ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 93

จวินมู่เหนียนตกตะลึงกับคำพูดของซูจื่ออวี๋ หลังจากขุ่นคิดอย่างรอบคอบ เขาเคยให้สัญญาในวันที่แม่ของซูจื่ออวี๋ถูกฝังจริงๆ

จวินมู่เหนียนอดไม่ได้ที่จะตกใจออกมา ที่แท้เด็กคนนี้ก็รู้ตัวตนของเขาตั้งแต่วันนั้นแล้วหรือ?

ไม่ ไม่ใช่เมื่อเวลานั้น แต่เป็นตั้งแต่ครั้งแรกที่เข้าไปในจวนและเจอเข้ากับซูจื่ออวี๋ที่ทายาให้กับตัวเอง

ไม่แปลกเลยที่ซูจื่ออวี๋จะมีท่าทางสงบเสงี่ยมไม่กลัวว่าเขาจะลงมือฆ่านาง ที่แท้ตอนนั้นนางก็แน่ใจในตัวตนของเขาแล้ว

นางรู้ได้อย่างไร?

จวินมู่เหนียนอดไม่ได้ที่จะสงสัยในตัวของซูจื่ออวี๋ แต่ในตอนนี้ฝ่าบาทฉินอ๋องผู้กำลังรู้สึกว่างเปล่าไม่ได้เข้าใจเลยว่าการสงสัยในตัวสตรีเป็นเรื่องอันตรายแค่ไหน

จวินมู่เหนียนทอดสายตามองซูจื่ออวี๋ “ตามข้ามา”

ซูจื่ออวี๋ยิ้มจนตาหยีซึ่งดูงดงามจนผู้คนไม่สามารถละสายตาได้ แต่จวินมู่เหนียนไม่กล้าที่จะมองไปมากกว่านี้

นางผู้นี้มีหน้าตาที่มีเสน่ห์และมีคำพูดที่น่าหลงใหล การจ้องมองรอยยิ้มและถกเถียงกับนางนั้นเหมือนกับการเอาซาลาเปาเนื้อไปฟาดกับสุนัข แน่นอนว่าเมื่อชนะแล้วย่อมไม่มีวันกลับ

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ จวินมู่เหนียนก็ตะลึงเล็กน้อย และเขาก็ตระหนักว่าเขาหวาดกลัวนางเล็กน้อย

จวินมู่เหนียบนส่ายหัวสะบัดเอาความคิดวุ่นวายในใจของเขาทิ้งไป

ที่เมืองหลวงต้าโจวมีการงดออกไปด้านนอกยามค่ำคืน ตอนนี้ตามท้องถนนจึงไร้ซึ่งผู้คน

ร่างของบุรุษสูงสง่าเดินนำหน้าร่างสะโอดสะองของสตรี แสงจันทร์ฉายลงบนเงาของพวกเขาลงบนพื้นและเงาก็ค่อยๆยืดออกไป

บางครั้งเงาของทั้งสองก็สอดทับกันและบางครั้งก็พัวพันกัน หากใครมองเพียงเงาเดียวคงจะคิดว่าเป็นคู่รักชายหญิงคู่หนึ่งที่เดินจูงมือกัน

จวินมู่เหนียนขมวดคิ้ว “ไร้สาระ”

ซูจื่ออวี๋ขมวดคิ้ว “ไม่สำคัญว่าจะเป็นเรื่องไร้สาระหรือไม่ ที่สำคัญคือท่านอ๋องจะยอมรับหรือไม่ยอมรับ”

จวินมู่เหนียนไม่ต้องการที่จะต่อปากต่อคำกับซูจื่ออวี๋ที่ ด้านหน้านั้นเป็นหอแปดสมบัติเขาคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วจับหลังคอของซูจื่ออวี๋เหมือนไก่ จากนั้นจึงพานางกระโดดตรงไปที่หลังคาของหอแปดสมบัติ

“แค่กๆ! แค่ก!แค่กๆ!” ซูจื่ออวี๋แตะลงมาบนหลังคา นางอดไม่ได้ที่จะสำลักออกมา บุรุษท่านนี้ช่างหยาบคายมาก เขาเกือบจะบีบคอนางตาย

“ท่าน...ท่านนี่มัน...แค่ก แค่กๆ!” ซูจื่ออวี๋ชี้ไปที่จวินมู่เหนียนอยู่นาน คิดอยากจะกร่นด่าเขาแต่เมื่อเปิดปากมาก็กลับพูดอะไรไม่ออก

จวินมู่เหนียนชำเลืองมองนาง ก่อนที่เขานั่งลงและพูดว่า “เจ้ามีเวลาครึ่งชั่วยาม ถ้าหากเจ้าไม่สามารถพูดอะไรที่ทำให้ข้าพึงพอใจได้ เจ้าจะไม่มีโอกาสแม้แต่จะสำลักอีกต่อไป”

ซูจื่ออวี๋เค้นเขี้ยวและกล่าวในใจ “ได้ นับว่าเจ้านั้นร้ายกาจ ครั้งนี้ข้าทรมานเพราะเจ้า มาดูกันว่าหลังจากนี้ข้าจะจัดการเจ้าอย่างไร ”