ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 92

กำแพงของจวนไม่นับว่าเตี้ย มันมีความสูงประมาณคนสองคนและภายในสวนก็ไม่ได้มีบันใด รวมทั้งไม่มีอะไรให้เหยียบ ดูเหมือนว่ามันจะไม่ง่ายอย่างที่คิด

แต่ซูจื่ออวี๋กลับยังคงใจเย็นอยู่มาก นางหยิบผงออกมาจากหยกเจี๋ยจื่อ ผงกัดกร่อนนี้มีฤทธิ์กัดกร่อนที่รุนแรงมาก ไม่ต้องพูดถึงหินบนผนังของสวน แม้แต่เหล็กก็สามารถสึกกร่อนและละลายได้

ถ้าหากนางไม่กลัวว่าจะถูกคนมาพบเข้า นางจะใช้ผงกัดกร่อนนี้กัดโซ่ประตูนี้ออก

แต่ตอนนนี้นางไม่สามารถที่จะทำแบบนั้นได้ นางไม่สามารถที่จะเปิดเผยร่องลอยใดให้เสนาบดีซูสงสัยขึ้นมาได้

ซูจื่ออวี๋ถอนหายใจออกมา นางใช้ผงกัดกร่อนทาลงที่ด้านหน้าเล็กน้อย จากนั้นจึงใช้กิ่งไม้เจาะรูเข้าไปเพียงพอให้เท้าของนางเหยียบ นางต้องการเพียงแค่สามหรือสี่รูเท่านั้น เพื่อที่นางจะสามารถปีนขึ้นไปบนผนังได้

หลังจากที่เหยียบไปเหยียบมา ในที่สุดซูจื่ออวี๋ก็ปีขึ้นมาได้และนางก็ใช้ผงกัดกร่อนจนหมดโดยไม่เสียประโยชน์

ซูจื่ออวี๋มองลงไปที่เท้าของนางและอดไม่ได้ที่จะหลับตา ทำไมมันถึงสูงนัก เมื่อครู่มองขึ้นมาจากด้านล่างก็ดูเหมือนจะไม่สูงมากแต่เมื่อมองลงมาจากด้านบน มันน่ากลัวจริงๆ กระโดดลงไปแบบนี้จะไม่บาดเจ็บเอาหรือ?

ซูจื่ออวี๋รู้สึกทำอะไรไม่ได้ แต่นางได้ปีนขึ้นมาถึงตรงนี้แล้วและไม่มีที่วางสำหรับความเสียดายแน่นอน

ซูจื่ออวี๋กัดกปากของตัวเองและทำใจให้นิ่งก่อนจะหลับตากระโดดลงไป

แต่ทว่ามันกลับไม่มีความเจ็บปวดอย่างที่คิดไว้ และเอวของนางยังถูกโอบรัดเอาไว้แน่น?!

ซูจื่ออวี๋เปิดตาขึ้นในทันที เมื่อนางเห็นหน้ากากผีที่อยู่ตรงหน้าของนาง นางก็อุทานตกใจออกมาในลำคอ

หมิงโหลว?!

ไม่ ไม่ใช่หมิงโหลว แต่เป็นจวินมู่เหนียน

ซูจื่ออวี๋ดีใจออกมา มือของนางเกี่ยวคอของจวินมู่เหนียบนเอาไว้โดยไม่รู้ตัวและพูดว่า “ท่านรู้ได้อย่างไรว่าข้ากำลังตามหาท่าน!”

จวินมู่เหนียนตัวแข็งทื่อ เขาจะไปรู้ได้อย่างไรว่าซูจื่ออวี๋กำลังตามหาเขา เขามาเพื่อฆ่านางต่างหาก