ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 981

ซูจื่ออวี๋รีบหันไปเอ่ยกับเสวี่ยชิงหาน

“เช่นนั้นขอบคุณคุณหนูเสวี่ยมากที่ให้การช่วยเหลือ”

เสวี่ยชิงหานโล่งอก แล้วรีบหัวเราะ

“ไม่เป็นไร แค่เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น ความจริงสองครั้งที่พระชายาอ๋องฉินตกอยู่ในอันตราย ท่านได้พ้นอันตรายเองแล้ว ข้าก็แค่ช่วยไปตามสถานการณ์ ไม่ทราบว่าพระชายาจะไปสำนักฉีหลินหรือว่าสำนักอวิ๋นหลิง?”

ซูจื่ออวี๋หันมองอุโมงค์ แล้วเอ่ยขึ้น

“พวกเราลอดอุโมงค์ออกไปก่อน ออกไปได้แล้วค่อยตัดสินใจอีกที”

เสวี่ยชิงหานหันมองอุโมงค์ แล้วเอ่ยอย่างสงสัย

“ที่นี่ไม่ใช่รังงูหรือ?” นางนึกว่าที่นี่เป็นที่อยู่อาศัยของงูดอกไม้เก้ากลีบ

ซูจื่ออวี๋ส่ายหน้า

“ที่นี่ไม่ใช่รังงู แต่เป็นทางลับแห่งหนึ่ง ส่วนงูดอกไม้เก้ากลีบตัวนี้ น่าจะเป็นงูที่เจ้าของทางลับเลี้ยงเอาไว้ด้านในเพื่อป้องกันศัตรู”

เมื่อเอ่ยมาถึงตรงนี้ซูจื่ออวี๋หันมองโม่ซุนอย่างรู้สึกผิดเล็กน้อย

“ขอโทษด้วยหมอเทวดาโม่ เป็นเพราะข้าเอาตัวเองเป็นที่ตั้ง นึกว่าอุโมงค์แห่งนี้ไม่มีคนดูแล นึกไม่ถึงว่าพวกเขาจะใช้งูตัวหนึ่งเฝ้าประตู เฮ้อ ข้ายังด้อยประสบการณ์ในยุทธภพมากนัก”

โม่ซุนหัวเราะอย่างไม่ใส่ใจ แล้วเอ่ยเสียงอ่อน

“ไม่โทษท่านหรอก ข้าน่าจะนึกถึงกับดักประหลาดพวกนี้ แต่ข้ามัวแต่พูดคุยกับท่าน จนลืมระวังตัว”

ด้วยประสบการณ์ที่เขาอยู่ในยุทธภพ คงไม่บุ่มบ่ามเข้าไปในถ้ำ แต่เมื่อครู่เขาใจลอยไปชั่วขณะ ดังนั้นเขาจึงได้แต่ตำหนิตัวเอง ไม่คิดตำหนิอีกฝ่ายแม้แต่น้อย

ซูจื่ออวี๋เห็นโม่ซุนจิตใจดีขนาดนี้ จึงหัวเราะอย่างดีใจ บรรยากาศระหว่างทั้งสองคนดีมาก ทำให้ในใจเสวี่ยชิงหานอิจฉาไม่น้อย

ก่อนหน้านี้นางเคยพบโม่ซุนมาหลายครั้ง แต่จนกระทั่งตอนนี้โม่ซุนไม่เคยมองนางเต็มตาเลยสักครั้ง

แน่นอนเพราะความไร้มารยาทของโม่ซุน ทำให้นางยิ่งรู้สึกว่าโม่ซุนคล้ายคลึงสืออีมาก

……

หลังจากทั้งสามคนเข้าไปในถ้ำ ไม่ได้พูดคุยกันอีก ได้แต่ก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างเฝ้าระวัง

ซูจื่ออวี๋เอ่ยขึ้นอย่างกังวล

“ถูกต้อง ส่วนของเส้นตรงทั้งสองจุดสั้นที่สุด ผู้ที่สร้างอุโมงค์คงไม่ธรรมดา”

ความไม่ธรรมดาของคนผู้นี้คือ สามารถสร้างสิ่งนี้ขึ้นในระแวกเมืองหลวง ภายใต้ปลายจมูกฮ่องเต้ แต่กลับสามารถสร้างผลงานที่ยิ่งใหญ่ขนาดนี้ขึ้นมาได้

รอบด้านมีภูเขาล้อมรอบ ใครจะไปรู้ว่ามีอุโมงค์เช่นนี้อีกมากน้อยเพียงใด

เสวี่ยชิงหานรู้สึกว่าคำพูดของซูจื่ออวี๋น่าสนใจ จึงเอ่ยถาม

“สิ่งใดคือส่วนของเส้นตรง?”

ซูจื่ออวี๋อยากกุมขมับ นางจะพูดว่าอย่างไรดี พูดผิดอีกแล้ว ซูจื่ออวี๋ครุ่นคิดแล้วเอ่ยขึ้น

“ความหมายของข้าคือ เดินทางตรง ระยะห่างสั้นที่สุด”

โม่ซุนพยักหน้า

“ถูกต้อง หากเดินจากจุดเริ่มต้นถึงจุดหมาย สามารถเดินทางตรง นั่นเท่ากับว่าเป็นทางลัด”