ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 984

ครั้งนี้ซูจื่ออวี๋ระวังตัวด้วยการไม่พูดความในใจออกมา แต่กลับยื่นผ้าเช็ดหน้าที่ห่อใบไม้ที่ตำจนแหลกให้โม่ซุน

ซูจื่ออวี๋เอ่ยปาก

“ที่นี่ไม่มีคันฉ่อง ท่านมาช่วยข้าทาให้เท่าๆกันหน่อย”

โม่ซุนเม้มปาก เดิมทีอยากบอกว่าหญิงชายไม่ควรแตะเนื้อต้องตัวกัน แต่เมื่อเห็นดวงตาสุกใสของซูจื่ออวี๋ เขารู้ว่าตัวเองคิดมากเกินไป ดวงตาของนางสะอาดดุจน้ำใส ไม่มีมลทินเจือปนสักนิด

โม่ซุนพยักหน้า พร้อมพูดเสียงอ่อน

“ได้”

ซูจื่ออวี๋หลับตาลง โม่ซุนจึงใช้นิ้วแตะใบไม้แหลก จากนั้นเริ่มทาไปบนใบหน้าของซูจื่ออวี๋

ปลายนิ้วสัมผัสถึงผิวที่เรียบเนียนของซูจื่ออวี๋ ทำให้อุ้งมือของโม่ซุนมีเหงื่อชื้นผุดออกมาบางๆ

สิ่งที่ซูจื่ออวี๋ไม่รู้คือ ระหว่างนางกับโม่ซุน ได้เกิดครั้งแรกที่โม่ซุนไม่เคยประสบมานับครั้งไม่ถ้วนแล้ว

โม่ซุนสละตนช่วยผู้อื่นเป็นครั้งแรก และเป็นครั้งแรกที่มีคนสละตนช่วยเขา

โม่ซุนสัมผัสใบหน้าของหญิงสาวเป็นครั้งแรก และเป็นครั้งแรกที่หญิงสาวช่วยดูดพิษด้วยปาก

ในใจของโม่ซุนรู้สึกสับสนวุ่นวาย เขาปฏิบัติต่อผู้อื่นอย่างเย็นชามาตลอด แต่กลับอยากปกป้องซูจื่ออวี๋

คือความรักระหว่างหญิงชายหรือ? โม่ซุนยิ้มขมขื่นแล้วส่ายหน้า เขาจะคู่ควรกับความรักที่ดีงามเช่นนี้ได้อย่างไร ไม่ใช่ความรักระหว่างชายหญิง แต่เป็นเพียงแสงริบหรี่ที่ส่องเข้ามาภายในโลกที่มืดบอดของเขาเท่านั้น

เมื่อคิดได้แบบนี้ ความหวาดหวั่นเพียงเสี้ยวที่เกิดขึ้นในใจโม่ซุน สลายหายไปทันที

เมื่อเห็นใบหน้าดวงน้อยที่งดงาม ขณะนี้ถูกทาจนเป็นสีดำ โม่ซุนรู้สึกน่าขันเล็กน้อย

“แม่นางซูในตอนนี้ แยกไม่ออกจริงๆว่าเป็นหญิงหรือชาย”

ซูจื่ออวี๋ลืมตาขึ้น แล้วเอ่ยอย่างพึงใจ

“ได้ผลดีมากใช่หรือไม่?”

โม่ซุนยิ้มอ่อน

“ดีมาก”

โม่ซุนหันมองใบไม้อีกครึ่งที่ยังเหลืออยู่ในมือพร้อมเอ่ยถาม

ซูจื่ออวี๋มองดูแล้วเอ่ยขึ้น

“หากเดินข้ามสะพานแขวนไป ด้านหน้าคงจะเป็นเขตของสำนักฉีหลินแล้ว”

โม่ซุนพยักหน้า แล้วหันมองรอบด้านจากนั้นเอ่ยขึ้น

“มิน่าล่ะภายในเวลาสั้นๆแค่สิบกว่าปี สำนักฉีหลินถึงได้มีอำนาจคะคานกับสำนักหลิงอวิ๋นที่สืบทอดกันมาร้อยปี คิดไม่ถึงว่าพวกเขาจะตั้งอยู่ในทำเลที่อันตรายขนาดนี้ ตำแหน่งที่ตั้งอย่างนี้ยากต่อการโจมตี”

ซูจื่ออวี๋หันมองสภาพแวดล้อมโดยรอบ แล้วพยักหน้า

“ถูกต้อง มีเพียงสะพานแขวนเป็นทางออกหนึ่งเดียว ส่วนด้านล่างเป็นหุบเหวลึก หากมีผู้ใดโจมตี อวิ๋นลู่ชิงเพียงทำลายสะพานแขวน ผู้บุกรุกก็ยากจะหลบหนี ระยะที่ไกลขนาดนี้ เกรงว่าแม้แต่วิชาตัวเบาคงบินข้ามไปไม่ได้”

โม่ซุนเอ่ยปาก

“ถูกต้อง ต่อให้ผู้มีวรยุทธ์อย่างท่านอ๋องฉิน ระหว่างทางก็ต้องการที่หยุดพัก ไม่สามารถก้าวผ่านในครั้งเดียว หากภายในสำนักทำการเพาะปลูกเอง ต่อให้ไม่ลงจากเขาสักร้อยปีก็ไม่ใช่ปัญหา”

ซูจื่ออวี๋แค่นหัวเราะ

“ดูท่าอวิ๋นลู่ชิงคงคิดว่าทางการจับตัวเขาไม่ได้แน่ๆ ดังนั้นถึงได้กล้าแตะต้องเบี้ยหวัดทหาร”