ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 985

โม่ซุนพยักหน้า

“ไปเถอะ พวกเราข้ามสะพานกัน แม่นางซู ต้องระวังตัวให้มาก อย่าใจร้อนเด็ดขาด”

ซูจื่ออวี๋พยักหน้า

“ท่านวางใจเถอะ ก่อนที่จะพบท่านอ๋องแปด ข้าไม่ทำอะไรวู่วามหรอก”

โม่ซุนเชื่อว่าซูจื่ออวี่คือคนที่อดกลั้นอารมณ์ความรู้สึกได้ จึงสูดหายใจเข้า แล้วเดินข้ามสะพานแขวน

จนกระทั่งก้าวขึ้นไปบนสะพาน ซูจื่ออวี่ถึงได้รู้ว่าการเดินทางสู่สำนักฉีหลินอันตรายมากเพียงใด

ใต้ฝ่าเท้าคือหุบเหวลึกที่มองไม่เห็นก้น สะพานแขวนที่เล็กและยาวมีขนาดความยาวถึงร้อยกว่าจั้ง(หนึ่งจั้งเท่ากับสิบเมตร) มิน่าละพวกเขาถึงต้องใช้คนมาขนเงิน เพราะรถม้าเข้ามาที่นี่ไม่ได้

มีฉู่อวิ๋นฉิงอยู่ด้วย ซูจื่ออวี๋เชื่อว่าจวินมู่เยว่คงไม่มีอันตรายถึงชีวิต ตอนนี้หวังให้พวกเขายังไม่ออกจากสำนักฉีหลิน ไม่อย่างนั้นคงตามหาตัวได้ยากมาก

——

ห้องลับภายในสำนักฉีหลิน

ไม่รู้ว่าซูจื่ออวี๋โชคดีหรือจวินมู่เยว่โชคดี เพราะขณะนี้คนของเป๋ยฉู่ยังไม่ออกจากสำนักฉีหลิน สาเหตุเป็นเพราะแบ่งของกลางไม่ลงตัว

อวิ๋นลู่ชิงเจ้าสำนักยืนอยู่หน้าประตูห้องลับ แล้วเอ่ยอย่างกังวล

“องค์รัชทายาทอวิ๋นหยาง ไหนว่าจะไม่ปล่อยให้ใครรอด แล้วนำตัวเขากลับมาทำไมหรือ? หากมีใครสืบสาวราวเรื่องมาถึงนี่ ชีวิตของข้ากับสำนักฉีหลินคงต้องจบสิ้นกัน”

น้ำเสียงฉู่อวิ๋นหยางเย็นชา

“กลัวอะไรล่ะ? พวกเราจัดการเบาะแสทุกอย่างแล้ว อีกอย่าง การขนส่งเบี้ยหวัดของจวนอ๋องฉินในครั้งนี้ทำกันอย่างลับๆอยู่แล้ว คนที่รู้จึงมีไม่มาก เมื่อข่าวถูกส่งกลับไปถึงเมืองหลวง คงเป็นเวลาสองสามเดือนหลังจากนี้ เจ้าวางใจเถอะ พวกข้าจะจากไปคืนนี้”

อวิ๋นลู่ชิงโล่งอก แล้วยิ้มให้อีกฝ่าย

“องค์รัชทายาท หากข้าน้อยตัวคนเดียวคงไม่กลัวตายอยู่แล้ว ทว่าครอบครัวของข้าต่างอยู่ที่นี่กันหมด ดังนั้น...”

ฉู่อวิ๋นหยางหันมองอวิ๋นลู่ชิงแล้วหัวเราะ

“ทำไม? ก่อนหน้าตกลงกันว่าแบ่งเงินเป็นสามส่วน ตอนนี้คงไม่คิดจะเก็บไว้คนเดียวหรอกนะ เจ้าสำนักละโมบเกินไปหรือเปล่า”

อวิ๋นลู่ชิงยิ้ม

“เจ้าสำนักอวิ๋น ทางการไม่เคยข้องเกี่ยวเรื่องในยุทธภพ แต่เจ้าสำนักช่วยเหลือข้าเพียงนี้ ข้าจะทำให้เจ้าสำนักสมหวัง ให้กลายเป็นผู้นำยุทธภพ”

อวิ๋นลู่ชิงตาลุกวาว แล้วเอ่ยขึ้นทันที

“องค์รัชทายาทวางใจได้ ท่านดูแลข้าน้อยขนาดนี้ ข้าจะต้องหาช่างมีมือดีมาขยายอุโมงค์ แต่ค่าแรงกับเงินนั้น...”

ฉู่อวิ๋นหยางโบกมือ เพื่อให้อวิ๋นลู่ชิงไม่ต้องกังวล เขาพูดต่อไป

“เจ้าเริ่มงานได้เลย ข้าให้เวลาเจ้าหนึ่งปี หากเงินทองไม่พอ เจ้าสามารถส่งสารไปที่เป๋ยฉู่ ถึงตอนนั้นข้าจะบอกเจ้าเองว่าไปเอาเงินจากที่ใด”

อวิ๋นลู่ชิงรีบพยักหน้าเป็นการขอบคุณ

“ขอบพระทัยองค์รัชทายาทที่เมตตา”

ฉู่อวิ๋นหยางพยักหน้า

“เอาล่ะ เจ้าไปจัดการได้แล้ว หลังจากฟ้ามืด พวกข้าจะออกเดินทาง ส่วนเงินที่จะส่งกลับไปเมืองหลวง รอให้เรื่องนี้ซาลง เจ้าค่อยจัดการส่งกลับไป รู้หรือไม่ว่าต้องส่งไปที่ใด?”