ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 91

ซูจื่ออวี๋เข้าใจว่าเสนาบดีซูหมายถึงอะไร เขาต้องการตรวจสอบนางเพื่อดูว่าสิ่งที่นางพูดเป็นความจริงหรือไม่

บางทีเขาอาจจะต้องไปฟังจากปากของจวินมู่เหนียนเพื่อดูว่าจวินมู่เหนียนสนใจนางจริงๆหรือไม่

ซูจื่ออวี๋ยิ้มเยาะในใจ นางไม่กลัวว่าเสนาบดีซูจะไปตรวจสอบกลัวว่าเขาจะไม่ไปมากกว่า

อาจจะเพราะเรื่องที่นางเล่านั้นเป็นเรื่องจริง

ซูจื่ออวี๋ค่อยๆโค้งคำนับ “ของมีค่าราคาแพงเช่นนี้ ลูกรู้สึกละอายที่จะรับไว้ ลูกขอมอบให้ท่านพ่อช่วยนำไปคืนฝ่าบาทฉินอ๋อง ลูกไม่ได้ต้องการเกียรติยศความมั่งคั่ง ต้องการก็แค่เพียงความสงบสุขชั่วชีวิตและใช้ชีวิตทั่วไปก็เพียงพอแล้ว”

เสนาบดีซูถอนหายใจออกมา เขาได้นำภาพของซูจื่ออวี๋ซ้อนทับกับภาพแม่ของนางอยู่ในสมองของเขา

น้องหลีทั้งอ่อนโยนและมีเมตตา ไม่แก่งแย่งชิงดีชิงเด่นเช่นนี้เหมือนกัน

เสนาบดีซูเม้มปากและให้สัญญาอีกครั้ง “ตั้งแต่นี้ไป สิ่งใดที่พี่ทั้งสองของเจ้ามีเจ้าก็จะไม่ขาด ค่าใช้จ่ายของเจ้าทั้งหมดให้หลีเป่าจู้จัดการโดยตรงไม่ต้องไปผ่านแม่เจ้าอีก”

สิ่งนี้จะทำให้ฮูหยินซูไม่มายุ่งเกี่ยวกับเรื่องของซูจื่ออวี๋อีกต่อไป

ซูจื่ออวี๋พยักหน้าอย่างดีอกดีใจ

เมื่อเห็นว่าเสนาบดีซูกำลังจะจากไป ซูจื่ออวี๋ก็รีบพูดขึ้นมา “ท่านพ่อ ข้านยังหาชิวขุยไม่พบ”

เสนาบดีซูถึงได้นึกขึ้นมาได้ว่าที่วันนี้ซูจื่ออวี๋ติดกับดักก็เพราะเด็กคนนั้น เสนาบดีซูถอนหายใจออกมา เสนาบดีซูคิดในใจว่าซูจื่ออวี๋และแม่ของนางต่างมีเมตตาปฏิบัติกับคนรับใช้อย่างดี

เสนาบดีซูกล่าวว่า “คงจะไม่เป็นไร พ่อจะไปถามให้ ส่วนเจ้าไปพักผ่อน!”

หลังจากที่ซูจื่ออวี๋กลายเป็นที่รักของเสนาบดีซู คนรับใช้ในจวนก็ทำทุกอย่างเป็นระเบียบมากขึ้น

ซูจื่ออวี๋ส่งกระเจี๊ยบเขียวเข้านอนและเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าที่สะดวกต่อการเดินก่อนที่จะออกจากห้องไป

ไม่ใช่ว่านางรอพบกับจวินมู่เหนียนไม่ไหว แต่นางต้องไปตกลงกับจวินมู่เหนียนก่อนที่เสนาบดีซูจะสอบถามเกี่ยวกับเรื่องต่างๆในวันพรุ่งนี้

ถูกต้อง นางไม่ได้ไปเพื่อขอร้อง นางไปเพื่อเจรจา

ซูจื่ออวี๋เดินลัดเลาะไปตามกำแพงเพื่อไปยังกกำแพงของสวนด้านหลังจวน ตอนนี้ประตูด้านหลังถูกล่ามโซ่ปิดเอาไว้แล้วนางจึงไม่สามารถที่จะออกจากประตูหลังได้

ตามความทรงจำของนางแล้ว มีเพียงแค่ยามของประตูหลังเท่านั้นที่เมื่อถึงยามสามจะกลับไป ในขณะที่ยามประตูหน้าและประตูด้านข้างนั้นจะมีคนเฝ้าอยู่ตลอดทั้งคืน

ซูจื่ออวี๋นั่งยองๆอยู่ในความมืดเพื่อฟังการเคลื่อนไหวภายนอกอยู่เงียบๆ

จนกระทั่งได้ยินเสียงฝีเท้าเดินจากไปแล้ว ซูจื่อวี๋จึงได้ลุกขึ้นมาเพื่อเตรียมตัวปีนกำแพงออกไป