ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 952

ฮ่องเต้เจาเหวินหันมองเฉินกงกง แล้วเอ่ยถามอย่างยากที่จะเชื่อ

“ข้า...เมื่อครู่ข้าถูกด่าทอหรือ?”

เฉินกงกงหน้าเสีย ริ้วรอยบนใบหน้ามากองรวมกัน เขาตอบด้วยตัวสั่นเทา

“ฝ่า...ฝ่าบาท...พระชายารองอ๋องฉิน น่าจะ...น่าจะเสียสติไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาทอย่าได้ทรงกริ้วเลยกระหม่อม”

ฮ่องเต้เจาเหวินมั่นใจได้จากสีหน้าของเฉินกงกง ว่าเรื่องราวเมื่อครู่ไม่ใช่ความฝัน เขาถูกต่อว่าแล้วจริงๆ

เดิมนึกว่าฮ่องเต้เจาเหวินจะทรงกริ้ว แต่คิดไม่ถึงว่าพระองค์กลับหัวเราะเสียงเบา

“เหอะ นางไม่ใช่พระชายารอง แต่นางเป็นพระชายาอ๋องฉิน”

——

ซูจื่ออวี๋เดินออกมาจากห้องทรงพระอักษณอย่างหัวเสีย ตอนเห็นจวินมู่เหนียนความโกรธของนางยังไม่จางหายไป สองแก้มแดงระเรื่อ หางตามีน้ำตารื้นออกมา

จวินมู่เหนียนเห็นท่าทางของนาง เกือบจะลุกขึ้นจากรถเข็น

ซูจื่ออวี๋เห็นดังนั้นจึงรีบวิ่งเข้าไปหา แล้วมายืนอยู่ข้างกายจวินมู่เหนียน

“ท่านอ๋อง ระวังด้วย!”

จวินมู่เหนียนรีบจับมือของนางไว้ แล้วถามอย่างห่วงใย

“เจ้าเป็นอะไรไป? ถูกรังแกหรือ? หรือว่าเสด็จพ่อตำหนิเจ้า?”

ซูจื่ออวี๋เม้มปาก เดิมทีก่อนที่นางจะเข้าไปในห้องทรงพระอักษร ได้เรียบเรียงคำพูดไว้อย่างรอมชอมแล้ว คิดว่าจะอ้อนวอนอีกฝ่าย

แต่ไม่รู้ทำไมจู่ๆอารมณ์นางถึงได้พุ่งปรี๊ดอย่างนี้ คงเพราะรู้สึกอัดอั้นแทนจวินมู่เหนียนจริงๆ หนำซ้ำยิ่งพูดก็ยิ่งน้อยใจ ดังนั้นพอไม่ทันระวังตัว เลยกลายเป็นพูดจาขวานผ่าซาก

ซูจื่ออวี๋ถอนหายใจ

“ท่านอ๋อง ข้าอาจจะถูกตัดหัวเจ้าค่ะ”

จวินมู่เหนียนดึงแขนกลับมา แล้วดึงตัวซูจื่ออวี๋เข้ามากอด พร้อมให้นางนั่งลงบนตักเขา เขาเอ่ยถามอย่างร้อนใจ

“ตกลงเกิดเรื่องใดขึ้นกันแน่?”

ซูจื่ออวี๋ตอบอย่างจนใจ

“เมื่อครู่ข้า....ข้าเหมือนต่อว่าฝ่าบาทไปแล้ว”

จวินมู่เหนียนกับเทียนชิงชะงักไปทันที ผ่านไปสักครู่ จวินมู่เหนียนจึงเอ่ยอย่างร้อนใจ

“กลับจวนก่อน”

ซูจื่ออวี๋เงยหน้ามองจวินมู่เหยียน พร้อมเอ่ยถาม

“หากฝ่าบาทจะประหารข้าให้ได้ล่ะ?”

จวินมู่เหนียนพูดออกมาโดยไม่ต้องคิด

“เช่นนั้นคงต้องประหารข้าก่อน”

ซูจื่ออวี๋ชะงักไป ดวงตากลมโตกระพริบ ต่อมาจึงเอ่ยขึ้น

“ท่านก็โง่ไปหน่อย ท่านพาข้าหนีไม่ดีกว่าหรือ? ท่านไม่ได้พิการจริงเสียหน่อย แผ่นดินกว้างใหญ่ไพศาล พวกเราไปให้ไกลสุดหล้าฟ้าเขียวไม่ดีหรือ?”

จวินมู่เหนียนชะงักไป เขานึกไม่ถึงเลยว่าที่แท้ซูจื่ออวี๋ยินดีร่วมเดินทางไปจนถึงสุดหล้าฟ้าเขียวกับเขา

จวินมู่เหนียนก้มหน้าลงทันที แล้วจูบลงไปหนักๆบนริมฝีปากของนาง แล้วเอ่ยขึ้น

“ได้ ข้าจะพาเจ้าไปสุดหล้าฟ้าเขียว”

ซูจื่ออวี๋ถูกจูบจนหน้าแดง รู้สึกว่าสิ่งที่ตัวเองพูดหมิ่นเหม่ไปหน่อย ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่นางคิดจะหนีไปพร้อมกับจวินมู่เหนียน?

ไม่รู้ว่ารักเมื่อใด รู้อีกทีก็ปักใจรักไปแล้วหรือ?