ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 951

ซูจื่ออวี๋เม้มปาก ดูท่าทางเหมือนยากจะเอ่ยปาก แต่เมื่อเห็นสีหน้าของฮ่องเต้เจาเหวินที่ดูไม่ดี นางจึงได้แต่เอ่ยว่า

“ฝ่าบาท ตั้งครรภ์สิบเดือน เลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเองต้องมาตายไปตั้งแต่อายุยังน้อย ไม่มีหญิงสาวคนใดใจกว้างได้หรอกเพคะ องค์ฮองเฮาไม่ได้ใจกว้าง พระนางกำลังเลือกระหว่างทำให้ฝ่าบาทลำบากใจหรือเลือกที่จะลำบากตนเอง พระนางเลือกอย่างหลังเพคะ นี่ไม่ใช่ความใจกว้างแต่เป็นความรัก ฝ่าบาทมีความรู้มากมายหลายกระบุง แต่กลับไม่รู้จักความจริงใจ จื่ออวี๋เสียดายแทนองค์ฮองเฮาเหลือเกินเพคะ”

ฮ่องเตเจาเหวินตบโต๊ะแล้วเอ่ยเสียงเข้ม

“ซูจื่ออวี๋ เจ้าช่างบังอาจนัก แม้แต่ข้าก็กล้าต่อว่าหรือ? !”

ซูจื่ออวี๋รีบคุกเข่าลงกับพื้น

“จื่ออวี๋ไม่กล้าเพคะ เพียงแต่เห็นความอยุธรรมตรงหน้าจึงอดไม่ได้ที่จะเอ่ยออกมาเพคะ”

ฮ่องเต้เจาเหวินกัดพระทนต์กรอดแล้วจ้องมองซูจื่ออวี๋ ผ่านไปสักครู่ถึงอดกลั้นความโกรธเอาไว้ได้ จึงเอ่ยถาม

“ซูจื่ออวี๋ ตกลงเจ้ามีจุดประสงค์ใดกันแน่? เหตุใดจึงต้องเกลี้ยกล่อมฮองเฮา และเหตุใดจึงต้องช่วยลั่วกุ้ยเฟย?”

ซูจื่ออวี๋ตอบโดยแทบจะไม่ต้องคิด

“ลูกสะใภ้อยากจะขอความเมตตาจากฝ่าบาทเพคะ ให้บิดาของหม่อมฉันกลับมารับราชการที่เมืองหลวงเถอะเพคะ จะได้ไม่ต้องทนทรมานกับความหนาวเย็น”

ฮ่องเต้เจาเหวินหัวเราะขึ้นจมูก

“เหอะ! ใยข้าจึงไม่รู้ว่าเจ้าช่างเป็นลูกสาวที่กตัญญูเหลือเกิน? อย่านึกว่าข้าไม่รู้เรื่องเละเทะหลังบ้านเหล่านั้นของตระกูลซูนะ!”

ซูจื่ออวี๋นิ่งเงียบ สีหน้าไม่สบอารมณ์อยู่บ้าง

“บ้านไหนบ้างที่ภรรยากับอนุไม่ทะเลาะกัน? แต่บ้านใครเคยใหญ่โตจนถึงแก่ชีวิตบ้าง? พูดจนถึงที่สุดไม่ใช่เพราะคนเป็นสวามีอย่างเจ้าตัดสินไม่ยุติธรรม จัดการได้ไม่รอบคอบหรือ? ปล่อยให้ภรรยาดูแลงานของวังหลัง แต่กลับทำให้งานของผู้อื่นลำบากพบเจอแต่อุปสรรค ปล่อยให้อนุสุดที่รักกำเริบเสิบสาน ตำแหน่งไม่สูงแต่อำนาจบารมียิ่งใหญ่ ทำตัวอันธพาลไปทั่ว พอสุดท้ายทุกคนล้วนมีความผิด มีเพียงท่านที่ลอยตัวเป็นคนดีอยู่คนเดียว นี่ไม่น่าขันหรือ?”

เฉินกงกงแข็งเป็นหินอยู่ที่เดิม สีหน้าขาวซีดเหมือนมีใครเอาแป้งมาทาบนใบหน้า ในหัวของเขากำลังแล่นอย่างรวดเร็ว เขาจะอยู่ที่นี่เพื่อขัดขวางฝ่าบาทไม่ให้สั่งประหานซูจื่ออวี๋เพราะโทสะ หรือรีบวิ่งออกไปตามจวินมู่เหนียนมาช่วยดี

ส่วนซูจื่ออวี๋ยิ่งด่าก็ยิ่งได้อารมณ์ นางยังคงพูดจาเสียงดัง

“หาว่าข้ายุ่งเรื่องชาวบ้านไปทั่ว เจ้านึกว่าข้าอยากจะยุ่งเรื่องพวกนี้มากหรือ? หากไม่ใช่เพราะสงสารท่านอ๋องที่โดนขู่เข็ญโดยไม่มีสาเหตุ ข้าไม่คิดจะยุ่งเรื่องนี้ด้วยซ้ำ ไม่ได้ประโยชน์ใด แล้วยังหาเรื่องปวดหัวใส่ตัวอีก! คนที่จวนอ๋องฉินสามารถเกลี้ยกล่อมได้ก็เกลี้ยกล่อมหมดแล้ว จุดน่าสงสัยที่สามารถสืบได้ก็สืบจนหมดแล้ว ฝ่าบาทจะตัดสินอย่างไรก็แล้วแต่พระองค์เถอะเพคะ! ขอตัว!”

ซูจื่ออวี๋พูดจบก็สะบัดแขนเสื้อจากไปทันที ท่าทางสง่าผ่าเผยนั่น คล้ายนางเป็นจอมยุทธ์หญิงคนหนึ่ง

จนกระทั่งซูจื่ออวี๋เดินพ้นจากสวนหย่อมห้องทรงพระอักษรไปแล้ว ฮ่องเต้เจาเหวินกับเฉินกงกงถึงได้รู้สึกตัว