ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 217

ใบหน้าของใต้เท้าเหลียงบูดบึ้ง “ในเมื่อเจ้ายอมรับแล้วว่าเจ้าเป็นคนกระทำ แล้วทำไมถึงได้พูดว่าเจ้าไม่ผิด? จู่ ๆ เจ้าก็ทำร้ายแม่และน้องเจ้า ตามกฎหมายแล้วนั้นย่อมมีโทษ”

จื่ออันพูด “ใต้เท้าในเมื่อท่านถามข้าเยี่ยงนี้แล้ว ทำไมท่านถึงไม่ถามว่า ทำไมข้าถึงทำร้ายพวกนาง?”

ใต้เท้าเหลียงกล่าวอย่างไม่พอใจ “ต่อให้ไม่ถามถึงเหตุผล เจ้าก็ไม่ควรลงมือทำร้ายคน ถึงแม้ว่านางจะไม่ใช่มารดาแท้ ๆ แต่ก็เป็นผู้อาวุโสของเจ้า เจ้าทำร้ายพวกนางอย่างหนัก สรุปได้ว่ากระทำผิดกฎหมาย ต่อหน้าขององค์รัชทายาทและองค์หญิง กลับพูดว่าเจ้าไม่ผิด หรือคิดว่าตัวเองเป็นคุณหนูใหญ่จวนมหาเสนาบดี เจ้าจะกระทำอกตัญญู แล้วไม่รับผิดชอบงั้นหรือ?”

มู่หรงจ้วงจ้วงฟังคำใต้เท้าเหลียงแล้ว ค่อย ๆ ขมวดคิ้ว ไหนประโยคที่มีคำไต่สวนเหล่า? เรื่องราวยังไม่สอบถาม ดันกล่าวโทษถึงเรื่องคุณธรรม ดูท่าแล้วนางกับจื่ออันพูดถึงเรื่องตนเองกับอ๋องเจ็ดคงจะไม่มีผลอันใด เป็นความผิดพลาดครั้งใหญ่แล้ว คงจะมีคนซื้อตัวก่อนหน้าแล้ว

นางกำลังคิดถึงคำพูดเพื่อช่วยเหลือ กลับได้ยินจื่ออันเปิดปาก “ใต้เท้า ท่านแม่ของข้าคือนายหญิงของจวนมหาเสนาบดี ถึงแม้ว่าจะไม่มีสิทธิ์มีเสียง แต่ก็เป็นถึงภรรยาเอกของมหาเสนาบดี คือ ฮูหยินของมหาเสนาบดีใหญ่เซี่ย นางถูกคนลอบฆ่า ผลักตกรถม้า ใต้เท้าคิดว่าเรื่องนี้มีความร้ายแรงหรือไม่?”

ใต้เท้าเหลียงตกใจ “มีเรื่องแบบนี้ด้วยหรือ?”

“ระหว่างทางที่ท่านแม่ของข้าออกจากวังเพื่อกลับจวน กลับโดนฮูหยินหลิงหลงและน้องสาวผลักตกรถม้าจนบาดเจ็บสาหัส ดวงตาทั้งคู่มองไม่เห็น ข้าในฐานะคุณหนูใหญ่จวนมหาเสนาบดี ขอถามใต้เท้า ในแง่ของกฎหมายและจริยธรรมของต้าโจวแล้ว มิใช่ว่าข้ามีสิทธิ์ที่จัดการกับคนที่ต้องการจะฆ่าท่านแม่ของข้าหรอกหรือ?”

ฮูหยินหลิงหลงพูดออกมาอย่างไหลลื่นเหมือนจริง แม้แต่การเคลื่อนไหวก็เพิ่มเข้ามา ความเศร้าโศกปิดบังไม่มิด ราวกับไม่ได้รับความธรรม

“หลังจากนั้น?” ใต้เท้าเหลียงเมื่อไม่เห็นจื่ออันมีข้อโต้แย้ง จึงไต่สวนต่อ

“นางกระโดดลงไปไม่นานก็มีรถม้าหยุดลงตรงหน้า เป็นองค์รักษ์ขององค์หญิง กล่าวว่าพวกเรามีส่วนร่วมในคดีทำร้ายคน ต้องการนำตัวพวกเราไปไต่สวน ระหว่างทางกลับก็พบกับองค์รัทายาท ฝ่าบาทได้ยินว่าพวกเรามีส่วนร่วมในคดีทำร้ายคน จึงทรงตามไปดู จนถึงโรงหมอ พวกเราจึงรู้ว่าองค์หญิงและเซี่ยจื่ออันได้ช่วยฮูหยินไว้แล้ว องค์หญิงสอบถามถึงสาเหตุ​ ข้ายังมิทันได้ตอบ​ เซี่ยจื่ออันกลับกระชากผมข้าจนกระแทกกับก้อนหิน​ เรี่ยวแรงของนางเยอะมาก​ เหมือนกับจะทำให้ข้าตาย​ แล้วก็ดึงผมข้าจนชนกับประตู​ ไม่ว่าข้าจะร้องขออย่างไรก็มิได้ปราณี​ หลังจากลากข้าจนชนกำแพงแล้ว​ นางยังไม่ยอมปล่อยข้าไป​ นำมีดสั้นเล่มหนึ่งออกมา​ แล้วตัดลงไปที่นิ้วมือของข้า​ หว่านเอ๋อเพื่อที่จะช่วยข้า กลับโดนมีดสั้นนั้นทำให้เสียโฉม​ เลือดบนในหน้าสาดกระเซ็น​ นางยังคงยิ้มเย็น”