ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 931

ซูจื่ออวี๋มองป๋ายหลี่เชียนซางอย่างแปลกใจ

“ตอนข้าช่วยเจ้า ไม่รู้ว่าเจ้าได้ไม้หอมเมฆาร้อยปีมาแล้วนะ!”

ป๋ายหลี่เชียนซางได้ฟังดังนั้น ในแววตามีความตื้นตันขึ้นมาบ้าง เขาเอ่ยถามต่อ

“ดังนั้น...ที่เจ้าช่วยข้า เพียงเพราะอยากช่วยข้าเท่านั้น ไม่ได้ทำเพื่ออยากนำไม้หอมไปช่วยอ๋องฉินหรือ?”

ซูจื่ออวี๋ขมวดคิ้ว แล้วไม่ค่อยเข้าใจสิ่งที่ป๋ายหลี่เชียนซางพูด จึงตอบกลับไป

“การช่วยเหลือคนเป็นสิ่งที่ทำออกมาจากใจ ใครจะมีเวลาไปคิดมากขนาดนั้น เถ้าแก่ป๋ายหลี่ ข้าไม่ใช่คนทำมาค้าขายเช่นเจ้า ที่ทำสิ่งใดต้องคำนึงถึงผลประโยชน์ก่อน”

เมื่อซูจื่ออวี๋พูดจบ นางถอนหายใจอย่างเอือมระอา แล้วหันหลังจากไปทันที

กระนั้นคำตอบของนาง กลับทำให้ป๋ายหลี่เชียนซางที่ชอบแสร้งยิ้ม เผยรอยยิ้มที่จริงใจออกมา

——

จวนอ๋องฉิน

เดิมทีซูจื่ออวี๋คิดว่าหลังจากกลับมาแล้ว คงต้องทำเสียงออดเสียงหวานเอาใจจวินมู่เหนียนบ้าง ถึงจะทำให้เขาหายโกรธที่นางไม่กลับมาค้างคืน

แต่สิ่งที่นางไม่คาดคิดมาก่อน คือจวินมู่เหนียนเองก็ไม่ได้กลับมาทั้งคืน

พ่อบ้านเฟิงบอกว่า

“พระชายาไม่ต้องเป็นห่วง องครักษ์เทียนชิงได้กลับมาแจ้งแล้ว ฝ่าบาทให้เหล่าองค์ชายกับขุนนางหลายคนที่ไว้ใจ ค้างคืนอยู่ในวัง ไม่ได้กักตัวท่านอ๋องไว้คนเดียว”

ซูจื่ออวี๋เอ่ยถาม

“แล้วทำเช่นนี้ทำไมหรือ?”

พ่อบ้านเฟิงส่ายหน้า

“ไม่อาจรู้ได้”

ซูจื่ออวี๋เม้มปาก พอจะคาดเดาบางอย่างได้ ที่ฮ่องเต้เจาเหวินให้คนมากมายอยู่ที่นั่น คงเพราะอยากให้ทุกคนคิดหาวิธี รักษาชีวิตของลั่วกุ้ยเฟยเอาไว้

ซูจื่ออวี๋นวดระหว่างคิ้วที่อ่อนล้า แล้วเดินไปทางร้านขายยา นางต้องการไปดูอาการของจวินมู่เยว่

……

คืนก่อนนางคอยเฝ้าดูแลจวินมู่เหนียนทั้งคืน ส่วนเมื่อคืนก็เฝ้าป๋ายหลี่เชียนซางมาทั้งคืน ตอนนี้นางง่วงจนสมองเริ่มไม่ทำงานแล้ว

ดังนั้นพอล้มนอนบนเตียง ก็หลับไปทันที

ไม่รู้ว่านอนไปนานเท่าใด ซูจื่ออวี๋ที่กำลังสะลึมสะลือรู้สุกเหมือนได้กลิ่นที่คุ้นเคย ทันใดนั้นนางจึงพลิกตัวแล้วมุดเข้าไปในอ้อมกอดนั้น

จวินมู่เหนียนที่เพิ่งนอนลงชะงักไปเล็กน้อย ต่อมาจึงหัวเราะอย่างจนใจ แล้วปล่อยให้นางกอดเขาไว้แน่น

พอเขากลับมาจากวัง จึงรีบอาบน้ำเปลี่ยนชุด แล้วมาหานางทันทีเพราะกลัวนางจะเป็นห่วง

แต่ใครจะไปคิดว่ายัยเด็กคนนี้จะนอนอ้าซ่าอย่างสบายใจ คล้ายไม่นึกถึงเขาแม้แต่น้อย

เดิมทีจวินมู่เหนียนยังลังเลอยู่บ้าง แต่เมื่อเห็นซูจื่ออวี๋มอบกายถวายตัวให้เช่นนี้ ความไม่สบอารมณ์ของเขาหายไปทันที

จวินมู่เหนียนก้มลงจูบหน้าผากของนาง แล้วยิ้มอย่างพอใจ

คนเราเนี่ยนะ ไม่กลัวการเกิด ไม่กลัวการตาย สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือความเคยชิน ความเคยชินสามารถควบคุมการกระทำของคนเราได้ และสามารถควบคุมความรู้สึกนึกคิดได้

ร่วมเรียงเคียงหมอนด้วยกันอยู่ทุกคืนวัน ทำให้ซูจื่ออวี๋คุ้นเคยกับอ้อมกอดของเขา จวินมู่เหนียนยิ้มอย่างได้ใจ พอใจผลลัพธ์ของการล่าเหยื่อยมาก