ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 228

ฮูหยินผู้เฒ่าเดิมพูดเสียงนุ่มนวล โดนนางตอบกลับอย่างเย็นชา ดวงตากระตุกแล้วหลายครั้ง ความโกรธจึงค่อย ๆ ปะทุขึ้น แต่นางยังควบคุมมันไว้ได้อย่างดี เอ่ยกลับอย่างใจดี “ดี หากเป็นเช่นนี้แล้ว ย่าก็จะไม่พูดอ้อมค้อมแล้ว ย่ารู้ว่าวิชาการแพทย์ของเจ้าสูงยิ่งนัก ถึงแม้ว่าจะไม่รู้ว่าเจ้าเรียนมาจากที่ใด แต่ย่าก็ยังภาคภูมิใจในตัวเจ้า เรื่องราวในวันนี้ แม้ว่าเจ้าจะไม่ผิด แต่น้องสาวเจ้าก็ไม่ผิดเช่นกัน นางถูกแม่เจ้าทำร้าย วันนี้นางถูกทำลายรูปลักษณ์ลง สำหรับวันข้างหน้าของนางแล้วจะต้องลำบากเป็นแน่ ย่าหวังว่าเจ้าจะเห็นแก่ที่นางเป็นน้องสาวร่วมบิดาเดียวกัน ช่วยรักษาให้นาง จนหน้าตาของนางจะดีขึ้นมา”

จื่ออันไม่คิดหรอกว่าฮูหยินผู้เฒ่าจะไร้เดียงสาได้ถึงเพียงนี้ กล้าที่จะให้นางรักษาอาการให้เซี่ยหว่านเอ๋อร์

เพียงแต่นางไม่รู้ว่าจะมีความลับอันใดแอบซ่อนอยู่หลับหลังหรือไม่? จื่ออันเองก็ต้องการที่จะรู้

นางแสร้งที่จะลังเลอยู่ครู่นึง “รักษาให้นาง?”

จู่ ๆ มหาเสนาบดีเซี่ยก็เอ่ยขึ้น “เจ้าทำร้ายนาง รักษาให้นางก็สมเหตุสมผลแล้วมิใช่รึ? หญิงที่ยังไม่ได้ออกเรือน ลงมือทำร้ายอย่างโหดเหี้ยม แม้แต่มารดาเลี้ยงและน้องสาวตนก็กล้าที่จะลงมืออย่างโหดร้าย เจ้าคิดว่าเจ้าไม่ผิดจริง ๆ รึ?”

จื่ออันเผยยิ้มเย็น สายตามองผ่านไปยังมหาเสนาบดีเซี่ย “ข้าทำร้ายพวกนางแม่ลูก ท่านออกหน้าทวงคืนความยุติธรรมให้พวกนาง ภรรยาของท่านหยวนซื่อ ถูกพวกนางแม่ลูกผลักตกลงจากรถม้าบาดเจ็บที่ศีรษะจนสูญเสียการมองเห็น แม้แต่ถามท่านก็ไม่ถามสักคำ เป็นข้าที่โหดร้ายหรือพวกท่านเลือดเย็น? ข้าว่าพวกเราอย่าเสแสร้งกันอีกเลย ข้าไม่มีทางรักษาให้เซี่ยหว่านเอ๋อร์ ความสุขเดียวของข้าก็คือ ค่อย ๆ มองเห็นใบหน้าของนางเสียโฉม!”

“พอแล้ว!” มหาเสนาบดีเซี่ยตบโต็ะด้วยความโกรธจัด เอ่ยออกมา “ช่างดื้อรั้นจริง เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นพระชายาของผู้สำเร็จราชการแล้วจริง ๆ รึ ? ต่อให้มีพระราชโองการออกมาแล้ว แต่ก็ยังมิได้ออกเรือน เจ้ายังอยู่ในจวนนี้หนึ่งวัน เจ้าก็ยังต้องกินข้าวของข้า อาศัยเรือนของข้า ข้าอยากจะฆ่าเจ้า ก็เป็นเรื่องง่ายดาย!”

“ใช่หรือ?” จื่ออันเห็นว่าหน้าเขาเริ่มเปลี่ยน จิตใจเริ่มปลอดโปร่งขึ้น “หากเป็นก่อนหน้านี้ที่ท่านต้องการจะฆ่าพวกเราแม่ลูก คงจะเป็นเรื่องง่ายดาย แต่ว่าตอนนี้ไม่เหมือนกัน ท่านไม่อาจแน่ใจได้ว่าหลังจากที่ฆ่าพวกเราไปแล้ว ท่านจะถอยหลังได้ เป็นถึงมหาเสนาบดีของต้าโจว จะประมาทเยี่ยงนี้? หากไม่อาจแน่ใจได้ว่า ท่านไม่อาจลงมือ และข้าก็ไม่รอให้ทันได้มีวันนั้น”

มหาเสนาบดีเซี่ยลุกขึ้นโดยทันที ความโกรธแผ่ท่วมท้น ในความโกรธก็ยังมีความรู้สึกตื่นตกใจพูดไม่ออกบางอย่าง “เจ้าคิดว่าผู้สำเร็จราชการจะปกป้องเจ้าได้หรือ? ต่อให้เขามีอำนาจคับฟ้าเช่นวันนี้ ก็ไม่อาจแน่ใจได้ว่าจะทำอะไรข้าได้ สวรรค์คุ้มครองข้ามาหลายปี วันนี้ก็ยังจะยืนอยู่ฝั่งข้า”

จื่ออันส่ายหัวพร้อมยิ้มเย็น จ้องมองมายังเขา ไฟโหมลุกโชนในดวงตา “ตั้งแต่บังคับข้าแต่งงานวันนั้น ข้าก็รู้ได้ว่าท่านไม่ได้คิดว่าเซี่ยจื่ออันเป็นบุตรสาวของท่าน บังคับแต่งงานไม่สำเร็จ ท่านก็จะฆ่าข้า เข้าไปขอประทานอภัยจากฮวงโหวให้แก่จวนมหาเสนาบดี ท่านหาคนมาคุมขังท่านแม่ วางยาพิษข้า โดยไม่ละเว้นให้ข้าได้มีหนทางมีชีวิตอยู่ ข้าต่อสู้จนมีวันนี้ จนยังสามารถที่จะยืนอยู่ต่อหน้าท่านได้ ไม่ใช่ว่าโชคชะตาข้าดี แต่เป็นท่านมหาเสนาบดีเซี่ยที่ชะตาได้หมดลง หากว่าสวรรค์ยังจะยืนอยู่ข้างท่าน ข้าคงจะมิอาจปรากฏตัวอยู่ต่อหน้าท่านได้”