ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 955

เสวี่ยเฉิงอันรู้ว่าซูจื่ออวี๋ไม่ได้พูดเพราะความโกรธ หากไม่พูดถึงอำนาจของจวนอ๋องฉิน แค่ความสามารถด้านศาสตร์พิษของซูจื่ออวี๋ ก็ทำให้โรงหมอเสวียนปิดตัวได้แล้ว

เขาย่อมไม่อยากบาดหมางกับซูจื่ออวี๋หรือแม้แต่จวนอ๋องฉิน

แต่ว่า...

เสวี่ยเฉิงอันเอ่ยปาก

“พระชายาอ๋องฉินใจเย็นก่อน ข้าเพียงแค่อยากดูว่าบนกระดูกไหปลาร้าข้างซ้ายของหมอโม่ซุน มีตำหนิเป็นปานแดงหรือไม่ ทว่าหมอโม่ซุนไม่ให้ความร่วมมือ ข้าใจร้อนไปชั่ววูบ จึงได้ล่วงเกิน พี่สาวข้าคิดถึงสืออีเหลือเกิน ข้าทนไม่ได้ที่จะเห็นท่านพี่ขมขื่นตรอมตรม ดังนั้นจึง...ขอโทษด้วย เป็นความผิดของข้าเอง ที่ล่วงเกินหมอเทวดาโม่”

ระหว่างที่เสวี่ยเฉิงอันพูด เขาลอบสังเกตท่าทีของโม่ซุน ไม่ว่าเขาจะเอ่ยถึงเสวี่ยชิงหาน หรือเอ่ยถึงความขมขื่นตรอมตรม โม่ซุนก็ดูใจเย็นเหลือเกิน ในแววตาเต็มไปด้วยความโกรธเคืองและชิงชัง ไม่มีอารมณ์อื่นใดเจือปน

จนเสวี่ยเฉิงอันอดคิดไม่ได้ หรือเขาจะหาผิดคนจริงๆ?

ซูจื่ออวี๋มองเสวี่ยเฉิงอันเยือกเย็น พร้อมเอ่ยถาม

“ขอโทษหรือ? ความหมายของการขออภัย คือท่านต้องสำนึกผิด แล้วยอมรับการตอบโต้ทางอารมณ์ของอีกฝ่าย ไม่ใช่แค่พูดว่าขอโทษแล้วทุกอย่างจะจบ!”

เสวี่ยเฉิงอันขมวดคิ้ว แล้วเอ่ยถาม

“วันหน้าข้าน้อยจะนำของกำนัลไปขอขมาถึงจวนอ๋องฉิน”

ซูจื่ออวี๋เอ่ยอย่างโมโห

“ทำร้ายคนอื่นแล้วคิดจะจากไปหรือ? ฝันหวานไปเถอะ! ข้าจะให้ท่านขอขมาตอนนี้เลย!” ยังไม่ทันได้พูดจบ เกิดเสียงดังเพี๊ยะ ทันใดนั้น ซูจื่ออวี๋ฟาดฝ่ามือตบหน้าเสวี่ยเฉิงอันอย่างไม่ไว้หน้า

“นายน้อย!”

“นายน้อย!”

องครักษ์ทั้งสองของตระกูลเสวี่ยพุ่งมาขวางอยู่ด้านหน้าเสวี่ยเฉิงอัน

เสวี่ยเฉิงอันถูกตบจนหน้าหันไปอีกด้าน เขายากที่จะเชื่อ สิ่งที่มีมากกว่านั้นคือไฟโกรธ

โม่ซุนเห็นดังนั้นร้อนใจเล็กน้อย รีบยืนขวางอยู่หน้าซูจื่อวี๋ แล้วเอ่ยอย่างร้อนรน

ซูจื่ออวี๋เม้มปาก แล้วกัดฟันบอกว่า

“ข้าไม่เป็นวรยุทธ์ ดังนั้นเมื่อครู่จึงลงมือไม่แรงนัก ถือว่าเขาได้เปรียบไป คิดไม่ถึงว่าในยามปกติเขาดูเหมือนจะเป็นคนดี แต่จริงๆแล้วกลับชั่วช้าเพียงนี้”

โม่ซุนเม้มปากแล้วเอ่ยขึ้น

“จะดูแคลนอำนาจของสำนักราชาโอสถในยุทธภพไม่ได้ จากนี้แม่นางซูอยู่ให้ห่างจากเขาจะดีกว่า เพื่อไม่ให้พวกเขาสร้างความยุ่งยากให้กับจวนอ๋องฉินในยุทธภพ”

ซูจื่ออวี๋พยักหน้ายอมรับความหวังดีจากโม่ซุน

ตอนนี้โม่ซุนได้รับบาดเจ็บ ซูจื่ออวี๋กลัวเสวี่ยเฉิงอันจะย้อนกลับมาแก้แค้น หลังจากครุ่นคิดจึงเอ่ยขึ้น

“ข้าจะไปเยี่ยมผู้ป่วยคนหนึ่ง หมอโม่ไปพร้อมข้าดีกว่า จากนั้นพวกเราค่อยกลับจวนพร้อมกัน?”

โม่ซุนเป็นห่วงซูจื่ออวี๋ที่ไปไหนเพียงลำพัง แล้วกลัวเสวี่ยเฉิงอันจะเพ่งเล็งนาง จึงพยักหน้า ทั้งสองจึงเดินทางไปร้านดั่งปรารถนาพร้อมกัน