ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 93

จวินมู่เหนียนตกตะลึงกับคำพูดของซูจื่ออวี๋ หลังจากขุ่นคิดอย่างรอบคอบ เขาเคยให้สัญญาในวันที่แม่ของซูจื่ออวี๋ถูกฝังจริงๆ

จวินมู่เหนียนอดไม่ได้ที่จะตกใจออกมา ที่แท้เด็กคนนี้ก็รู้ตัวตนของเขาตั้งแต่วันนั้นแล้วหรือ?

ไม่ ไม่ใช่เมื่อเวลานั้น แต่เป็นตั้งแต่ครั้งแรกที่เข้าไปในจวนและเจอเข้ากับซูจื่ออวี๋ที่ทายาให้กับตัวเอง

ไม่แปลกเลยที่ซูจื่ออวี๋จะมีท่าทางสงบเสงี่ยมไม่กลัวว่าเขาจะลงมือฆ่านาง ที่แท้ตอนนั้นนางก็แน่ใจในตัวตนของเขาแล้ว

นางรู้ได้อย่างไร?

จวินมู่เหนียนอดไม่ได้ที่จะสงสัยในตัวของซูจื่ออวี๋ แต่ในตอนนี้ฝ่าบาทฉินอ๋องผู้กำลังรู้สึกว่างเปล่าไม่ได้เข้าใจเลยว่าการสงสัยในตัวสตรีเป็นเรื่องอันตรายแค่ไหน

จวินมู่เหนียนทอดสายตามองซูจื่ออวี๋ “ตามข้ามา”

ซูจื่ออวี๋ยิ้มจนตาหยีซึ่งดูงดงามจนผู้คนไม่สามารถละสายตาได้ แต่จวินมู่เหนียนไม่กล้าที่จะมองไปมากกว่านี้

นางผู้นี้มีหน้าตาที่มีเสน่ห์และมีคำพูดที่น่าหลงใหล การจ้องมองรอยยิ้มและถกเถียงกับนางนั้นเหมือนกับการเอาซาลาเปาเนื้อไปฟาดกับสุนัข แน่นอนว่าเมื่อชนะแล้วย่อมไม่มีวันกลับ

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ จวินมู่เหนียนก็ตะลึงเล็กน้อย และเขาก็ตระหนักว่าเขาหวาดกลัวนางเล็กน้อย

จวินมู่เหนียบนส่ายหัวสะบัดเอาความคิดวุ่นวายในใจของเขาทิ้งไป

ที่เมืองหลวงต้าโจวมีการงดออกไปด้านนอกยามค่ำคืน ตอนนี้ตามท้องถนนจึงไร้ซึ่งผู้คน

ร่างของบุรุษสูงสง่าเดินนำหน้าร่างสะโอดสะองของสตรี แสงจันทร์ฉายลงบนเงาของพวกเขาลงบนพื้นและเงาก็ค่อยๆยืดออกไป

บางครั้งเงาของทั้งสองก็สอดทับกันและบางครั้งก็พัวพันกัน หากใครมองเพียงเงาเดียวคงจะคิดว่าเป็นคู่รักชายหญิงคู่หนึ่งที่เดินจูงมือกัน