ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 6

เธอเช็ดเลือดและเหงื่อบริเวณหน้าผาก จากนั้นก็สวมเสื้อ แล้วจึงตามนางข้าหลวงของฮองเฮาเข้าไปข้างใน

ความงดงามของพระราชวังนั้นตรงกันข้ามกับความซอมซ่อและความจนตรอกของเธออย่างสื้นเชิง เธอพยายามย่ำเท้าเดินตามไปอย่างสงบเสงี่ยม ทีละก้าว ทีละก้าว จนรู้สึกว่าลำบากยากเย็นเสียเหลือเกิน

ข้างหน้ามีเงาคนเคลื่อนไหวไปมา แต่แท้ที่จริงแล้วไม่ใช่เงาเคลื่อนไหวของผู้ใด กลับเป็นตัวเธอเองที่รู้สึกเหวียนหัวจนตาลาย ดังนั้นเธอจึงมองเห็นอย่างเลือนลางว่ามีคนสามคนกำลังนั่งอยู่ในตำหนัก คนตรงกลางสวมใส่ผ้าไหมปักเงินปักทองชาววังสีแดง มัดมวยผมสูง เพียงแค่ชำเลืองมอง ก็รู้สึกว่างามสง่ามากทีเดียว

เธอคุกเข่าลงบนพื้น “หม่อมฉันเซี่ยจื่ออัน ขอเข้าเฝ้าฮองเฮาเพคะ”

ภายในตำหนักเงียบสงัด แม้แต่เสียงหายใจก็ไม่ได้ยิน โคมไฟบนผนังส่องสว่างผ่านฝาเคลือบสีออกมาได้อย่างสวยงาม สะท้อนทุกสิ่งทุกอย่าง ราวกับเป็นดินแดนมหัศจรรย์

ผ่านไปชั่วขณะหนึ่ง ก็ได้ยินเสียงผู้หญิงนางหนึ่งที่แทบจะไร้อารมณ์และแสนจะเย็นชาดังขึ้น “เงยหน้า” เซี่ยจื่ออันใช้มือทั้งสองพยุงตัวขึ้น และเงยหน้าอย่างช้า ๆ

ดวงตาอันแหลมคมและโหดร้ายจ้องมาที่เธอ นัยน์ตาเป็นสีฟ้าเข้ม สิ่งนี้ทำให้เธอนึกถึงคราวที่ไปเป็นแพทย์ทหาร ครั้งหนึ่งเคยประสบกับอันตราย ณ ดินแดนทะเลทรายแห่งหนึ่ง เธอเผชิญหน้ากับงูหางกระดิ่งที่ซ่อนตัวอยู่หลังเนินทราย มันมองเธออย่างดุร้ายแบบนี้เช่นกัน

มองจากหางตา เธอเห็นฮองเฮาอยู่ข้าง ๆ มีคนนั่งอยู่ทางซ้ายและทางขวาด้านละคน ผู้ที่ประทับทางด้านขวาคือท่านอ๋องเหลียง พระองค์ดูไม่พอใจเป็นอย่างมาก ทั้งไม่พูดและยังเบือนหน้าหนี ราวกับไม่อยากแม้แต่จะมองไปที่เธอ

ได้เห็นท่านอ๋องเหลียงประทับอยู่ที่นี่ จึงสามารถวางไจไปได้ครึ่งหนึ่ง อย่างน้อยแผนการของเธอก็บรรลุไปอย่างราบรื่น

ส่วนชายที่สวมใส่ชุดดำทางด้านซ้าย เธอไม่เคยพบมาก่อน เจ้าของเดิมก็คงไม่เคยเห็นมาก่อนเช่นกัน เพราะในความคิดของเธอ เขาไม่มีความน่าประทับใจใด ๆ เลย

ออร่าที่เปล่งประกายของคนผู้นี้ ทำให้เซี่ยจื่ออันตกใจเล็กน้อยและไม่กล้ามองหน้า เขาเพียงนั่งเฉยอยู่ข้าง ๆ ในมือถือถ้วยกระเบื้องใบหนึ่ง แต่ท่าทางที่เย็นชานี้ กลับทำให้คนรู้สึกกดดันอย่างแรงกล้า

เซี่ยจื่ออันคิดในใจ เป็นไปได้ว่าเขาอาจจะเป็นน้องชายขององค์จักรพรรดิ หรือไม่ก็เป็นผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิมู่หรงเจี๋ย

เพื่อไม่ให้เซี่ยจื่ออันคิดต่อไป ฮองเฮาจึงพูดออกมาอย่างช้า ๆ เปลี่ยนไปจากที่ดุร้ายเมื่อก่อนหน้านี้ มุมปากยกขึ้น และหัวเราะเบา ๆ “เจ้าคือเซี่ยจื่ออันใช่หรือไม่?”

“กราบทูลฮองเฮา หม่อมฉันคือ เซี่ยจื่ออันเพคะ” เซี่ยจื่ออันตอบรับ ลำคอเหมือนมีใยฝ้ายอุดอยู่ พูดอย่างลำบากมาก จากนั้นฮองเฮาก็ยิ้มออกมา นัยน์ตากลับมาดุร้ายอีกครั้ง เสียงล่องลอย

“ได้ยินมาว่า เจ้าไม่ชอบองค์ท่านอ๋องเหลียงอย่างนั้นรึ”

ประโยคที่ฟังดูสบาย ๆ ได้กลายเป็นคำถามไปเสียแล้ว

เซี่ยจื่ออันก้มศีรษะลงอย่างสงบ แล้วค่อย ๆ เงยศีรษะขึ้นอย่างช้า ๆ ด้วยแววตาอันเศร้าหมอง “ฮองเฮา หม่อมฉันรู้ว่าโทษประหารในวันนี้ยากเกินแก่การให้อภัย และหม่อมฉันก็ขอรับการลงโทษ แต่การที่หม่อมฉันกระทำการเช่นนี้ มิใช่ตั้งใจให้องค์ท่านอ๋องเหลียงเสียหน้า แท้จริงแล้ว หม่อมฉันไม่มีทางเลือกต่างหาก หม่อมฉันรู้สึกผิดและหาได้สบายใจไม่ ดังนั้นไม่ว่าฮองเฮาและองค์ท่านอ๋องเหลียงจะลงโทษหม่อมฉันอย่างไร หม่อมฉันขอยอมรับผิดทุกประการ”

“โอ้” ดวงตาของฮองเฮาเย็นชาเล็กน้อย “เจ้าไม่มีทางเลือกได้อย่างไร ไหนเล่าให้ข้าฟัง”