ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 968

ลั่วไป๋ส่ายหัวแล้วกล่าวว่า “ท่านอ๋อง ไม่ต้องกังวล พยานปากที่รอดตายจากการถูกสังหารไม่เหลือรอดสักคน จวนอ๋องฉินไม่ได้รับข่าวใด แต่ว่ามีเรื่องหนึ่งที่แปลกมาก...”

จวินมู่หลานรีบถาม “มีเรื่องอะไรอย่างนั้นหรือ?”

ลั่วไป๋เอ่ยว่า “เช้านี้ หมอเทวดาโม่ที่อยู่ในจวนอ๋องฉินได้ออกจากเมืองหลวงไปขอรับ”

จวินมู่หลานคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วถามว่า “เขาออกเดินทางไปคนเดียวอย่างนั้นหรือ?”

ลั่วไป๋กล่าวต่อ “ไม่ใช่ขอรับ เขาพาเด็กรับใช้คนหนึ่งไปด้วย แล้วยังมีเซวียนซางที่เป็นองครักษ์ของจวนอ๋องฉินคุ้มกันไปส่งด้วย ไม่รู้ว่าจะไปไหนกัน”

จวินมู่หลานคิดอย่างละเอียดแล้วเอ่ยว่า “ไม่สำคัญอะไร โม่ซุนเป็นคนไร้บ้านมาตลอด เดิมทีเขาก็ถูกเจ้าเจ็ดหามาเพื่อรักษาเสด็จพ่อ ตอนนี้อาการป่วยของเสด็จพ่อได้รับการรักษาแล้ว สาเหตุที่เกิดโรคก็หาเจอแล้ว เขาอาจจะกำลังจากไปก็ได้ เจ้าไม่จำเป็นต้องไปสนใจเขา ตอนนี้ เจ้าแค่ต้องระวังให้ดี ห้ามให้จวนอ๋องฉินรู้ข่าวอะไร ถ่วงเวลาไปอีกเดือนสองเดือนจนกว่าจะเกิดการจลาจลที่ชายแดน!”

ลั่วไป๋พยักหน้าและพูดว่า “ขอรับ! ข้าน้อยเข้าใจแล้ว!”

จวินมู่หลานยกยิ้มชั่วร้ายกล่าวว่า “ไปที่กรมพระคลังแล้วบอกคนแก่เหล่านั้นว่าใครก็ตามที่กล้ามอบเงินให้จวินมู่เหนียนแม้แต่แดงเดียว ข้าจะเฉือนร่างคนผู้นั้นออกเป็นชิ้นๆ!”

ลั่วไป๋พยักหน้าตอบรับ ก่อนจะหันหลังจากไป

......

ขณะที่ลั่วไป๋กำลังรายงานการออกจากเมืองหลวงของโม่ซุนกับจวินมู่หลาน สองพี่น้องตระกูลเสวี่ยก็มาที่โรงหมอเซวียน จึงได้รู้ว่าหมอเทวดาออกจากเมืองหลวงเช่นกัน

เสวี่ยเฉิงอันพูดอย่างตื่นเต้น “พี่ใหญ่ โม่ซุนอยู่คนเดียวในครั้งนี้ ข้าจับเขาได้แน่นอน!”

เสวี่ยชิงหันขมวดคิ้วกล่าวว่า “ข้าไม่อยากให้เจ้าออกจากเมืองหลวง เรื่องไปตามโม่ซุน ข้าจะไปคนเดียว”

เสวี่ยเฉิงอันพยักหน้าแล้วส่งเสวี่ยชิงหันออกจากโรงหมอเซวียน

......

ห้าวันต่อมา

รถม้าของซูจื่ออวี๋กำลังเดินทางไปตามถนนหลวง นางเปิดม่านมองดูทิวทัศน์ริมถนนด้วยความสนใจ ก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ “ข้าอยู่ที่นี่มานานกว่าครึ่งปี แต่กลับไม่เคยเห็นทิวทัศน์ภายนอกแบบใกล้ๆ เลย คราวก่อนที่ไปภูเขาลั่วเสีย ข้าต้องคอยระวังคนชั่วไม่ได้อิสระเท่ากับไปในครั้งนี้เลย”

โม่ซุนกำลังชงชา เมื่อได้ยินซูจื่ออวี๋พูดเช่นนั้น เขาก็อดไม่ได้ที่จะถามนางว่า “เจ้าอยู่ที่นี่มานานกว่าครึ่งปีแล้วงั้นหรือ เจ้าหมายความว่าอย่างไร?” ไม่ใช่ว่านางอยู่ที่เมืองหลวงมาตลอดหรือ?

ซูจื่ออวี๋ตะลึงงันอยู่ครู่หนึ่ง รู้ว่าตัวเองหลุดปากไป นางจึงรีบหัวเราะแล้วเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ “ข้าหมายถึงว่าข้าแต่งงานเข้าจวนอ๋องฉินมาครึ่งปีแล้ว”