ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 135

จื่ออานและหยวนซื่อกำลังคุยกันอยู่ ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงจากด้านนอก

จื่ออานได้ยินเสียงของหลิงหลงฟูเหริน เสียงนั้นชัดเป็นพิเศษ ซึ่งทำให้คนที่ได้ยินรู้สึกไม่สบายใจ

หยวนซื่อขมวดคิ้ว “นางมาได้ยังไง?”

จื่ออานยิ้มอย่างแผ่วเบา “ป้าชุ่ยหยูเห็นว่าองค์หญิงและข้าเพิ่งกลับมาเมื่อตอนเช้า นางจึงไปบอก ฮูหยินไม่มาด้วยตนเอง ก็เลยต้องเรียกนางมา”

“องค์หญิงต้าฉาง?” หยวนซื่อตกใจ ขณะที่เขากำลังจะถาม เขาก็ได้ยินเสียงอันบูดบึ้งของมู่หรงจ้วงจ้วงดังขึ้นที่ด้านนอก

“เจ้าเป็นใครกัน? มาทำเรื่องไม่ดีอะไรที่นี่? แล้วยังจะพาคนมาเยอะแยะอีกเหรอ?”

หยวนซื่อกำลังจะออกไป แต่จื่ออานจับมือเธอไว้ “ไม่ต้องกังวล เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับเรา ปล่อยให้องค์หญิงต่อสู้กับพวกเขาเถอะ”

หยวนซื่อเงยหน้าขึ้นมองด้วยความงุนงง แต่เข้าใจในทันที และถอนหายใจเบา ๆ “จื่ออาน ข้ารู้สึกทำให้เจ้าลำบาก เพื่อเป็นการปกป้องข้า เจ้าต้องทำทุกอย่างที่ละขั้นตอน และต้องวางแผนเสมอ เมื่อตอนที่ข้าอายุเท่าเจ้า ข้าควรจะเชื่อฟังท่านพ่อและท่านแม่”

จื่ออานยิ้มให้เธอ ยิ้มนั้นธรรมดามาก “ท่านแม่ คนที่คอยเฝ้าปกปักษ์รักษา มันคือความสุขที่สุดในชีวิตของข้า”

ในชีวิตก่อนหน้านี้ เธอหวังเสมอว่าเธอจะมีคนที่รักและปกป้องเธอ แทนที่จะคาดหวังให้คนอื่นปกป้องเธอ เพียงว่าเธอสามารถปกป้องคนที่เธอรักได้ แต่เธอไม่ทำ เธอเป็นเพียงเครื่องมือในการทำงานเท่านั้น

หยวนซื่อโอบกอดเธออย่างแผ่วเบา “แม่จะอยู่เคียงข้างเจ้าเสมอ เมื่อก่อนข้าเคยทำผิด ไม่ได้ยืนหยัดเพื่อจื่ออาน แต่ตอนนี้แม่จะปกป้องเจ้าอย่างแน่นอน และจะไม่ยอมให้ใครมารังแกเจ้าอีกต่อไป”

แม้ว่าจื่ออานจะไม่คุ้นชินกับการกอดนี้ แต่มันทำให้เธอรู้สึกดีมากจริง ๆ

ทั้งสองเปิดม่าน เห็นว่าแม่นมหยางยืนอยู่ข้าง ๆ ไม่พูดอะไร จะเห็นได้ว่าเธอเข้าใจจิตใจของจื่ออาน และไม่เปิดเผยตัวตนขององค์หญิงต้าฉางให้เธอเห็น “ความร้ายกาจ” ของเซียงฟู่

และแน่นอน หลิงหลงฟูเหรินไม่รู้ว่ามีคนลากเธอมา เพราะไม่รู้จักตัวตนที่แท้จริงของมู่หรงจ้วงจ้วง

มู่หรงจ้วงจ้วงไม่สามารถทนต่อความกำเริบเสิบสานแบบนี้ได้ เธอไม่ควรใช้ตัวตนของตัวเอง เพื่อมากดขี่หลิงหลงฟูเหริน ได้แต่คว้าตัวหลิงหลงฟูเหรินมา และบอกว่าเธอจะออกไปแทน

มู่หรงจ้วงจ้วงไม่ได้ออกไปคลุกคลีกับประชาชนในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา เธอไม่ได้ผูกมิตรกับตัวตนของเธอ ในคำพูดของเธอ ตัวตนของเธอถูกกำหนดโดยสวรรค์ แต่เธอได้เรียนรู้ศิลปะการต่อสู้มามาก หากต้องการโน้มน้าวผู้อื่น ต้องใช้ทักษะ ซึ่งฐานะทางสังคมไม่ถือเป็นทักษะ

หลิงหลงฟูเหรินกรีดร้องเพราะถูกลากออกมา เธอเรียกทาสรับใช้ให้มาช่วยดึงมู่หรงจ้วงจ้วงออกไป

หลังจากที่ทาสรับใช้เข้ามาดึงมู่หรงจ้วงจ้วง แม่นมหยางก็ออกไป และดุทาสรับใช้ว่า “บังอาจมาก เจ้ายังไม่ปล่อยองค์หญิงอีก?”

เสียงขององค์หญิงที่ดังขึ้น ทำให้หลิงหลงฟูเหรินสงบลง นางมองดูมู่หรงจ้วงจ้วงด้วยความสงสัย และคาดเดาความจริงในใจ

มู่หรงจ้วงจ้วงไม่เหมือนองค์หญิงเลยสักนิด แต่ช่วงนี้เธอกลัวจริง ๆ ทันใดนั้นเซี่ยจื่ออานก็ถูกห้อมล้อมไปด้วยขุนนางจำนวนมาก พวกเขาทั้งหมดล้วนเป็นคนในวัง อย่างเช่น แม่นมหยาง ซึ่งเดิมเป็นคนข้างกายของฮองเฮา ฉะนั้นเธอจึงถูกส่งมาเป็นทาสรับใช้ที่นี่

เธอลังเลแล้วลังเลอีก ไม่ออกมาข้างหน้าเพื่อพบเธอ เธอเพียงแค่เยาะเย้ยแม่นมหยางอย่างไม่เชื่อ “กรุณาให้เกียรติองค์หญิงที่นี่ด้วย เดี๋ยวจะไม่มีที่พึ่งเอาได้? แล้วก็อย่ามาพูดจาเหลวไหล”

เขาพูดอย่างนั้น แต่เขาก็รีบพาคนออกไปทันที

มู่หรงจ้วงจ้วงร้องออกมา มองไปที่แม่นมหยาง “เจ้าไม่ควรบอกตัวตนของข้ากับนาง มันจะทำให้นางกลัว ข้าไม่สนใจคนเหล่านี้หรอก”

แม่นมหยางรู้อุปนิสัยขององค์หญิงดี แล้วก็รู้ด้วยว่าศิลปะการต่อสู้ของนางนั้นเป็นหมัดเท้าปักบุปผา ในอดีตเคยฝึกต่อสู้กับองครักษ์ในวังมาก่อน ใครจะกล้าสู้กับนางล่ะ?

ดังนั้นนางจึงยิ้มและพูดว่า “องค์หญิง อย่าเสียเวลาไปยุ่งกับคนเหล่านี้เลยเพคะ ท่านมาเพราะมีเรื่องต้องทำไม่ใช่หรือ? ควรไปจัดการเรื่องนั้นก่อนนะเพคะ?

มู่หรงจ้วงจ้วงมองย้อนกลับไป กำลังจะถามจื่ออานว่าทำไมนานแล้วถึงยังไม่ออกมา แต่แล้วกลับเห็นเธอพาหยวนซื่อออกมาจากห้องด้านหลัง

หยวนซื่อก้าวไปข้างหน้าเพื่อแสดงความเคารพ “หยวนซื่อ พระชายาของมหาเสนาบดี ถวายพระพรองค์หญิง”

มู่หรงจ้วงจ้วงมองดูเธอด้วยความประหลาดใจ “เจ้าก็คือหยวนชุ่ยหยูหรือ? ผู้ชายที่เจ้าสามเฝ้ารอมาโดยตลอด?”

เรื่องนี้ตรงไปตรงมาเกินกว่าจะถาม แม้แต่แม่นมหยางก็ยังตกใจเมื่อเห็นผู้คนคุ้นเคยราวกับลมและคลื่น อยากรู้ว่ามีหนอนบ่อนไส้ซ่อนอยู่ในกลุ่มข้าศึกที่นี่หรือไม่ แล้วชุ่ยหยูก็รู้ได้ในแวบแรกเลยว่า นางไม่ใช่คนซื่อสัตย์และภักดี