ซูจื่ออวี๋ได้กลิ่นคาวเลือดตามคาด ซ้ำยังเจือไปด้วยกลิ่นของยาสมานแผล

กลิ่นคาวเลือดที่คละคลุ้งขนาดนี้ บาดแผลคงจะลึกน่าดู ใช้เพียงยาสมานแผลจะหายได้อย่างไร?

ซูจื่ออวี๋รีบเดินไปเคาะประตู

“ป๋ายหลี่เชียนซาง ป๋ายหลี่เชียนซาง ข้าเองรีบเปิดประตู!”

ภายในห้องไม่มีใครตอบรับ ซูจื่ออวี๋จึงเคาะประตูต่อ

“ป๋ายหลี่เชียนซาง รีบเปิดประตูสิ!”

ภายในห้องยังคงไม่มีผู้ใดตอบรับ ซูจื่ออวี๋ร้อนใจ จึงถอยหลังไปสองก้าว แล้วพุ่งเข้าใส่ประตูห้อง

เกิดเสียงดังปัง แต่ประตูยังไม่เปิดออก ทว่าซูจื่ออวี๋กลับชนจนทำหน้าเหยเก คิดไม่ถึงว่าประตูจะปิดแน่นขนาดนี้

เสี่ยวเอ้อเห็นซูจื่ออวี๋จับแขนเอาไว้ด้วยสีหน้าเจ็บปวด จึงรีบเอ่ยปาก

“ข้าเอง ข้าเอง แม่นางถอยหลังไปก่อน”

ซูจื่ออวี๋พยักหน้า เสี่ยวเอ้อถอยหลังไปสองก้าว แล้ววิ่งไปชนประตูอีกครั้ง ครั้งนี้ในที่สุดประตูก็เปิดออกเสียที

“ป๋ายหลี่เชียนซาง ป๋ายหลี่เชียนซาง เจ้าตื่นสิ ป๋ายหลี่เชียนซาง!”

ป๋ายหลี่เชียนซางไม่ตอบนาง เนื่องจากเสียเลือดมากเกินไป เห็นได้ชัดว่าเขาหมดสติจนหลับลึก

แต่สิ่งที่ยังโชคดีอยู่บ้าง คือซูจื่ออวี๋พบว่าแม้ชีพจรของเขาจะอ่อนแรง แต่ยังอยู่ในขั้นปกติ หรือพูดให้เข้าใจง่ายๆ เขายังไม่ถึงขั้นใกล้ตาย

เสี่ยวเอ้อรีบนำของที่ซูจื่ออวี๋ต้องการมาให้ ซูจื่ออวี๋เองก็ไม่รอช้า รีบจัดการทำแผลให้ป๋ายหลี่เชียนซางก่อน

ตอนนี้ไม่มีเครื่องมือที่ครบครัน นางจึงใช้ด้ายที่เย็บปักเย็บแผลให้เขาก่อน แม้จะไม่ดีต่อบาดแผล แต่ก็ดีกว่าต้องตาย

ซูจื่ออวี๋สั่งให้เสี่ยวเอ้อรอที่หน้าประตู ส่วนนางจัดการทำแผลให้ป๋ายหลี่เชียนซางอย่างช่ำชอง ซูจื่ออวี๋เย็บแผลไปด้วย พลางเอ่ยไปด้วย

“โชคดีที่เจ้าสลบไป ไม่อย่างนั้นข้าเองก็ไม่มียาชา ไม่รู้ว่าเจ้าต้องเจ็บปวดขนาดไหน นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น? ใครทำร้ายเจ้าจนบาดเจ็บขนาดนี้...เฮ้อ!”

หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วยาม ในที่สุดซูจื่ออวี๋ก็ทำแผลให้ป๋ายหลี่เชียนซางเสร็จแล้ว ต่อมานางทำความสะอาดคราบเลือดบนตัวเขาอย่างระวัง พร้อมพันผ้าสะอาดเอาไว้

ขณะกำลังพันผ้า ซูจื่ออวี๋พบว่าบนตัวป๋ายหลี่เชียนซางมีตำหนิอย่างหนึ่ง