ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 265

หลังจากที่เซี่ยหว่านเอ๋อได้รับการปล่อยตัว นางก็พาเซี่ยฉวนไปยังที่พักของฮูหยินหลิงหลง

ฮูหยินหลิงหลงกำลังร้องไห้ เมื่อเห็นเซี่ยหว่านเอ๋อ กลับมา นางก็รู้สึกประหลาดใจและรีบเดินไปข้างหน้า "หว่านเอ๋อ เจ้าถูกปล่อยตัวแล้วเหรอ? พ่อของเจ้าเชื่อหรือไม่ว่าเจ้าเป็นลูกสาวของเขา? เขาพูดอะไรบ้าง?"

เซี่ยหว่านเอ๋อจ้องมองไปที่นางและกล่าวอย่างเย็นชา "แน่นอนว่าท่านพ่อย่อมเชื่อว่าข้าเป็นลูกสาวของเขาอยู่แล้ว"

“เขาเชื่อหรือ?” มีประกายความดีใจอออกมาจากใบหน้าของฮูหยินหลิงหลง “เช่นนั้นก็ดี ดีจริง ๆ ตราบใดที่เขายังคงเชื่อ เจ้าก็ยังได้เป็นพระชายาขององค์รัชทายาท เพียงแค่เจ้าได้อภิเษก ก็จะไม่มีใครกล้าพูดถึงข้าเสีย ๆ หาย ๆ อีก"

“ใช่หรือ?” เซี่ยหว่านเอ๋อยังคงแดกดัน

ฮูหยินหลิงหลงกำลังอยู่ในความปิติยินดีอย่างยิ่ง จึงไม่ทันได้สังเกตเห็นความผิดปกติของเซี่ยหว่านเอ๋อ และได้พูดกับตัวเอง “ใช่ ตราบใดที่เขายังคงเชื่อ พวกเราสองแม่ลูกยังคงมีชีวิตที่ดีได้ต่อไปอีก ข้าจะไม่มีวันปล่อยหยวนซื่อกับลูกสาวนางไป ให้พวกนางได้ลิ้มรสความร้ายกาจของข้า และให้พวกนางคุกเข่าขอความเมตตาต่อหน้าข้าด้วย"

เซี่ยหว่านเอ๋อถอนหายใจแรง สีหน้าเปลี่ยนไปในทันที "เด็ก ๆ ส่งฮูหยินกลับไปยังเรือนที่สวนดอกไม้"

ฮูหยินหลิงหลงมองเซี่ยหว่านเอ๋อด้วยความประหลาดใจ "เจ้าพูดเรื่องอะไร ที่ว่าจะส่งข้าไปที่สวนดอกไม้ด้านหลัง?"

เซี่ยหว่านเอ๋อจ้องนางด้วยสายตาที่เกลียดชังและพูดอย่างโหดร้าย "ถูกต้อง ท่านยังคิดว่ายังจะสามารถพักอยู่ในเรือนวายุโชยวารีเย็นได้อยู่อีกหรือ? ดีเท่าไหร่แล้วที่ท่านพ่อไม่ได้ขับไล่ท่านให้ออกจากจวนไป ท่านวางใจเถิด แค่มีข้าอยู่ในจวนแห่งนี้ ท่านยังมีข้าวให้กินอย่างแน่นอน แต่ว่า หากท่านกล้าสร้างปัญหาให้ข้า ก็อย่าโทษที่ข้าไม่เห็นแก่ความสัมพันธ์แม่ลูกก็แล้วกัน”

ฮูหยินหลิงหลงทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ด้วยสีหน้าตกใจ นางเกือบจะคิดไปว่าได้ยินผิด ไม่คิดไม่ฝันเลยว่าลูกสาวแท้ ๆ ของนางจะพูดจาร้ายกาจกับนางได้ถึงเพียงนี้

“ไม่ เจ้าจะทำเช่นนี้กับข้าไม่ได้ หากไม่มีข้า เจ้าก็เป็นแค่..." คำพูดของนางหยุดลงทันที และสายตาอันหวาดกลัวของนางได้มองไปที่มหาเสนาบดีเซี่ยที่ค่อย ๆ ก้าวเข้ามา