ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 242

คุณหนูหลายคนจับกลุ่มนั่งด้วยกัน พูดกันแต่คำพูดที่ไม่น่าฟัง ล้วนปิดปากหัวเราะมองไปยังจื่ออัน

จื่ออันนั่งอยู่ในศาลา ดื่มชาอย่างช้า ๆ

คุณหนูเหล่านั้นกลัวว่านางจะมิได้ยินเสียง จึงจงใจพูดคุยกันเสียงดัง เพียงอยากมองเห็นใบหน้าที่ดูไม่ได้ของนาง

"ได้ข่าวว่าปกติในจวนนางมักจะล้อเล่นกับทาสรับใช้ จริงหรือนี่? และยังได้ยินว่ามีครั้งนึง นางแอบอยู่ในห้องน้ำ จงใจบอกทาสรับใช้ว่ามิมีกระดาษชำระแล้ว ให้พวกทาสรับใช้นำไปให้นาง แต่พอทาสรับใช้นำมาให้ นางกลับออกมาโดยที่มิได้สวมกางเกง ช่างโง่เง่าโดยแท้? ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า! "

"ใช่แล้ว หว่านเอ๋อ เคยมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นรึ? ข้ายังได้ยินว่ามีครั้งนึง นางยังตั้งใจที่จะกระโดดลงทะเลสาบ แต่มิได้สวมเสื้อคลุม เมื่อเจอทหารลาดตระเวนอยู่ กลับแกล้งเป็นตกน้ำ ให้ผู้อื่นช่วยนาง คนไร้ยางอายเยี่ยงนาง ผู้สำเร็จราชการมิรู้เลยรึ? "

"ยังมีอีก เรื่องที่นางกลับใจเรื่องงานแต่งของนาง เรื่องมันเป็นมาอย่างไรรึ? ข้าได้ยินมาว่า เดิมเป็นเจ้าที่ต้องแต่งให้แก่อ๋องเหลียง แต่หลังจากนั้นกลับได้ยินว่านางของร้องเจ้าให้ยกอ๋องเหลียงให้แก่นาง ใช่หรือไม่? แต่ในเมื่อนางเป็นคนขอร้อง ทำไมสุดท้ายแล้วจึงได้กลับใจกับงานแต่งนี้?"

"เจ้ามิรู้รึ? สุดท้ายนางก็สนใจในตัวองค์รัชทายาท อยากที่จะแต่งงานกับองค์รัชทายาท ถึงได้กลับใจที่ต้องแต่งกับอ๋องเหลียง"

เสียงเหล่านี้มิได้หยุดที่จะลอยมาเข้าหูจื่ออัน เสียงพูดคุยหัวเราะที่เฉียบแหลมและชั่วร้ายพวกนี้ก็ช่างเถอะ แต่ยังพากันยกมือชี้มายังจื่นอัน

เซี่ยหว่านเอ๋อและเซี่ยฟางเอ๋อต่างเหลือบมองหน้ากันครู่นึง แล้วหัวเราะกันออกมา พวกนางมองยังจื่ออันด้วยสายตามาดร้าย คำพูดคนค่อนข้างรุนแรง พวกนางมิเชื่อว่านางจะสงบสุขได้จริง

จื่ออันค่อย ๆ ดื่มชา มองไปยังทะเลสาบที่รายล้อมไปด้วยต้นหลิว แสงแดดน้อย ๆ เหมือนดั่งเกล็ดสีทองที่สะท้อนไปยังผิวน้ำ