ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 937

ฉู่อวิ๋นชิงกัดริมฝีปากแน่นจนกระทั่งสัมผัสได้ถึงรสหวานของเลือด จากนั้นนางก็ทนกับเจ็บปวดใจแล้วเอ่ยว่า “ข้า...ข้าทำไม่ได้”

จวินมู่เยว่ยังไม่ยอมแพ้ เขาจับไหล่ของนางเอาไว้แน่น และพูดต่อ “อวิ๋นชิง นี่เป็นวิธีเดียว...ที่พวกเรา...”

จวินมู่เยว่ยังพูดไม่ทันจบ เสียงของฉู่อวิ๋นหยางก็ดังขึ้น เขาพูดด้วยความโกรธ “ปล่อยนาง”

นอกจากคำพูดแล้วก็ยังมีดาบยาวของฉู่อวิ๋นหยางด้วย

จวินมู่เยว่ที่ยังจมอยู่กับความเศร้าโศกเมื่อครู่นี้ ในชั่วขณะนั้นเขาก็หลบไม่ทัน เขารีบผลักฉู่อวิ๋นชิงออกไป และแขนของเขาก็ถูกดาบของฉู่อวิ๋นหยาง

ฉู่อวิ๋นชิงเห็นเช่นนี้ก็ตะโกนไปว่า “เสด็จพี่! อย่านะ!”

ในเวลานี้ จวินมู่เหนียนและพวกก็มาถึงหน้าผาด้วย เฟยเย่และเฟยเหยียนก็ลอยเข้าไปขวางหน้าจวินมู่เยว่ทันที

ทั้งสองฝ่ายกำลังเตรียมพร้อมกับการต่อสู้ที่กำลังจะเริ่มขึ้น!

เมื่อเห็นว่าจวินมู่เยว่ได้รับบาดเจ็บ ซูจื่ออวี๋ก็รีบก้าวเข้าไป ถึงแม้ว่าบาดแผลจะใหญ่แต่ก็ไม่ได้โดนเส้นเลือดใหญ่ นางจึงรู้สึกโล่งใจ จึงรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าที่ติดตัวออกมา พันรอบแขนของจวินมู่เยว่ง่ายๆ ก่อน

และในตอนนี้เอง จวินมู่เหนียนก็เข้ามาหาจวินมู่เยว่ด้วย มองไปที่ฉู่อวิ๋นหยางที่จ้องมองเขาด้วยความโกรธ ก่อนจะถามว่า “ที่รัชทายาทอวิ๋นหยางทำร้ายอ๋องแปดของตงโจวในเมืองหลวงตงโจวของเราเช่นนี้มีเหตุผลใดหรือ? นี่หรือคือวิธีมาสร้างความสัมพันธ์อันดีต่อกัน?”

ฉู่อวิ๋นหยางจึงพูดด้วยความโกรธ “เหตุใดเจ้าไม่ถามน้องชายตัวดีของเจ้าก่อนล่ะ เหตุใดถึงต้องลักพาตัวน้องสาวของข้าไปด้วย?”

จวินมู่เหนียนเหลือบมองที่ฉู่อวิ๋นหยาง จากนั้นก็มองไปที่ฉู่อวิ๋นชิงและถามว่า “องค์หญิงอวิ๋นชิง น้องแปดของข้าลักพาตัวเจ้ามาจริงๆ หรือ? เจ้าพูดมาได้เลยอย่าได้เกรงใจ ถ้าเขาหยาบคายและทำตัวน่ารังเกียจ ข้าจะลงโทษเขาทันทีและคืนความบริสุทธิ์ให้กับเจ้า”

จวินมู่เหนียนกล่าวว่า “เจียอัน ขอโทษ!”

จวินมู่เยว่เม้มปาก ราวกับเขาได้สูญเสียจิตวิญญาณไปแล้วก็ไม่ปาน ดวงตาของเขาเพ่งมองไปที่ฉู่อวิ๋นชิงเท่านั้น แม้แต่คำพูดของพี่เจ็ดตนก็ยังไม่ได้ยิน

เมื่อเห็นเช่นนี้ ซูจื่ออวี๋ก็ดึงแขนเสื้อของจวินมู่เหนียน แล้วพูดขึ้นมาอย่างจนใจว่า “ท่านอ๋องแปด ท่านอ๋องฉินกำลังคุยกับเจ้าอยู่นะ”

จวินมู่เยว่ถึงได้สติกลับมาอีกครั้ง และเห็นท่าทีตำหนิของจวินมู่เหนียน ทันทีหลังจากนั้นเขาก็รู้สึกละอายใจ จึงรีบพูดขึ้นมาว่า “เป็นความผิดของข้าเอง ข้าไม่ควรบุกเข้าไปโดยที่ยังไม่ได้ขอ ข้าหวังว่าองค์รัชทายาทอวิ๋นหยางและองค์หญิงอวิ๋นชิงจะให้อภัยข้าด้วย”

จวินมู่เหนียนก็มองไปที่ฉู่อวิ๋นหยางแล้วพูดว่า “เท่าที่ข้ารู้ เจ้าแปดได้ส่งเทียบเชิญสิบสองฉบับไปยังตำหนักรับรอง อีกทั้งยังยืนอยู่หน้าประตูตำหนักรับรองเป็นเวลาหนึ่งวันหนึ่งคืนเพื่อจะได้กล่าวคำอำลากับองค์หญิงอวิ๋นชิง หากองค์รัชทายาทอวิ๋นหยางไม่ขัดขวางทุกวิถีทาง ข้าก็เชื่อว่าจะไม่มีเหตุการณ์เข้าใจผิดกันเหมือนวันนี้แน่นอน”

ฉู่อวิ๋นหยางจ้องไปที่จวินมู่เหนียนด้วยความโกรธ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเหลือเชื่อ “ท่านอ๋องฉินพูดอย่างนี้หมายความว่าอย่างไร? ร่วมมือกับจวินมู่เยว่เพื่อลักพาตัวองค์หญิงเป๋ยฉู่ไป และยังมาตำหนิเรื่องนี้กับข้าด้วยอย่างนั้นหรือ?”