ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 956

ตอนซูจื่ออวี๋กับโม่ซุนเดินทางมาถึงร้านดั่งปรารถนา ร้านได้เปิดทำการใหม่อีกครั้งแล้ว

เสี่ยวเอ้อที่ร้านจำซูจื่ออวี๋ได้ จึงรีบออกมาต้อนรับอย่างกระตือรือล้น

“แม่นางซูท่านมาได้สักที คุณชายของข้ามานั่งรอท่านที่หน้าประตูทุกวันวันละครึ่งชั่วยาม หากท่านยังไม่มาอีก คุณชายคงได้รอจนกลายเป็นหินไปแล้ว!”

ซูจื่ออวี๋ยิ้มอย่างกระอักกระอ่วน เห็นได้ชัดว่าเสี่ยวเอ้อยังไม่รู้ว่านางคือพระชายาอ๋องฉิน ถึงได้ล้อเล่นกับนางเช่นนี้

ซูจื่ออวี๋เอ่ยปากอธิบาย

“ข้าออกเรือนมีสามีแล้ว เจ้าสามารถเรียกข้าว่า...ฮูหยินซู” ซูจื่ออวี๋ไม่กล้าเอ่ยชื่อสามี เพราะกลัวเสี่ยวเอ้อจะตกใจ

รอยยิ้มที่สดใสบนใบหน้าของพี่เสี่ยวเอ้อแข็งค้างทันที รู้ว่าตัวเองพูดผิดไปจึงรีบขอโทษขอโพย

“ข้าน้อยปากพล่อยเอง ฮูหยินอย่าได้ถือสา”

ซูจื่ออวี๋ส่ายหน้า แล้วหัวเราะอย่างไม่ใส่ใจ

“ไม่เป็นไร ป๋ายหลี่เชียนซางยังอยู่ห้องเดิมหรือไม่? ข้าไปหาเขาเองก็ได้”

พี่เสี่ยวเอ้อพยักหน้า

“ถูกต้อง คุณชายยังพักอยู่ห้องนั้น เมื่อครู่เพิ่งกินยาน่าจะยังไม่นอน”

ซูจื่ออวี๋พยักหน้า แล้วพาโม่ซุนกับชิวขุยเดินไปยังเรือนด้านหลัง

……

ป๋ายหลี่เชียนซางอยากรู้สภาพบาดแผลของตัวเองมาก แต่ซูจื่ออวี๋คอยกำชับเขาว่าอย่าแกะผ้าพันแผลออก เขาจึงต้องอดกลั้นความใคร่รู้ของตัวเองเอาไว้

แต่ซูจื่ออวี๋บอกแล้วว่าอีกสามวันจะมาเปลี่ยนยา ทว่าตอนนี้เข้าสู่วันที่สี่แล้ว นางยังไม่มาอีก ป๋ายหลี่เชียนซางจึงเริ่มทนไม่ไหว

เขากำลังจะแกะผ้าพันแผลออก พลันได้ยินเสียงซูจื่ออวี๋เคาะประตู

ก๊อก ก๊อก ก๊อก!

ซูจื่ออวี๋เอ่ยถาม

“ป๋ายหลี่เชียนซาง ข้าเอง เข้าไปได้หรือไม่?”

ป๋ายหลี่เชียนซางนึกดีใจ จึงรีบวิ่งไปนอนลงบนเตียง แล้วแสร้งทำเสียงอ่อนแรง

“เข้า...เข้ามาเถอะ”

หัวใจซูจื่ออวี๋กระตุกวาบ นี่ผ่านไปตั้งสามวันแล้ว ทำไมเสียงของป๋ายหลี่เชียนซางจึงฟังดูอ่อนแรงขนาดนี้ หรือว่าแผลสมานตัวกันไม่ดี จึงอักเสบหรือ?

ซูจื่ออวี๋ตัดผ้าพันแผลออกอย่างคล่องแคล่ว พบว่าแผลสมานกันอย่างน่าประหลาด แม้แต่เส้นด้ายที่นางใช้เย็บแผลก็แทบจะจมลงไปกับเนื้อ

ซูจื่ออวี๋พูดอย่างประหลาดใจ

“ให้ตายสิ! ทำไมแผลของเจ้าฟื้นฟูเร็วขนาดนี้? โชคดีที่วันนี้ข้ามา ไม่อย่างนั้นเส้นด้ายคงจะจมลงไปในเนื้อ เวลาตัดเส้นด้ายคงได้เจ็บตัวอีกครั้ง”

โม่ซุนเดินไปด้านหน้าอย่างใคร่รู้ พบว่าฝีมือการเย็บแผลของซูจื่ออวี๋ยอดเยี่ยม จึงเอ่ยอย่างประหลาดใจ

“ข้าน้อยเคยเห็นวิชาการเย็บแผลในตำรา นึกไม่ถึงว่าฝีมือของแม่นางซูจะยอดเยี่ยมเพียงนี้”

ซูจื่ออวี๋เอ่ยอย่างละอายใจ

“ไม่ถือว่ายอดเยี่ยมหรอก ข้ามีความรู้เกี่ยวกับการศัลยกรรมผิวเผินเท่านั้น” สิ่งที่นางเชี่ยวชาญที่สุดย่อมเป็นเรื่องพิษอยู่แล้ว

โม่ซุนไม่ค่อยเข้าใจว่าศัลยกรรมคือสิ่งใด แต่เขาเห็นซูจื่ออวี๋เริ่มแกะเส้นด้ายที่เย็บแผลของป๋ายหลี่เชียนซางออกอย่างตั้งใจ จึงไม่เอ่ยปากรบกวน

หลังจากที่ซูจื่ออวี๋แกะเส้นด้ายเหล่านั้นออกจนหมด แล้วทำแผลพันผ้าให้ป๋ายหลี่เชียนซางใหม่ ตลอดเวลาป๋ายหลี่เชียนซางนิ่งเงียบจนเหมือนกับไม่ใช่ร่างกายของเขา

หลังจากพันแผลเสร็จแล้ว ซูจื่ออวี๋จับข้อมือของป๋ายหลี่เชียนซาง ผ่านไปสักครู่จึงเอ่ยขึ้น

“สุขภาพร่างกายของเจ้าดีมาก เหตุใดน้ำเสียงจึงฟังดูอ่อนแอยิ่งนัก?”