ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 975

เฟยเย่ยังคงรู้สึกกังวลอยู่เล็กน้อย ขณะที่อยากเกลี้ยกล่อม โม่ซุนก็พูดว่า “ไม่ต้องกังวลหรอก ตราบใดที่ข้าอยู่ที่นี่ พระชายาอ๋องฉินจะไม่เป็นอะไร แต่พวกเจ้าสองคน รีบออกไปจากที่นี่โดยเร็วที่สุดเถอะ หากพวกเจ้าอยู่กับพวกเรา ถ้าเกิดว่าหลังจากนี้ถูกพวกคนชั่วเจอเข้า พวกเราจะไม่เหนื่อยเพราะเจ้าหรือ?”

ใบหน้าของเฟยเย่แข็งทื่อ จากนั้นก็เอ่ยขอโทษว่า “สิ่งที่หมอเทวดาโม่พูดมาก็ถูก เช่นนั้นข้าจะพาพี่ชายไปจากที่นี่ก่อน”

ซูจื่ออวี๋ส่ายหัวอย่างจนใจ โม่ซุนกลัวว่าจะมีคนเป็นตัวถูก เขาใช้วิธีการเช่นนี้เกลี้ยกล่อมเฟยเย่ให้จากไป

ซูจื่ออวี๋กล่าวว่า “ไม่ต้องรีบร้อน หลังจากรุ่งสางพวกเจ้าค่อยไปก็ได้ จำเอาไว้ให้กลับไปทางเดิม เดินทางอยู่บนถนนหลวง”

เฟยเย่พยักหน้าตอบรับ

......

เช้าวันรุ่งขึ้น.

เมื่อฟ้ามืดในวันรุ่งขึ้น เฟยเย่ก็ออกจากถ้ำโดยแบกเฟยเยี่ยนซึ่งยังคงหมดสติอยู่

ซูจื่ออวี๋และโม่ซุนก็ลุกขึ้นแล้วเริ่มหาทาง

เฟยเย่พูดถูก พวกเขาเดินไปตามป่าทึบ ตอนนี้พวกเขามาถึงเชิงเขาแล้ว ไม่มีทางไปจริงๆ

ซูจื่ออวี๋มองขึ้นไปบนยอดเขาที่สูงตระหง่าน แล้วเอ่ยว่า “แม้ว่าเขาลูกนี้จะเขียวชอุ่มไปด้วยต้นไม้ แต่ทางก็สูงชัน จะปีนขึ้นไปก็ไม่ใช่เรื่องง่าย”

โม่ซุนพยักหน้ากล่าวว่า “พวกโจรเหล่านั้นแบกเหรียญหนักๆ มากมายขนาดนั้น ดังนั้นพวกเขาอาจจะไม่มีทางเลือก บางทีพวกเขาอาจจะเดินอ้อมทางตีนเขาไป”

ซูจื่ออวี๋ส่ายหัวแล้วเอ่ยว่า “ไม่ได้ ถ้าเดินอ้อมภูเขาลูกนี้ไป ระยะทางจะเพิ่มขึ้นมากอย่างเห็นได้ชัด ถ้าอย่างนั้นทำไมถึงไม่เดินไปบนถนนหลวงตั้งแต่แรกล่ะ แม้ว่าที่ถนนหลวงจะเหลือร่องรอยของล้อ แต่มันก็สามารถซ่อนร่องรอยได้ พวกเขา ในเมื่อพวกเขาเลือกที่จะเดินอยู่ในป่าทึบ นอกเสียจากว่าจะปิดหูปิดตาคนแล้ว ที่นี่ต้องมีทางลัดอย่างแน่นอน”

โม่ซุนเม้มปากแล้วเอ่ยว่า “อาศัยแค่พวกเราสองคน ถ้าอยากจะหาเส้นทางลับ เกรงว่าจะยาก”

ซูจื่ออวี๋ยังคงเดินทวนลม และผงแป้งก็เปลี่ยนทิศทางอีกครั้ง และนับวันก็ยิ่งเข้าไปใกล้ทิศใต้มากขึ้น

หลังจากทดลองซ้ำๆ ในที่สุดที่ก็เห็นผงแป้งพัดไปในเชิงเขาทิศทางหนึ่ง ตัดกับแนวกำแพงของภูเขา นี่ก็หมายความว่าลมพัดมาจากกำแพงภูเขา แทนที่จะพัดแนวทแยงจากด้านข้างของกำแพงภูเขา

กำแพงภูเขาดูเหมือนเป็นชิ้นสมบูรณ์ มันจะมีลมได้อย่างไร? มีความเป็นไปได้ทางเดียวเท่านั้น นั่นคือกำแพงภูเขาที่สมบูรณ์นี้เป็นเพียงภาพลวงตาเพื่อซ่อนสายตาของผู้คน ในนี้ต้องมีถ้ำระบายอากาศอยู่ด้านหลัง

โม่ซุนดูการเคลื่อนไหวของซูจื่ออวี๋ ก็อดไม่ได้ที่จะชื่นชม “แม่นางซูเจ้าฉลาดมาก”

ซูจื่ออวี๋ยิ้มแล้วเอ่ยว่า “แค่วิธีการเล็กๆ น้อยๆ” ในยุคสมัยใหม่ วิธีการเอาตัวรอดในป่าเช่นนี้ไม่ถือว่าฉลาดเลย แต่พอมาอยู่ที่นี่กลับดูฉลาด

หลังจากที่ซูจื่ออวี๋ยืนยันสถานที่แล้ว นางก็เริ่มมองหาทางเข้า การทำงานหนักของนางได้ผล นางเห็นถุงมืออีกข้างของจวินมู่เยว่อยู่โพรงหญ้าที่ไม่ได้สะดุดตา