ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 7

ผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิกลับค่อย ๆ เบะริมฝีปากหัวเราะเยาะเซี่ยจื่ออัน แม้ว่าเจ้าจะฉลาด แต่ก็กลับอวดฉลาดด้วยเช่นกัน เจ้าคิดว่าที่เจ้าบอกว่าเจ้าเป็นหมันนั้น แล้วฮองเฮาจะยอมแพ้และลงโทษมหาเสนาบดีหรอกหรือ ไม่เลยนั่นเป็นข้อห้ามของอ๋องเหลียง ดังนั้นหยุดเสียเถอะ ไม่เช่นนั้นเขาจะคิดว่าที่เจ้าบอกว่าตนเองเป็นหมันคือ การกำลังตีวัวกระทบคราด

อ๋องเหลียงจ้องมายังจื่ออันอย่างดุร้าย “หากหมอหลวงตรวจพบว่าเจ้าโกหก ข้าจะแทงเจ้าด้วยมีดพันเล่มทีเดียว”

ผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิส่ายหัวเล็กน้อย มองไปยังใบหน้าที่ตกใจอย่างเฉียบพลัน ดูท่าชีวิตของหญิงสาวผู้นี้คงจบสิ้นแล้วกระมัง

อ๋องเหลียงเริ่มมีท่าทีแปลก ๆ เขาตัวสั่นเทา เริ่มจากปากไปถึงร่ายกายที่ค่อย ๆ สั่นขึ้น ๆ สีหน้าเริ่มเปลี่ยนจากซีดเป็นเขียว ริมฝีปากเริ่มม่วง

ทันใดนั้น เขาก็ล้มลงกับพื้น ร่างกายแข็งทื่อ เท้าพยายามถีบไปข้างหน้า ใบหน้าชักกระตุก ร่างกายกระตุกและเกร็ง

มู่หรงเจี๋ยพร้อมกับฮองเฮาล้วนตกใจกับเหตการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้า ฮองเฮารีบวิ่งพรวดเข้าไป ตะโกนด้วยความตกใจสุดขีด “หมอหลวง เร็วเข้า!”

จื่ออันเห็นเหตุการณ์ดังกล่าว ก็รู้ทันทีว่าอาการลมชักของเขากำเริบ เห็นปากของเขาเบี้ยว หากกัดลิ้นขึ้นมา เกรงว่าโทษฐานนี้คงจะอยู่บนหัวนางอย่างแน่นอน

หมอหลวงยังไม่ทันได้คิดสิ่งใด เธอก็รีบปรี่วิ่งเขาไปบีบขากรรไกร และนำมือไว้ในปากของเขา จากนั้นใช้มือแยกฟันและลิ้นออกจากกัน แล้วนั่งลงที่พื้นทันที หลังจากนั้นจึงใช้มืออีกข้างยกศีรษะเขาวางบนตังเบา ๆ อาการปวดเกิดขึ้นที่มือของเขาอย่างฉับพลัน เจ็บปวดจนรูขุมขนทั้งร่างกายเปิดออกทันที

เธอรู้ว่าการใช้มือยับยั้งลิ้นของเขาช่างไร้เหตุผลเสียจริง แต่เธอก็ไม่มีทางเลือกอื่น

เลือดไหลออกจากปากอ๋องเหลียง จื่ออันจับศีรษะของเขาเอียงไปข้าง ๆ เล็กน้อย เพื่อให้เลือดและน้ำลายไหลออกมาให้หมด

มู่หรงเจี๋ยก็แสดงท่าทีเข้าไปดูเช่นกัน เขาไปช่วยด้านหน้าและเห็นนิ้วมือของนางถูกกัดจนเลือดไหลออกมา ช่วยไม่ได้ที่จะตกใจเล็กน้อยและมองนางด้วยความประหลาดใจ

ฮองเฮารีบคิดพยายามคลายตะคริวที่ขาทั้งสองข้างของท่านอ๋องเหลียงจื่ออันรีบพูดว่า “ฮองเฮา อย่าทำแบบนั้นเลยเพคะ หากใช้กำลัง ฝ่าบาทอาจได้รับบาดเจ็บ”

ฮองเฮาเงยหน้าขึ้นและมองไปยังจื่ออัน สายตาแสดงความรู้สึกซับซ้อน มือทั้งสองค่อย ๆ ปล่อย เพียงโอบกอดร่างท่านอ๋องเหลียงอย่างอ่อนโยน นัยต์ตามีน้ำตาไหลออกมาทันที

ตอนที่หมอหลวงมาถึง อาการลมชักของอ๋องเหลียงก็หยุดแล้ว มีเพียงอาการชักกระตุกเล็กน้อย

จื่ออันดึงมือออก นิ้วทั้งสามเลือดไหลออกมาเป็นหยด

อ๋องเหลียงหมดสติไป จากนั้นจึงถูกย้ายไปนอนที่เตียงในตำหนัก หมอหลวงช่วยรักษาและให้ข้าราชบริพารไปต้มสมุนไพรจีน

ฮองเฮานั่งอยู่ข้างกายของท่านอ๋องเหลียงไม่สามารถกล่าวโทษอันใดได้อีกแล้ว ใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวลและความหวาดกลัว

จื่ออันก้มศีรษะลง ภายในใจคิดใคร่ครวญต่อ

เธอเขาวังในวันนี้ ตอนแรกตัดสินใจเข้ามาเพื่อทำร้ายอ๋องเหลียง แต่เธอดันยื่นมือไปช่วยชีวิตเขาเสียได้ ด้วยคุณความดีนี้ที่เธอได้ช่วยชีวิตเขา แม้ว่าฮองเฮาต้องการจะประหารเธอ ความคิดนั้นก็อาจจะหยุดลงชั่วขณะ

กลับนึกไม่ถึงว่า อาการลมชักที่กำเริบของท่านอ๋องเหลียงและความผิดพลาดที่เกิดขึ้น ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องดีหรือเรื่องร้ายกันแน่ กับการที่อ๋องเหลียงเป็นแบบนี้ สาเหตุก็เพราะได้ยินว่าเธอเป็นหมัน

ภายใต้การดูแลรักษาของหมอหลวง อาการของอ๋องเหลียงเริ่มฟื้นคืนเป็นปกติ

เขาจับศีรษะที่ปวดเมื่อย ใบหน้าทั้งใบอันซีดเซียว และร่างกายที่อ่อนแรง เขามองไปที่ฮองเฮา “เสด็จแม่ เกิดอะไรขึ้นกับลูกหรือ”

ฮองเฮาใช้มือจับเขา ปลอบโยนเขาเบา ๆ “ไม่เป็นไรแล้ว ไม่เป็นไรแล้วนะ”

จื่ออันเลิกคิ้วขึ้น เห็นมือของฮองเฮาสั่นเทา นางรักโอรสองค์นี้มาก และหวังไว้มากที่จะให้เขาสืบสกุล

หมอหลวงยืนขึ้นและกราบทูลฮองเฮา “ฮองเฮาจัดการได้ดีมากพ่ะย่ะค่ะ หากไม่ได้อุดปากของท่านอ๋องเหลียงเอาไว้ ฝ่าบาทจะต้องกัดลิ้นตัวเองจนขาดเป็นแน่ โชคดีจริง ๆ พ่ะย่ะค่ะ”

หากกัดลิ้นจนขาด เขาก็จะกลายเป็นใบ้ อ๋องเหลียงร่างกายไม่สมบูรณ์ แถมยังเป็นใบ้ เขาจะใช้ชีวิตต่อไปได้อย่างไร

ฮองเฮาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย มองหน้าจื่ออัน แล้วทำท่าบอกให้จื่ออันออกไปก่อน จากนั้นจึงหันไปถามหมอหลวง “เหตุใดอ๋องเหลียงถึงเป็นเช่นนี้”