ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 92

กำแพงของจวนไม่นับว่าเตี้ย มันมีความสูงประมาณคนสองคนและภายในสวนก็ไม่ได้มีบันใด รวมทั้งไม่มีอะไรให้เหยียบ ดูเหมือนว่ามันจะไม่ง่ายอย่างที่คิด

แต่ซูจื่ออวี๋กลับยังคงใจเย็นอยู่มาก นางหยิบผงออกมาจากหยกเจี๋ยจื่อ ผงกัดกร่อนนี้มีฤทธิ์กัดกร่อนที่รุนแรงมาก ไม่ต้องพูดถึงหินบนผนังของสวน แม้แต่เหล็กก็สามารถสึกกร่อนและละลายได้

ถ้าหากนางไม่กลัวว่าจะถูกคนมาพบเข้า นางจะใช้ผงกัดกร่อนนี้กัดโซ่ประตูนี้ออก

แต่ตอนนนี้นางไม่สามารถที่จะทำแบบนั้นได้ นางไม่สามารถที่จะเปิดเผยร่องลอยใดให้เสนาบดีซูสงสัยขึ้นมาได้

ซูจื่ออวี๋ถอนหายใจออกมา นางใช้ผงกัดกร่อนทาลงที่ด้านหน้าเล็กน้อย จากนั้นจึงใช้กิ่งไม้เจาะรูเข้าไปเพียงพอให้เท้าของนางเหยียบ นางต้องการเพียงแค่สามหรือสี่รูเท่านั้น เพื่อที่นางจะสามารถปีนขึ้นไปบนผนังได้

หลังจากที่เหยียบไปเหยียบมา ในที่สุดซูจื่ออวี๋ก็ปีขึ้นมาได้และนางก็ใช้ผงกัดกร่อนจนหมดโดยไม่เสียประโยชน์

ซูจื่ออวี๋มองลงไปที่เท้าของนางและอดไม่ได้ที่จะหลับตา ทำไมมันถึงสูงนัก เมื่อครู่มองขึ้นมาจากด้านล่างก็ดูเหมือนจะไม่สูงมากแต่เมื่อมองลงมาจากด้านบน มันน่ากลัวจริงๆ กระโดดลงไปแบบนี้จะไม่บาดเจ็บเอาหรือ?

ซูจื่ออวี๋รู้สึกทำอะไรไม่ได้ แต่นางได้ปีนขึ้นมาถึงตรงนี้แล้วและไม่มีที่วางสำหรับความเสียดายแน่นอน

ซูจื่ออวี๋กัดกปากของตัวเองและทำใจให้นิ่งก่อนจะหลับตากระโดดลงไป

แต่ทว่ามันกลับไม่มีความเจ็บปวดอย่างที่คิดไว้ และเอวของนางยังถูกโอบรัดเอาไว้แน่น?!

ซูจื่ออวี๋เปิดตาขึ้นในทันที เมื่อนางเห็นหน้ากากผีที่อยู่ตรงหน้าของนาง นางก็อุทานตกใจออกมาในลำคอ

หมิงโหลว?!

ไม่ ไม่ใช่หมิงโหลว แต่เป็นจวินมู่เหนียน

ซูจื่ออวี๋ดีใจออกมา มือของนางเกี่ยวคอของจวินมู่เหนียบนเอาไว้โดยไม่รู้ตัวและพูดว่า “ท่านรู้ได้อย่างไรว่าข้ากำลังตามหาท่าน!”

จวินมู่เหนียนตัวแข็งทื่อ เขาจะไปรู้ได้อย่างไรว่าซูจื่ออวี๋กำลังตามหาเขา เขามาเพื่อฆ่านางต่างหาก

ความปรารถนา?

ซูจื่ออวี๋ขมวดคิ้วเล็กน้อย ตอนนี้นางเข้าใจแล้วว่าการปรากฏตัวของจวินมู่เหนียนที่ประตูหลังจวนไม่ใช่เรื่องบังเอิญและไม่ใช่แค่ผ่านมา แต่เขามาที่นี่เพื่อฆ่าปิดปากนาง

มุมปากของซูจื่ออวี๋กระตุก ดูเหมือนว่าครั้งนี้นางจะจ่อหลอดลมของจวินมู่เหนียนเข้าให้จริงๆทำให้เขารอไม่ได้แม้แต่คืนเดียวและต้องการฆ่านาง

ยังดีที่นางปีนออกมาจากกำแพง อย่างน้อยก็ยังมีโอกาสได้พูดคุย ถ้าหากนางนอนไปแล้ว เกรงว่าจะได้หลับไปตลอดกาล

ซูจื่ออวี๋ลดสายตาลงครู่หนึ่งก่อนพูดว่า “ใต้เท้าหมิงโหลว พวกเราไปคุยกันที่อื่นดีไหม?”

จวินมู่เหนียนตอบอย่างเย็นชา “ข้าไม่มีอะไรจะพูดกับเจ้า” เขาไม่ต้องการให้สตรีจ้าเล่ห์นางนี้มีอิทธิพลในการตัดสินใจของเขา

ซูจื่ออวี๋หาได้โกรธเคือง ซ้ำยังพูดด้วยรอยยิ้ม “คงจะไม่ได้ ใต้เท้าหมิงโหลวเคยบอกว่าจะช่วยข้า ข้าก็ได้บอกไว้ว่าคราวหน้า ครั้งหน้าที่หมายถึงก็คือครั้งนี้ ท่านจะกลับคำหรือ?”