ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 930

ซูจื่ออวี๋เอ่ยถามอย่างสงสัย

“ผู้ที่อยู่เบื้องหลังเขาคือใคร? เจ้าสำนักหอล่าจันทราหรือ?”

ป๋ายหลี่เชียนซางหัวเราะ

“เจ้าหมายถึงกุ๋ยจิ่ง?”

ซูจื่ออวี๋ไม่ค่อยคุ้นเคยกับชื่อนี้นัก จึงขมวดคิ้วพร้อมเอ่ยถาม

“กุ๋ยจิ่ง...เป็นเจ้าสำนักของหอล่าจันทราหรือ?”

ป๋ายหลี่เชียนซางกล่าว

“ถือว่าใช่ เพียงแต่เขาเป็นแค่คนกลางเท่านั้น หอล่าจันทราไม่เหมือนกับหอหว่างเซิง แม้ทั้งสองจะเป็นองค์กรมือสังหารเหมือนกัน แต่หอหว่างเซิงเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน ล้วนแล้วแต่ฟังคำสั่งของเจ้าหอหมิงโหลว ส่วนหอล่าจันทราเหมือนที่ทำการค้า ผู้ว่าจ้างติดต่อกุ๋ยจิ่ง แล้วออกราคาที่เหมาะสม กุ๋ยจิ่งจะเป็นตัวกลางมอบงานให้มือสังหารต่ออีกทอด แล้วแบ่งรายได้ครึ่งหนึ่งให้มือสังหาร”

ซูจื่ออวี๋รีบเอ่ยถาม

“แล้วเจ้ารู้หรือไม่ ว่าใครคือคนร้ายที่คิดจะแย่งชิงเจ็ดเครื่องหอมมาตลอด?”

ป๋ายหลี่เชียนซางไม่ตอบกลับย้อนถาม

“แม่นางน้อย ก่อนจะเอ่ยถาม เจ้าควรแสดงความจริงใจบ้างไม่ใช่หรือ? ไหนเจ้าบอกข้ามาก่อน ว่าเจ้ารวบรวมเจ็ดเครื่องหอมทำไม?”

ซูจื่ออวี๋ขมวดคิ้ว

“เจ้าพอจะคาดเดาได้แล้วไม่ใช่หรือ” ป๋ายหลี่เชียนซางเหมือนจะรู้เรื่องทุกอย่าง ซูจื่ออวี๋จึงไม่เชื่อว่าเขาจะไม่รู้จุดประสงค์ของนาง

ป๋ายหลี่เชียนซางส่ายหน้า

“ข้าจะเดาได้หรือไม่เป็นความสามารถของข้า เจ้าจะยอมพูดหรือไม่เป็นความจริงใจของเจ้า”

ซูจื่ออวี่ทำท่าครุ่นคิด แล้วเอ่ยขึ้นอย่างเหนื่อยใจ

“ท่านอ๋องถูกพิษ ข้าต้องช่วยเขา”

เดิมป๋ายหลี่เชียนซางคิดว่าซูจื่ออวี๋คงลำบากใจมาก แต่นึกไม่ถึงว่านางจะพูดออกมาอย่างเปิดเผย ทันใดนั้นทำให้เขาไม่คิดจะแหย่นางอีกต่อไป

ป๋ายหลี่เชียนซางเบะปาก

“ข้ายังสืบไม่ได้ว่าคนร้ายคือใคร แต่ข้าให้เบาะแสหนึ่งกับเจ้าได้”

ซูจื่ออวี๋รีบเอ่ยถาม

“เบาะแสอะไร?”

“คำตอบที่โจ่งแจ้งเกินไปมักจะไม่ใช่คำตอบที่ถูกต้อง สิ่งที่ไม่มีทางเป็นความจริงมักจะเป็นความจริง”

ซูจื่ออวี๋หันมองป๋ายหลี่เชียนซาง แล้วเก็บก้อนเงินเอาไว้ จากนั้นเอ่ยอย่างจริงใจ

“ขอบคุณมาก”

ป๋ายหลี่เชียนซางยิ้มมุมปาก

“เจ้าติดค้างข้ามาเกินไป คำว่าขอบคุณคำเดียวคงไม่พอหรอกนะ”

ซูจื่ออวี๋เดินไปข้างหน้า ยื่นมือไปจับข้อมือของป๋ายหลี่เชียนซางเอาไว้ การกระทำที่ใกล้ชิดเช่นนี้ ทำให้สีหน้าของป๋ายหลี่เชียนซางชะงัก สิ่งที่เกิดขึ้นคือใบหน้าที่เริ่มร้อนวูบวาบ

แต่น่าเสียดายที่ตัวเขาคิดมากเกินไป ซูจื่ออวี๋ไม่คิดจะทำการใดที่ใกล้ชิดกว่านั้น เพียงแค่ตรวจเส้นชีพจรของเขา

“เจ้าวางใจเถอะ เรื่องของตระกูลหร่วนข้าไม่มีวันปล่อยไปแน่ ต้องสืบจนกระจ่างแล้วให้เจ้าได้รู้ความจริง ร่างกายของเจ้ายังอ่อนแอมาก ต้องกินยาให้ตรงเวลา วางใจรักษาตัวให้ดีเถอะ ผ้าพันแผลนี่อย่าแกะอก จากนี้สามวันข้าจะมาเปลี่ยนยาให้เจ้า”

ซูจื่ออวี๋พูดจบก็ลุกขึ้นเตรียมจากไป ริมฝีปากป๋ายหลี่เชียนซางขยับ อยากจะรั้งนางไว้ แต่กลับไม่มีเหตุผลที่เหมาะสม

เมื่อเห็นซูจื่ออวี๋ใกล้จะเดินออกจาห้อง ป๋ายหลี่เชียนซางรีบเอ่ยถาม

“ซูจื่ออวี๋ หากไม่มีไม้หอมเมฆา เจ้ายังจะช่วยข้าไหม?”