ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 5

จื่ออันยังคงนั่งคุกเข่าอย่างนั้น อากาศกลางเดือนพฤษภาคมนั้นร้อนมาก ดวงอาทิตย์แผดเผาอย่างร้อนแรงอยู่ตรงกลางหัวเธอ เลือดที่อยู่บนหน้าผากหยุดไหลแล้ว เหงื่อไหลผ่านรอยแผลที่เกิดจากการเฆี่ยนตีสร้างความปวดแสบเป็นอย่างมาก

คุกเข่ามาแล้วหนึ่งชั่วยาม จนเธอรู้สึกว่าไม่สามารถประคองตัวได้อีก และร่างกายของเธอก็สั่นคลอน

สาวรับใช้ที่คอยมาตรวจตราดูเธอ เห็นว่าเธอคุกเข่าไม่ดี ก็เตะเธอไปทีหนึ่ง เตะจนจื่ออันมึนจนเกือบจะสลบไป

ความเกลียดชังเกิดขึ้นในตาของเธอ สองมือกำหมัดแน่น พลางกวาดขาข้างหนึ่งไปทางสาวรับใช้คนนั้น สาวรับใช้ไม่ทันได้ป้องกันตอนเธอกวาดเท้าออกมา จึงล้มตุบและหัวกระแทกลงกับพื้นอย่างแรง จื่ออันใช้มือบีบคอของนาง พูดด้วยน้ำเสียงโหดเหี้ยม “เจ้าก็แค่ทาสรับใช้คนหนึ่ง กล้ารังแกข้ารึ? อยากตายรึไง!”

“คุณหนู…” สาวรับใช้มองไปในดวงตาของเธอก็ตกใจ นางเสียสติอยู่นานกว่าจะตอบกลับ “นายท่านสั่งให้ข้ามาตรวจตราคุณหนู คุณหนูจะไม่เชื่อฟังคำสั่งของนายท่านหรือเจ้าคะ?”

จื่ออันหัวเราะออกมาอย่างเยือกเย็น แล้วมาคุกเข่าลงบนแขนของนาง จากนั้นออกแรงกดเข่าลงไป จนสาวรับใช้เจ็บจนต้องร้องออกมาเสียงดัง

จื่ออันแสดงออกอย่างเยือกเย็นพลางตอบ “ท่านพ่อให้ข้าคุกเข่าต่อหน้าแผ่นจารึกของบรรพบุรุษ แล้วตอนนี้ไม่ใช่ว่าข้ากำลังคุกเข่าอยู่รึไง?”

สาวรับใช้เจ็บอย่างรุนแรง วีรบุรุษที่ดีเมื่อตกอยู่ในที่นั่งลำบาก ต้องสามารถยอมถอยเพื่อที่จะไม่ได้เป็นเบี้ยล่าง ในขณะนั้น นางจึงพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน “คุณหนูยกโทษให้ข้าด้วย ข้าสำนึกผิดแล้ว”

จื่ออันอยู่นิ่งไม่เคลื่อนไหวใด ๆ ยังคงคุกเข่าอยู่บนแขนของนาง ด้วยท่าทีอันเยือกเย็นราวกับน้ำแข็งแกะสลัก

ถึงเวลาประมาณบ่ายคล้อย นางข้าหลวงที่มาจากวังหลวงบอกว่าฮองเฮาต้องการเรียกพบคุณหนูเซี่ยจื่ออัน ลูกสาวมหาเสนาบดี

ในที่สุดก็มาถึงแล้ว!

นัยน์ตาจื่ออันรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา นี่ถึงเป็นการต่อสู้ที่ยากที่สุด ประมาทเพียงเล็กน้อย อาจตายโดยไม่มีหลุมให้ฝังศพ!

ขณะที่นางข้าหลวงพาตัวเธอออกไป ฮูหยินหลิงหลงยิ้มและเดินมาข้างหน้าจื่ออัน พร้อมยื่นมือมาจัดระเบียบผมเผ้าและเสื้อผ้า “เจ้าจะไปพบฮองเฮาในวังหลวง แต่จะไปแบบซอมซ่ออย่างนี้ได้อย่างไร?”

มือของนางลูบไปที่แขนจองจื่ออัน และออกแรงบีบพร้อมกับความเกลียดชังที่ก่อเกิดขึ้นทันที นางกดเสียงต่ำพร้อมขู่ว่า “เซี่ยจื่ออัน หากเจ้าไม่ตายในวังหลวง ข้าก็สามารถทำให้เจ้าตายอย่างอนาถได้”

จื่ออันมองนางด้วยใบหน้าที่ไร้อารมณ์ และทันใดนั้นเองเธอก็ยื่นมืออกมาตบไปที่หน้าของนาง ฝ่ามือนี้จื่ออันรวบรวงแรงทั้งหมดตบจนฮูหยินหลิงหลงล้มลงไปกับพื้น

จื่ออันพูดอย่างตั้งใจ “คำพูดเดียวกันส่งให้ท่าน รอข้ากลับมาก็แล้วกัน”

พูดจบก็หมุนตัวหลับไปหานางข้าหลวงทั้งสอง และพูดอย่างไม่แข็งกร้าวแต่ก็ไม่ได้ถ่อมตนจนเกินไป “รบกวนท่านนำทางด้วย”

นางข้าหลวงทั้งสองมองหน้ากันและกัน ในใจรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย แม่หนูคนนี้ถึงแม้จะดูซอมซ่อ แต่จริตจะก้านดูไม่ลดลงไปเลยสักครึ่งเดียว ในทางกลับกัน กลับมีกำลังที่บ้าระห่ำ

เพียงแต่ว่า เธอไม่รู้จริง ๆ ว่าการเข้าวังครั้งนี้ จะถึงคราวเคราะห์ของเธอหรือยัง?

ฮูหยินหลิงหลงนวดคลึงใบหน้า จ้องเขม็งตามจื่ออันไปด้วยสายตาอาฆาตแค้น ก็ดี ฝ่ามือนี้ข้าจะจำไว้ให้ขึ้นใจ หากนางรอดออกมาจากวังหลวงได้ ข้าจะเอาคืนกลับเป็นร้อยเท่าพันเท่าจนนางต้องตายอีกครั้ง

วังหลวงได้เตรียมรถม้าไว้ให้สำหรับจื่ออันแล้ว แต่เธอไม่สามารถนั่งในรถม้าได้ นางข้าหลวงจึงบอกว่า เธอทำได้เพียงนั่งกับคนขับรถม้าแล้ว

ผู้คนจำราชรถของวังหลวงได้ด้วยวิสัยทัศน์อันดี เห็นว่าเป็นร่างที่ใส่ชุดแต่งงานสีแดงนี้และเป็นหญิงสาวที่ทั้งตัวและใบหน้ากลับเต็มไปด้วยรอยแผล เพราะว่าวันนี้ผู้คนที่มามุงดูมีไม่น้อย แค่เวลาเพียงครู่เดียวข่าวสารก็กระจายไปทั่วจนทุกคนรู้กันหมด คุณหนูลูกมหาเสนาบดีปฏิเสธการขึ้นเกี้ยว จึงไปกระตุ้นความโกรธของท่านอ๋องเหลียงเข้า

บางคนบอกว่าเธอเป็นคนแน่วแน่ซื่อตรง บางคนก็บอกว่าเธอโง่ แต่ไม่ว่าจะพูดถึงเธอยังไง เธอก็รู้ดีว่าเส้นทางการเข้าวังครั้งนี้มีแค่หนทางเดียว นั่นก็คือความตาย!

การล้มงานอภิเษกของท่านอ๋องเหลียง นั้นเป็นการทำให้ฮองเฮาไม่พอพระทัย ถ้าจะเรียกว่าเป็นการตัดหัวตัวเองก็ไม่เกินจริงไป

จื่ออันที่ไร้อารมณ์สีหน้าราวกับหุ่นขี้ผึ้ง สายตามองตรงไปข้างหน้า ดวงอาทิตย์บนหัวเธอเริ่มจะค่อย ๆ ลาลับไปช้า ๆ เธอรู้สึกเวียนหัว ทั้งตัวไม่มีแรงที่จะยกขึ้นแม้แต่นิดเดียว ทิวทัศน์ตรงหน้าทั้งหมดราวกับอยู่ในฝัน แม้แต่ดวงอาทิตย์ก็เป็นดอกไม้

รถม้าเคลื่อนไปข้างหน้าตามทางหินบลูสโตน เสียงกีบม้าดังต่อกแต่กคล้ายกับเสียงระฆังเตือนความจำ

จะบอกว่าเธอไม่รู้ว่าวันนี้จะล้มงานอภิเษกเหรอ ผลที่ตามมาจะเป็นยังไง? แต่ผลที่เลวร้ายที่สุด ก็ไม่เท่ากับแต่งงานกับท่านอ๋องเหลียงที่ยิ่งเลวร้ายกว่า

ที่ตำหนักของท่านอ๋องเหลียงมีนางสนมนับสิบกว่านาง มีครึ่งหนึ่งที่พิการ จากการสำรวจพบว่า ในสามปีที่ผ่านมา มีศพของนางสนมถูกหามออกไปจากตำหนัก ไม่ต่ำกว่ายี่สิบราย

ท่านอ๋องเหลียงองค์นี้เป็นบ้าไปแล้ว