ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 232

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น เสียงกรีดร้องดังก้องไปทั่วจวนผู้สำเร็จราชการ

ป้าซือจูช่วยพยุงกุ้ยไท่เฟยออกมา มีศพห้อยอยู่ใต้ต้นฉัตรจีน ใบหน้าของศพซีดขาวไร้ซึ่งโลหิต ลิ้นของเขาถูกตัดและโยนทิ้งลงที่พื้น

มีบาดแผลที่คอสองแผล ซึ่งใกล้กับตำแหน่งหลอดเลือด และชุดแพรต่วนของเขาก็โชกไปด้วยเลือด เขาถูกคนทำให้สูญเสียเลือดจนเสียชีวิต

เขาคือนักพรตเถาเต๋อ ก่อนที่เขาจะตายน่าจะได้รับความทุกข์ทรมานแสนสาหัส ตายตาไม่หลับ ยังคงสามารถเห็นความสยดสยองในดวงตาของเขาก่อนที่เขาจะเสียชีวิตได้

ขาของไท่เฟยไร้ซึ่งเรี่ยวแรง แทบจะยืนไม่ไหว

“รีบแก้มัดแล้วเอาออกไป สั่งคนให้นำไปฝังให้ดี ๆ!” ป้าซือจูออกคำสั่งในทันที

กุ้ยไท่เฟยนั่งตัวสั่นอยู่บนขั้นบันไดหิน มองดูกองเลือดที่แข็งตัวอยู่ใต้ต้นฉัตรจีน เหงื่อเย็นเยียบไหลออกมาจากหน้าผากของนาง และเมื่อดูสีหน้าของนางก็ไม่สามารถบอกได้ว่านางกำลังโกรธ หรือว่าหวาดกลัวอยู่

“เขาเริ่มลงมือจากนักพรตเถาเต๋อแล้ว เขาจะสู้กับข้าจริง ๆใช่หรือไม่?” ไท่เฟยเริ่มยิ้มเย้ยหยัน และยังคงยิ้มต่อไปเรื่อย ๆ

“ท่านอ๋องไม่ใช่คนที่จะนั่งรอความตาย” ป้าซือจูกล่าวเตือนนาง

“แต่ข้าเป็นแม่ของเขานะ เขาไม่ควรจะลงมือกับคนของข้า” ทันใดนั้น นางก็เงยหน้าขึ้นและจ้องไปที่ป้าซือจู “เจ้ารู้ใช่หรือไม่ว่าสิ่งนี้หมายความว่าอย่างไร? เขาจะไม่เชื่อฟังข้าอีกต่อไป ข้าคิดว่าเมื่อเขาแตกหักกับข้า จะทำเป็นหูหนวกตาบอดไม่สนใจเรื่องที่ข้าทำและจะไม่ต่อต้านข้า เพียงแค่ตั้งการ์ดป้องกันเท่านั้น แต่ว่าเขากลับลงมือ และไม่เห็นแก่ความสัมพันธ์แม่ลูกเลย "

ทันใดนั้นนางก็ยืนขึ้นและก้าวไปข้างหน้า "ข้าไม่กลัว เพราะข้ายังมีอ๋องแปดอยู่!"

ป้าซื่อจู๋มองแผ่นหลังอันเย็นชาของนางแล้วถอนหายใจเบา ๆ จะไม่ให้ท่านอ๋องต่อสู้กลับได้อย่างไร? ก็ท่านไม่คำนึงถึงความสัมพันธ์แม่ลูกสักนิด แล้วยังจะมีหน้าไปให้ท่านอ๋องคำนึงถึงอีกหรือ?

เขาแค่ลงมือกับนักพรตเต๋า แต่ท่านกลับลงมือกับบุตรชายแท้ ๆ ของท่านเอง

จื่ออันจับชีพจรให้อ๋องเหลียง ฟังเสียงหัวใจเต้น เนื่องจากนางไม่มีเครื่องตรวจฟังของแพทย์ นางจึงทำได้เพียงสัมผัสด้วยมือเท่านั้น นางวางแผนว่าในอนาคตนางจะทำเครื่องตรวจฟัง ทำโดยใช้หลักการในการทำเครื่องตรวจฟังของแพทย์

“ดีขึ้นมากแล้วจริง ๆ ด้วย” จื่ออันเงยหน้าขึ้น ท่านอ๋องเพคะ ก่อนหน้านี้ท่านเคยได้รับบาดเจ็บที่ศีรษะใช่หรือไม่?”

“ก่อนหน้านี้?” อ๋องเหลียงคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ใช่แล้ว เมื่อหลายปีก่อน”

"มันสาหัสหรือไม่?"

ที่ศีรษะมีเลือดไหลออกมามาก ขาของข้าก็หัก และข้าก็ไม่ได้สติอยู่สองสามวันถึงจะฟื้นขึ้นมาได้" ท่าทางของอ๋องเหลียงแลดูแข็งทื่อเล็กน้อย ราวกับว่าไม่อยากนึกย้อนไปถึงเรื่องราวในอดีตนี้

จื่ออันเดาว่าน่าจะเป็นครั้งนั้นที่เขาช่วยชีวิตองค์รัชทายาทเอาไว้ การบาดเจ็บในครั้งนั้นทำลายชีวิตของเขา และเขาก็ไม่อยากคิดถึงเรื่องนั้นอีก