ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 257

ป้าหลานยู่รู้ดีว่าทุกอย่างเป็นกลอุบายของพวกนาง แต่เนื่องจากไม่มีหลักฐาน ทำได้เพียงจ้องมองอย่างสิ้นหวังเท่านั้น

แม่นมหยางเมื่อเห็นว่าชุยไท่เฟยและฮูหยินผู้เฒ่าก็อยู่ด้วย นางจึงพูดกับหยวนซื่อว่า “นายหญิงเจ้าคะ ชุยไท่เฟยกับเหล่าไท่จวินก็อยู่ที่นี่ด้วยเจ้าค่ะ”

หยวนซื่อมีท่าทีที่ตื่นตัวขึ้น และรีบกล่าวว่า "เร็วเข้าพยุงข้าเข้าไปคำนับเสด็จท่าน จะเสียมารยาทไม่ได้”

แม่นมหยางตอบรับและช่วยพยุงตัวหยวนซื่อเข้าไป โดยเสียงของนางได้ดังไปถึงทิศทางที่ชุยไท่เฟยกับเหล่าไท่จวินยืนอยู่

หยวนซื่อโค้งคำนับให้พระนางทั้งสอง "หยวนฉุ่ยยวี่ถวายบังคมไท่เฟย คำนับไท่จวินเพคะ"

ชุยไท่เฟยที่เพิ่งจะได้ยินฮูหยินผู้เฒ่าเล่า ก็รู้สึกไม่พอใจหยวนซื่อเป็นอย่างมาก แม้จะบอกว่าเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ ไม่เกี่ยวอะไรกับหยวนซื่อ แต่ฮูหยินผู้เฒ่าเล่าว่านางไม่ให้ความเคารพและหยิ่งผยองยิ่งนัก เรื่องที่ว่านางกระโดดลงมาจากรถม้านั้น ชุยไท่เฟยไม่ได้รู้ว่าความจริงเป็นเช่นไร ตอนนี้พอได้เจอนางก็เลยกล่าวอย่างเย็นชา "ฮูหยินช่างสูงส่งยิ่งนัก ขนาดวันเกิดแม่สามีของท่าน ยังเชิญให้ท่านมาไม่ได้เลย ท่านช่างเป็นนักปราชญ์หญิงที่มีพรสวรรค์มีชื่อเสียงเขย่าโลกเสียจริง ท่านวางมาดเสียใหญ่โต ไท่เฟยผู้นี้ เกรงว่าจะรับการคำนับจากท่านไม่ไหว”

แม่นมหยางได้ยินดังนั้นจึงกล่าวออกไปว่า “ไท่เฟยท่านตรัสเช่นนี้มันออกจะดูไม่ยุติธรรมต่อฮูหยินนะเพคะ ไม่ใช่ฮูหยินไม่เต็มใจจะออกมา แต่เป็นเพราะว่าฮูหยินผู้เฒ่าได้ออกคำสั่งอย่างเข้มงวด ว่าให้ฮูหยินอยู่แต่บริเวณหลังสวนดอกไม้เท่านั้น ไม่อนุญาตให้มาบริเวณด้านหน้าเพคะ"

ฮูหยินผู้เฒ่าพอได้ยินดังนั้น ก็จ้องไปที่แม่นมหยางด้วยสายตาที่โหดร้าย “ถึงแม้ว่าท่านจะเป็นคนข้างกายของฮองเฮา แต่ไม่อาจพูดจามั่วซั่วไม่คำนึงถึงความจริงได้ ข้าไม่เคยออกคำสั่งเช่นนั้น”

“ฮูหยินผู้เฒ่าได้ออกคำสั่งไปหรือไม่ ใจท่านย่อมรู้ดีที่สุด" แม่นมหยางช่วยพยุงหยวนซื่อ แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ "ได้ นายหญิงเจ้าคะ พวกเรากลับกันเถิด วันนี้ที่นี่ล้วนมีแต่ผู้สูงส่ง ที่ดูหมิ่นดูแคลนท่าน"

ชุยไท่เฟยเมื่อได้ยินสิ่งที่แม่นมหยางกล่าวก็รู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก "แม่นมหยาง เจ้าจงพูดให้กระจ่างก่อนแล้วค่อยไป"

เหล่าไท่จวินดึงตัวชุยไท่เฟยไป และกระซิบบอกนางที่ข้างหูสองสามคำ จากนั้นสีหน้าของชุยไท่เฟยก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย “ที่้เจ้าพูดเป็นความจริงงั้นหรือ?”