ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 953

จวนอ๋องฉิน

รถม้าของจวินมู่เหนียนเพิ่งกลับมาถึงจวนอ๋องฉิน ราชโองการของฮ่องเต้เจาเหวินก็ตามหลังมาทันที

จวินมู่เหนียนรู้สึกเหมือนเจอหายนะ

“เทียนชิง พาพระชายาไปหาหันหรูเฟิงที่หอเวินเซียงอวี้หยวน”

เทียนชิงเองก็ร้อนใจ ท่านอ๋องไม่ได้สั่งให้พาไปหาท่านอ๋องแปด แต่สั่งให้พาไปหาคุณชายหัน เห็นได้ชัดว่าต้องการใช้อำนาจของหอหว่างเซิง เพื่อช่วยให้พระชายาหลบหนี

เทียนชิงรีบตอบรับ

“ขอรับ ข้าน้อยจะไปเดี๋ยวนี้”

ซูจื่ออวี๋ได้ยินดังนั้นจึรีบปฏิเสธ

“ไม่ ไม่ได้ หากจะไปต้องไปด้วยกัน จะให้ข้าเป็นสาเหตุทำให้ลำบากกันทั้งจวนไม่ได้” ซูจื่ออวี๋รู้ดี พวกคนที่เป็นฮ่องเต้ ชอบสั่งประหารหลายชั่วโคตรติดต่อกัน

เทียนชิงเห็นซูจื่ออวี๋ไม่ยอมไป จึงรู้สึกลำบากใจขึ้นมาทันที ทว่าในเวลาเพียงไม่กี่อึดใจ เฉินกงกงที่เป็นผู้นำส่งราชโองการได้มาถึงหน้าประตูจวนอ๋องฉินแล้ว

จวินมู่เหนียนประหลาดใจเล็กน้อย คิดไม่ถึงว่าผู้นำส่งราชโองการจะเป็นเฉินกงกงที่รับใช้ใกล้ชิด เขามาถึงตรงหน้าแล้ว ทำให้พวกจวินมู่เหนียนหลบหนีไม่ทัน จึงต้องทำใจกล้ารับราชโองการ

กระนั้นสิ่งที่ทำให้จวินมู่เหนียนกับซูจื่ออวี๋ประหลาดใจคือนี่เป็นโชคไม่ใช่ทุกข์

ราชโองการที่เฉินกงกงนำมา มีสองเรื่อง เรื่องที่หนึ่งได้แก่ทรงเห็นด้วยที่จะให้ซูเหวินเฟิงกลับมารับราชการที่เมืองหลวงทันที ส่วนอีกเรื่องหนึ่งคือทรงแต่งตั้งให้ซูจื่ออวี๋ขึ้นเป็นพระชายาเอกอ๋องฉิน ให้เข้าวังในฤกษ์ยามงามดี เพื่อเข้าไปรับหนังสือแต่งตั้งและตราทองคำ

ซูจื่ออวี๋มองเฉินกงกงด้วยท่าทางตาโตปากค้าง แล้วได้แต่สงสัยว่าตัวนางฟังผิดไป

เฉินกงกงหัวเราะ

“พระชายา ยังไม่รีบรับราชโองการหรือ?”

ซูจื่ออวี๋รีบเรียกสติคืนมา สองมือที่วางอยู่บนพื้นรีบยกขึ้นเหนือหัว

“ลูกสะใภ้ขอบพระทัยเสด็จพ่อ”

เฉินกงกงยิ้มจนตาหยี แล้วมอบราชโองการให้ซูจื่ออวี๋ ซูจื่ออวี๋รีบราชโองการมาแล้วลุกขึ้นยืน นางยังรู้สึกเหลือเชื่ออยู่ จึงหันมองจวินมู่เหนียนด้วยสายตาสงสัย จวินมู่เหนียนกลับยิ้มอย่างอ่อนโยน

“ข้าเคยบอกแล้ว เสด็จพ่อทรงพระปรีชาสามารถ และเป็นฮ่องเต้ที่ดี ก็ย่อมมีเหตุผล”

ซูจื่ออวี๋ยิ้มเจื่อน

“แล้วเมื่อครู่ท่านอ๋องยังบอกว่าจะพาข้าหนีอยู่เลย”

“ฝ่าบาทบอกว่า พระชายาอ๋องฉินวาจาฉะฉาน สมควรมีป้ายทองคู่กาย จะได้...เหอะเหอะ จะได้ลับฝีปากให้เก่งกล้า”

ซูจื่ออวี๋ชะงักอยู่ที่เดิม ดวงตากลมโตกระพริบไม่หยุด ผ่านไปสักครู่จึงเบะปาก

“แมวลับเล็บหมาลับปาก เสด็จพ่อด่าว่าข้าทางอ้อม”

“ฮ่าฮ่าฮ่า...”

ผู้ที่อยู่ตรงนั้นทั้งหมดอดไม่ได้จึงหัวเราะเพราะคำหยอกล้อของซูจื่ออวี๋

จวินมู่เหนียนเองก็หัวเราะอย่างจนใจ

“ดูท่าเจ้าคงต่อว่าเสด็จพ่อเสียรุนแรง พระองค์กลัวว่าครั้งหน้าหากเจ้าต่อว่าพระองค์อีก จะอดไม่ได้สั่งลงโทษประหารเจ้า ดังนั้นจึงให้ป้ายทองเว้นตายกับเจ้าล่วงหน้า จะได้ปกป้องชีวิตน้อยๆของเจ้าเอาไว้”

เฉินกงกงป้องปากหัวเราะ แล้วพยักหน้า เพื่อแสดงให้เห็นว่าจวินมู่เหนียนพูดถูก

ซูจื่ออวี๋รับป้ายทองมา แล้วขมวดคิ้ว

“ใช่หรือ? แต่ทำไมข้าจึงรู้สึกว่า ความหมายของเสด็จพ่อคือ...เอาอีกสักครั้งสิ”

รอยยิ้มของเฉินกงกงแข็งค้างอยู่บนใบหน้า จวินมู่เหนียนเองก็จับหน้าผากอย่างจนใจ ส่วนองครักษ์คนอื่นๆที่อยู่ตรงนั้น ได้แต่คิดในใจ พระชายาของพวกเขาช่างแตกต่างและโดดเด่น