ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 973

โม่ซุนเห็นของแปลกๆ ที่เรืองแสงได้ในมือของซูจื่ออวี๋ ก็อดสงสัยไม่ได้ “นี่คืออะไร?”

ซูจื่ออวี๋ยิ้มอย่างขมขื่นก่อนจะเอ่ยว่า “ข้า...ข้าไม่รู้จะอธิบายอย่างไร”

โม่ซุนยิ้มอย่างใจดีแล้วเอ่ยว่า “ไม่เป็นไร พวกเราไปกันเถอะ”

ซูจื่ออวี๋พยักหน้าแล้วเดินไปข้างหน้าพร้อมกับส่องไฟฉายเล็กๆ เห็นคราบเลือดตลอดทาง จนกระทั่งถึงป่าลึก เป็นสถานที่ที่แม้แต่ตั้งถิ่นฐานแล้วยังยาก ทันใดนั้นก็มีเสียงนกที่ตกใจบินออกมา

เสียงกระพือปีกทำลายความเงียบสงบในความมืด

โม่ซุนรีบไปข้างๆ ซูจื่ออวี๋ ปกป้องเอาไว้ด้านหลัง แล้วมองไปรอบๆ อย่างระมัดระวัง

มีเสียงดังหนึ่งดังขึ้นมา เงาแสงสีดำโผล่ออกมาจากป่าโดยไม่ทันตั้งตัว แสงดาบเย็นๆ ก็พุ่งตรงมาที่ซูจื่ออวี๋

โม่ซุนเห็นเช่นนั้นก็พุ่งไปหาซูจื่ออวี๋ทันที กอดนางแล้วกลิ้งไปบนพื้น ทำให้ชายชุดดำแทงความว่างเปล่า

เมื่อชายคนนั้นเห็นว่าการโจมตีพลาด ก็หมุนตัวทันทีแล้วพุ่งดาบไปหาทั้งสองคนอีกครั้ง

ซูจื่ออวี๋รีบยกไฟฉายส่องไปที่ตาของชายชุดดำ

ชายชุดดำที่ถูกแสงสว่างส่องตาก็ลืมตาไม่ขึ้น ดังนั้นจึงหยุดชะงักตามสัญชาตญาณ และในเวลานี้ซูจื่ออวี๋ก็เห็นหน้าตาของชายชุดดำคนนั้นก่อนจะอุทานออกมา “เฟยเย่?”

ใช่ ชายชุดดำคนนี้ไม่ใช่คนอื่นไม่ใช่คนไม่ดี แต่เป็นองครักษ์เฟยเย่ของท่านอ๋องแปด

เฟยเย่ได้ยินเสียงของซูจื่ออวี๋ก็ตะลึงงันทันที ซูจื่ออวี๋ก็รีบใช้ไฟฉายส่องมาที่ตัวเองและโม่ซุน เพื่อให้เฟยเย่มองเห็นหน้าของตนชัดขึ้น

หลังจากเฟยเย่เห็นหน้าของทั้งคู่ชัดเจนแล้ว เขาก็ดีใจขึ้นมาทันที ก่อนจะพูดอย่างตื่นเต้นว่า “พระชายา หมอเทวดาโม่ หรือว่ากองกำลังเสริมของท่านอ๋องจะมาแล้วหรือ? ท่านอ๋องรู้ข่าวของพวกเราได้อย่างไร?”

โม่ซุนประคองซูจื่ออวี๋ให้ลุกขึ้น ซูจื่ออวี๋เดินไปหาเฟยเย่ ไม่ได้ตอบคำถามของเขา แต่รีบถามว่า “ท่านอ๋องแปดล่ะ เขาสบายดีหรือไม่?”

……

เฟยเย่พาซูจื่ออวี๋และโม่ซุนไปที่ถ้ำเล็กๆ แห่งหนึ่ง เฟยเย่กำลังหายใจรวยรินอยู่ในถ้ำ

เมื่อเห็นบนตัวของเฟยเยี่ยนมีเลือดไหลไม่หยุด ซูจื่ออวี๋ก็รีบช่วยเขาทำแผลภายนอกก่อน ทำแผลไปพลางเอ่ยปากว่า “เขาถูกวางยาพิษ อาวุธไม่เพียงแต่มีผงเอ็นอ่อนกระจัดกระจายอยู่เท่านั้น แต่ยังมีส่วนผสมของสมุนไพรหรงเสวี่ย จะทำให้เลือดไม่สามารถแข็งตัวหรือไหลไม่หยุดได้ วิธีการนี้โหดเหี้ยมมาก...”

เฟยเย่ก็เริ่มร้อนใจแล้ว จึงรีบถามว่า “พระชายา พี่ชายของข้าเขา...”

ซูจื่ออวี๋เอ่ยขัดจังหวะคำพูดของเฟยเย่ ก่อนจะเอ่ยปลอบใจว่า “วางใจเถอะ แม้ว่าเลือดของเขาจะไหลไม่หยุด แต่บาดแผลก็ไม่ลึก ไม่ได้ทำร้ายจุดสำคัญ มีข้าอยู่ เขาจะไม่ตาย เจ้าช่วยเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ข้าฟังหน่อย”

เฟยเย่พยักหน้า และรีบเล่าเรื่องทั้งหมดออกมา

“ข้าน้อยและพี่ชายแอบปกป้องท่านอ๋องและขบวนเดินทาง หลายวันก่อนก็ยังปลอดภัยดี แต่ประมาณห้าวันก่อน อยู่ๆ พวกเราก็เจอต่อจำนวนมากอยู่บนทางหลวง ไม่รู้ว่าใครไปแทงรังต่อ ฝูงต่อก็เข้ามาโจมตีขบวนเดินทาง ขณะที่ท่านอ๋องกำลังพาคนไปต้านทานพวกฝูงต่อ โจรที่ซุ่มโจมตีทั้งสองด้านของป่าก็วิ่งออกมา”