ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 151

องค์รัชทายาทยังต้องเกรงกลัวเสด็จอาผู้นี้อยู่เล็กน้อย ไม่กล้าเร่งรัด แต่ก็ไม่ยอมออกไป ทรงยืนอยู่ที่ประตูกับพวกเหล่าทหารองครักษ์ เขากล่าวกับอ๋องอานว่า “หม่อมฉันจะรอให้พระอาการของเสด็จอาดีขึ้นแล้วจึงค่อยเข้าไปเยี่ยมด้านใน”

อ๋องอานไม่สามารถขับไล่เขาออกไปได้ จึงให้เขารออยู่ที่หน้าประตู

ทางฝั่งของมู่หรงจ้วงจ้วง ที่นางไปไถ่ถามไม่ได้ความอะไรมาเลย คนข้างกายของไท่เฟยปากแข็งมาก จ้วงจ้วงไม่สามารถทำให้พวกเขาเล่าออกมาได้

ขณะเดียวกัน คนในจวนก็ได้มาแจ้งอ๋องอานว่า หนี่หรงฟื้นขึ้นมาแล้ว

อ๋องอานรีบร้อนเข้าไปด้านใน พอหนี่หรงเห็นอ๋องอาน เขาก็พยายามลุกขึ้นและถามอย่างกังวลว่า "ท่านอ๋องเป็นอย่างไรบ้าง"

อ๋องอานทนไม่ได้ที่จะบอกขาวร้ายแก่เขา แและกล่าวเพียงว่า หมอหลวงเฝ้าดูอาการอยู่ที่นั่น

หนี่หรงก้มหัวลง น้ำตาก็ไหล “พี่ใหญ่ของข้า ตายแล้วใช่หรือไม่?"

ตอนที่เขาเพิ่งฟื้นขึ้นมา ก็ได้ถามหมอไปแล้ว หมอบอกว่าเขาตายแล้ว แต่ทางด้านฝั่งอ๋องอานนั้นยังไม่รู้สถานการณ์

อ๋องอานกล่าวปลอบ "หนี่หรง เจ้าระงับความโศกเศร้าเสียใจไว้บ้างเถิด"

หนี่หรงหายใจเข้าลึกและกลั้นน้ำตาไว้

อ๋องอานนั่งลงและกล่าวถาม “หนี่หรง คืนนั้นเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่? เหตุใดพวกเจ้าจึงถูกซุ่มโจมตีอย่างโหดร้ายเช่นนั้น? เป็นคนของเหลียงไท่ฟู่ใช่หรือไม่?”

หนี่หรงเหลือบมองไปที่หมอที่อยู่ข้าง ๆ แล้วก็หยุดพูด

อ๋องอานเหลือบมองและสั่งให้ออกไป เขาจะได้อยู่พูดคุยกับหนี่หรงตามลำพัง

“ท่านอ่อง พวกเราถูกซุ่มโจมตีจากคนสองกลุ่ม มีคนของเหลียงไท่ฟู่และ…” เขาหยุดชั่วครู่ ลดเสียงลง น้ำเสียงของเขาเหมือนคนไร้เรี่ยวแรง “และคนของไท่เฟย”

อ๋องอานตกใจเป็นอย่างมาก “อะไรนะ?”

เป็นไปได้อย่างไร? ไท่เฟยจะซุ่มโจมตีบุตรชายของตนเองได้เช่นไร?

ไม่มีเหตุผลที่จะทำแบบนี้ ไม่มีเหตุผลอะไรเลยสักนิด