ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 200

เสนาบดีสำนักตรวจราชการทหารไม่ลังเลที่จะกล่าวว่า “ทูลท่านอ๋อง ไม่ผิดพ่ะย่ะค่ะ ท่านแม่ทัพไป๋เย่ไม่ได้ยื่นหนังสือคำร้องต่อกรมทหาร และหลังจากนำทหารไปมาแล้ว ก็ไม่ได้ไปรายงานตัวที่กรมทหาร เป็นฝ่ายระดมพลโดยพลการ ตามกฏของกองทัพ สมควรถูกประหารชีวิตพ่ะย่ะค่ะ”

มู่หรงเจี๋ยเงยหน้าขึ้น “ซูชิง!”

“พ่ะย่ะค่ะ!” ซูชิงก้าวออกไป คำนับแล้วพูด

มู่หรงเจี๋ยกล่าวอย่างน่าเกรงขามว่า “ถือจดหมายนี้ที่เขียนด้วยลายมือของข้า ไปจับไป๋เย่ และประหารทันที เพื่อไม่ให้เอาเป็นเยี่ยงอย่าง!”

เหลียงไท่ฟู่หน้าเขียว “ช้าก่อน!”

เขาก้าวไปข้างหน้าจ้องมองไปที่มู่หรงเจี๋ย กล้ามเนื้อบนใบหน้าของเขาสั่นเทา ความโกรธแผ่ซ่านไปในดวงตา “ท่านอ๋อง แม้ว่ากฎหมายจะสําคัญ แต่แม่ทัพไป๋ระดมกําลังทหารเพื่อปกป้องท่านอ๋องนะพ่ะย่ะค่ะ แม้ว่าจะเกิดขึ้นแล้ว แม้เคยมีแต่ความภักดีต่อท่านอ๋อง หากท่านอ๋องยืนกรานที่จะสังหารแม่ทัพที่ซื่อสัตย์และภักดี มันยิ่งจะทำให้หัวใจของเหล่าทหารหมดกำลังใจ ไม่มีประโยชน์อันใดในต้าโจวของท่าน ข้าเชื่อว่าหากฝ่าบาทอยู่ที่นี่ในตอนนี้ คงไม่เห็นด้วยกับการกระทําของพระองค์”

ฮองเฮายังเอ่ยอีกด้วยว่า “ใช่แล้ว ท่านอ๋อง ท่านแม่ทัพไป๋คนนี้ทำไปก็เพื่อความปลอดภัยของท่านอ๋อง ท่านอ๋องก็ไม่ควรชำระบัญชีแค้น แม้ว่าท่านจะไม่รู้สึกอยากจะขอบพระทัยก็ตาม”

เหลียงไท่ฟู่มองไปที่มหาเสนาบดีเซี่ย และส่งสัญญาณให้เขาช่วยเขา

มหาเสนาบดีเซี่ยจะไม่รู้ความคิดของมู่หรงเจี๋ยได้อย่างไร? เขาตั้งใจจะประหารไป๋เย่ ทำให้ท่านแม่ทัพตกใจกลัวแล้วไปขอเพิ่งพาอาศัยกับเหลียงไท่ฟู่ ท่านแม่ทัพไป๋คนนี้หยิ่งผยองและใช้อำนาจบาตรใหญ่ในอดีต เขาอาศัยความดีความชอบเพียงเล็กน้อยสั่งสอนชี้นําขุนนางคนอื่น ๆ ในราชสํานัก หลายคนในราชสํานักต่างไม่ชอบหน้าเขา แต่เพราะต้องพึ่งพาเหลียงไท่ฟู่ และยังมีเหลียงไท่ฟู่คอยหนุนหลัง ดังนั้นหลายคนจึงไม่กล้าพูดอะไร หากเขาออกหน้าร้องขอจะต้องทําให้เกิดความไม่พอใจในหมู่สหายร่วมราชสํานักอย่างแน่นอน

อย่างไรก็ตามเขาและไท่ฟู่เหลียงทำได้แค่ยืนบนเส้นเดียวกัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเวลานี้ ขึ้นไปขี่บนหลังเสือแล้ว ดังนั้นเขาจึงพูดเพียงว่า “ท่านอ๋อง กระหม่อมคิดว่าแม่ทัพไป๋ได้ระดมกําลังทหารและม้าโดยพลการ ความผิดของเขาไม่สามารถให้อภัยได้ กระหม่อมเชื่อว่าเขาเป็นผู้กระทําความผิดครั้งแรกและจงรักภักดีต่อพระองค์ กระหม่อมอยากจะขอร้องท่านอ๋อง ช่วยชีวิตเขาไว้ และลงโทษเขาโดยการโบยห้าสิบไม้เพื่อลงโทษด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ”

มหาเสนาบดีเซี่ยบอกเป็นนัยกับเหลียงไท่ฟู่ว่าจะช่วยเหลือซึ่งกันและกัน และบรรดาคนขององค์รัชทายาทก็คุกเข่าอ้อนวอนเช่นกัน

มู่หรงเจี๋ยมองไปยังคนที่แน่นขนัดไปหมด และยิ้มเยาะ “ช่างดีจริง ๆ ข้าได้ยินว่าพวกเจ้าคุกเข่าลงต่อหน้าราชสำนักหวงไท่โฮ่วครั้งก่อน เพื่อขอร้องให้หวงไท่โฮ่วเป็นผู้ดูแล และตอนนี้พวกเจ้าคุกเข่าลงต่อหน้าข้า เพื่อวิงวอนเรื่องท่านแม่ทัพที่ละเมิดกฎหมายทหาร ต่อต้านหอหนังสือและอนุสรณ์สาส์นกราบทูลข้อราชการของขุนนาง หนังสือเล่มนี้ไม่มีใครแตะต้องได้ กองพะเนินเหมือนภูเขา เมื่อมองดูต้าโจวของเรา ต่างก็ดิ้นรนเพื่ออำนาจและผลกำไร แต่ก็ยังมีความคิดที่จะทำเพื่อประชาชนและบ้านเมืองยังไม่ถึงครึ่งหนึ่งใช่หรือไม่? ต้าโจวมีคนอย่างพวกเจ้า บ้านเมืองคงถูกทำลายไม่ช้าก็เร็ว”

องค์รัชทายาทได้ยินดังนั้นก็พูดขึ้นอย่างเย็นชา "เสด็จอาระวังคำพูดด้วยพ่ะย่ะค่ะ ในฐานะผู้สำเร็จราชการ การพูดอะไรที่สาปแช่งชะตากรรมของบ้านเมืองออกมา ท่านรู้ฐานะของตัวเองหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”

"เจ้ายังรู้ฐานะของตัวเองหรือไม่? เจ้าจำตัวตนของตัวเองได้หรือไม่? แล้วเคารพในตัวตนของเจ้าหรือไม่?” มู่หรงเจี๋ยตวาดเสียงเดือด “ในฐานะองค์รัชทายาทของราชวงศ์ ด้วยความหวังดีจากเสด็จพ่อและประชาราษฎร์ ทุกวันไม่คิดจะทำเรื่องดีด้วยตัวเอง ต้องให้ขุนนางที่โลภมากมายุยงปลุกปั่น แต่ถ้าเจ้าก้าวหน้าไปบ้าง ตำแหน่งที่ปกครองบ้านเมืองในทุกวันนี้คงไม่ใช่ข้า หากยังเป็นเช่นนี้ต่อไป ดูสิว่าจะสามารถนั่งบนตำแหน่งรัชทายาทได้อีกนานแค่ไหน”

“ท่านพอเถิด อย่าคิดว่าท่านเป็นเสด็จอาของข้า แล้วจะสามารถเพิ่งพาคนเก่าคนแก่ได้ หากท่านต้องการประณามข้า ท่านมีคุณสมบัติเพียงพอแล้วหรือ? แม้แต่เสด็จแม่ก็ยังไม่ได้ด่าว่าข้าเลย เหตุใดท่านถึงมาโทษข้าเล่า? เสด็จพ่อเพียงแค่สั่งท่านให้ดูแลบ้านเมือง ไม่ได้สั่งให้ท่านมากดขี่ข้า ถ้าท่านไม่ต้องการเป็นผู้รับผิดชอบบ้านเมืองแล้ว ท่านควรออกไปตั้งแต่เนิ่น ๆ จะได้ไม่ต้องมาทำตัวหวงก้างเช่นนี้”

องค์รัชทายาทโกรธจัด และไม่สนใจคําพูดนี้ดึงดูดความสนใจของคนจํานวนมาก ในฐานะองค์รัชทายาทที่พูดคําหยาบคายเช่นนี้ออกมา และต่อหน้าผู้คนมากมาย เป็นเรื่องที่น่าละอายจริง ๆ

เดิมทีฮองเฮาคิดจะดึงเขา แต่รู้สึกว่ามู่หรงเจี๋ยทําเกินไป จึงปล่อยให้รัชทายาทระบายอารมณ์ออกมา ดูซิว่ามู่หรงเจี๋ยจะกล้าเช่นไร

ไท่ฟู่ก็มองมู่หรงหลวนอย่างลําพองใจ ใช่แล้ว เขาเป็นเพียงผู้สําเร็จราชการในราชสํานัก แต่รัชทายาทก็ได้รับเลือกเป็นจักรพรรดิที่จะขึ้นครองบัลลังก์ในอนาคต มู่หรงเจี๋ยได้พูดจาหยาบคายกับองค์รัชทายาทและสาปแช่งชะตากรรมของชาติ องค์รัชทายาทพูดออกมาจากความชอบธรรม แม้จะหยาบคาย แต่ก็มีเหตุผล

ยิ่งไปกว่านั้น หากเขากล้าทําอะไรรัชทายาทจริง ๆ มันก็เป็นการพิสูจน์ว่าเขาจะมีแผนการที่ชั่วร้ายหรือไม่หรอกหรือ?