ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 954

หลังจากเฉินกงกงจากไป จวินมู่เหนียนไม่รอช้า เขาตรงไปที่สำนักหอดูดาวหลวงทันที เขาจะเลือกฤกษ์ที่เร็วที่สุดเพื่อแต่งตั้งซูจื่ออวี๋เป็นพระชายาเอก

ส่วนซูจื่ออวี๋ที่รอดมาได้ หลังจากโล่งอก ในที่สุดก็นึกขึ้นมาได้ว่านางลืมไปเปลี่ยนยาให้ป๋ายหลี่เชียนซาง

ซูจื่ออวี๋รีบไปหยิบกล่องยา แล้วพาชิวขุยเดินทางไปที่ร้านดั่งปรารถนา

ชิวขุยแบกกล่องยา แล้วติดตามอยู่ข้างกายซูจื่ออวี๋ นางกระโดดโลดเต้น เห็นได้ชัดว่าดีใจมาก

ซูจื่ออวี๋นึกขันขึ้นมา

“ทำไมถึงได้ดีใจอย่างนี้?”

ชิวขุยหัวเราะ

“พระชายากลายเป็นพระชายาเอกอ๋องฉินที่แท้จริงแล้ว ข้าย่อมต้องดีใจ ต่อจากนี้คงไม่ต้องฟังคำครหาจากคนพวกนั้นอีกแล้ว”

ซูจื่ออวี๋ชะงักไปเล็กน้อย จึงได้ตระหนักว่า คนที่เป็นบ่าวรับใช้อย่างพวกนาง ล้วนต้องอาศัยผู้เป็นนาย

เมื่อผู้เป็นนายมีลาภยศสรรเสริญ เวลาอยู่ข้างนอกพวกบ่าวก็ไม่ค่อยลำบาก ก่อนหน้านี้นางเป็นเพียงพระชายารอง แต่กลับใช้ชีวิตเยี่ยงพระชายาเอก คนอื่นเกรงกลัวจวินมู่เหนียน จึงไม่กล้าต่อว่านาง แต่ชิวขุยคงหลีกเลี่ยงคำเหน็บแนมเหล่านั้นไม่ได้

ซูจื่ออวี๋หันมองชิวขุยอย่างรู้สึกผิด นางไม่ได้สนใจยศฐาบรรดาศักดิ์ แต่ไม่ควรให้คนรอบข้างต้องมาถูกตำหนิติเตียนด้วยเรื่องเช่นนี้

ซูจื่ออวี๋ยื่นมือไปตบบ่าชิวขุย กำลังจะบอกนางว่า ต่อไปหาเจอเรื่องลำบากใจให้พูดออกมา แต่ยังไม่ทันที่ซูจื่ออวี๋จะทันได้พูดปลอบใจชิวขุย กลับเห็นนางชี้ไปที่ตรอกข้างหน้ากะทันหัน

“เอ๊ะ พระชายา นั่นเป็นหมอเทวดาโม่ไม่ใช่หรือ? เขาดูเหมือนกำลังเดือดร้อน!”

ซูจื่ออวี๋รีบหันมองไปตามทางที่ชิวขุยชี้ เห็นโม่ซุนถูกชายสามคนล้อมเอาไว้ตรงกลาง แผ่นหลังติดอยู่กับกำแพง

มีสองคนที่จับแขนซ้ายขวาของโม่ซุนเอาไว้ เพื่อไม่ให้เขาเคลื่อนไหว ส่วนอีกคนกำลังดึงทึ้งเสื้อผ้าของโม่ซุน

กลางวันแสกๆ คิดจะทำมิดีมิร้ายบุรุษหรือ?

ซูจื่ออวี๋ตะโกนเสียงดัง พร้อมพุ่งเข้าไปอย่างรวดเร็ว

“หยุดนะ!”

ผู้ที่กำลังลงมือรีบหันมองซูจื่ออวี๋ทันที เมื่อดวงตาทั้งคู่สบตากัน พวกเขาต่างชะงักไป

ซูจื่ออวี๋เอ่ยอย่างประหลาดใจ

โม่ซุนเช็ดมุมปาก สีหน้าโกรธขึ้ง แล้วหันมองซูจื่ออวี๋ เขาสูดหายใจเข้าลึกๆเพื่อปรับอารมณ์ จากนั้นฝืนยิ้มอย่างปลอบโยนแล้วเอ่ยขึ้น

“ข้าไม่เป็นไร พวกเราไปกันเถอะ”

ไปหรือ? จะยอมเสียเปรียบเช่นนี้ได้อย่างไร?

ซูจื่ออวี๋เอ่ยปาก

“เจ้ารอข้าสักครู่” เมื่อพูดจบ ซูจื่ออวี๋เดินไปตรงหน้าเสวี่ยเฉิงอัน แล้วเอ่ยถามเสียงเย็น

“นายน้อยเสวี่ย ข้าว่าท่านควรให้คำอธิบายกับข้า”

เสวี่ยเฉิงอันเบือนหน้าหนี แล้วเอ่ยอย่างอึกอัก

“ข้าแค่อยากยืนยันว่าเขาใช้คนที่ข้าตามหาหรือไม่”

ซูจื่ออวี๋ตำหนิอย่างโกรธเคือง

“โม่ซุนไม่ได้แปลงโฉม ท่านดูไม่ออกหรือ? แล้วจะยืนยันอย่างไรอีก ถอดจนล่อนจ้อนแล้วให้ท่านดูหรือ? เสวี่ยเฉิงอันข้าเห็นแก่บุญคุณที่พี่สาวเจ้าเคยช่วยข้าเอาไว้ ยินดีผูกไมตรีกับคนของสำนักราชาโอสถ แต่หากท่านกล้าแตะต้องคนของจวนอ๋องฉิน ข้าซูจื่ออวี๋จะไม่ยอมเป็นคนแรก โม่ซุนเคยพูดแล้ว เขาไม่ใช่สืออีที่พวกท่านเอ่ยถึง หากท่านยังราวีไม่เลิก อย่าโทษข้าที่ทำให้โรงหมอเสวียนของพวกท่านเปิดต่อไปไม่ได้!”