ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 1056

ตอนที่พวกเขาออกไป จื่ออันเล่าให้ฟังมู่หรงเจี๋ยว่าฝ่าบาทได้รั้งหยวนฉุ่ยยวี่ไว้ในวังหลวง

หลังจากได้ที่ยิน มู่หรงเจี๋ยก็พูดว่า "มันเป็นเพียงกลอุบายเล็ก ๆ น้อย ๆ เจ้าไม่ต้องกังวลไป"

“แม่นมวิเคราะห์ให้ข้าฟัง” จื่ออันเงียบไปสักพัก “ข้าคิดว่าฝ่าบาทดูเปลี่ยนไปมาก”

“เปลี่ยนไป?” มู่หรงเจี๋ยหัวเราะ “นี่เป็นนิสัยของพระองค์โดยแท้ ตอนที่พระองค์ประชวร พระองค์ต้องยอมประนีประนอมหลายอย่าง แต่ตอนนี้พระองค์แข็งแรงดีแล้ว พระองค์จึงต้องทำทุกอย่างให้มาอยู่ในกำมือของตัวเขาเอง”

“ท่านรู้มาก่อนหน้านี้แล้ว ทำไมถึงยังจงรักภักดีต่อพระองค์ขนาดนี้” จื่ออันรู้สึกไม่เข้าใจจริง ๆ

“ประการแรก พระองค์ทรงดีกับข้ามากมาโดยตลอด ประการที่สอง ข้าจงรักภักดีต่อแผ่นดินต้าโจว ไม่ใช่เขา”

“ก่อนหน้านี้ความสัมพันธ์พี่น้องของพวกท่านดีมาโดยตลอด” จื่ออันอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเสียใจ

“ความสัมพันธ์พี่น้องของเราดีจริง ตอนเขาป่วย ข้าเป็นน้องชายของเขา ไม่ใช่จักรพรรดิ แต่ตอนนี้เขาเป็นจักรพรรดิ จื่ออัน เจ้าเองก็ไม่ได้ต่างไปจากข้านักหรอก เมื่อบทบาทเปลี่ยนไป ผู้คนก็จากหลีกตัวออกไปด้วย ไม่เช่นนั้นเจ้าจะสับสนกับอารมณ์ตัวเองได้โดยง่าย”

จื่ออันอดรู้สึกละอายใจไม่ได้ ที่จริงแล้วนางยังมองคนได้ไม่ขาดเท่ากับเขาเลยด้วยซ้ำ บางทีนางหวังเสมอว่าจักรพรรดิจะมอบความรักแบบพี่ชายให้เขา ไม่ใช่ฐานะจักรพรรดิแบบนี้

เขาไม่เคยได้รับความรักจากครอบครัวของเขา

ตั้งแต่เขากลับมา เขาไม่ได้ถามถึงไท่กุ้ยเฟย และนางเองก็ไม่มีความตั้งใจที่จะบอกทุกอย่างเขาควรรู้

จื่ออันหวังเป็นอย่างยิ่งว่าเขาจะพูดออกมา อาจเพราะเป็นไปไม่ได้ที่เขาไม่รู้สึกอะไรเลย เขาเคยชินกับการอดทนและเก็บทุกอย่างไว้ในใจ ซึ่งไม่ใช่เรื่องที่ดี

เมื่อนางเดินเข้าไปในหอจู้ฝู เจ้าของร้านและป๋อซื่ออยู่ข้างในต่างก็จำนางได้ มู่หรงเจี๋ยก็ยืนอยู่ข้างหลังนางราวกับเป็นผู้คุ้มกันโดยอัตโนมัติ