ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 308

มหาเสนาบดีเองก็เริ่มจะโมโหแล้ว จู่ ๆ ก็ลุกขึ้นและจ้องมองไปยังอ๋องหลี่ “พอได้แล้ว อ๋องหลี่ วันนี้ท่านมาดื่มเหล้ามงคลของข้า ข้ายินดีเป็นอย่างมาก แต่ท่านกลับพูดจาข่มเหงรังแกฮูหยินของข้า พยายามที่จะช่วยเหลือเซี่ยจื่ออัน มันเกินขีดจำกัดข้าแล้ว ข้ามิอยากต้อบรับแขกที่นำเรื่องมาให้เยี่ยงนี้”

ใบหน้าอ๋องหลี่เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน “เจ้ามิต้องเร่งรีบไล่ข้าออกไป ที่เจ้าพูดว่าข้าพยายามที่จะช่วยจื่ออันนั้นหมายความว่าอย่างไรกัน? เซี่ยจื่ออันเป็นบุตรสาวของท่าน ท่านที่เป็นบิดาไม่เพียรพยายามช่วยเหลือบุตรสาวแต่กลับเป็นข้าที่ช่วย? คำพูดนี้ทำให้เห็นว่าความคิดท่านช่างแปลกประหลาดซะจริง เจ้าไตร่ตรองความคิดของเจ้าให้ดีซะก่อนค่อยมาพูดคุยกับข้า ข้าที่ถูกแต่งตั้งให้เป็นอ๋องหลี่ซินโดยองค์จักรพรรดิพระองค์ก่อน รับผิดชอบดูแลกฎเกณฑ์มารยาทในราชวงศ์ต้าโจวร่วมกันกับสำนักพิธีการ​ ข้ามิอาจยอมให้เจ้าวางเกวียนไว้หน้าม้าได้​ ทำให้ลำดับความเคารพยุ่งเหยิง​ หากวันนี้เจ้าอยากมีปัญหา​กับข้า ข้าก็ไม่กลัวเจ้าหรอก”

มู่หรงเจี๋ยเอ่ยอย่างใจเย็น​ “เสด็จพี่​ อย่าได้พระทัยร้อนเลยพ่ะย่ะค่ะ มีอันใดที่ไม่ถูกต้องเพียงพูดออกมาให้ถูกต้องเป็นพอ”

เขาดูท่าทางเหมือนคนเกียจคร้าน ราวกับทุกอย่างกับเขาไม่ได้เกี่ยวข้องอันใดกัน

อ๋องหลี่จ้องมองไปยังมู่หรงเจี๋ยพร้อมผงกศีรษะ แสดงออกมาถึงความเห็นชอบ “ใช่ เจ้าพูดมีเหตุผล ข้าไม่จำเป็นต้องโกรธเคือง พูดออกมาตรง ๆ ก็พอแล้ว”

เขาหมุนตัวมองไปยังใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธของมหาเสนาบดีเซี่ย เอ่ยอย่างเคร่งขรึม “ข้อแรก ข้าไม่เข้าใจว่าทำไมเจ้าถึงได้โมโหขนาดนี้ ใครจะโขกหัวคำนับให้กับใครอย่างไรก็ตามต่างก็มิใช่เจ้าที่โขกหัว เกี่ยวอะไรกับเจ้าด้วย? อีกอย่างทั้งสองนั้นต่างก็เป็นฮูหยินของเจ้า ผู้หนึ่งเป็นบ้านหลัก ผู้หนึ่งเป็นภรรยารอง ผู้ใดสูงผู้ใดต่ำในใจเจ้าเองคงมีคำตอบ เจ้าโมโหที่ข้าเอ่ยออกมา เจ้าก็มาพูดกับข้า ที่สุดแล้วมีประโยคไหนที่ข้าพูดผิด?”

มหาเสนาบดีเซี่ยหมดหนทางโต้แย้ง เพราะมิอาจเอ่ยออกมาได้ว่าอ๋องหลี่พูดจาหยาบคาย คำพูดนี้หากพูดออกมาจากปากเขาอีกครั้งแล้ว คงได้แต่ทำร้ายหน้าตาของซีเหมินเสี่ยวเย่ว

จื่ออันเมื่อเจอสถานการณ์นี้เข้า เอ่ยออกมาด้วยท่าทางสำนึกผิดในคุณธรรมอย่างลึกซึ้ง “ท่านอ๋อง ท่านพ่อ ช่างมันเถอะ ข้าโขกหัวคำนับให้แก่ฮูหยินคนใหม่ก็ได้เพคะ”

อ๋องหลี่กลับเอ่ยออกมาอย่างเคร่งเครียด “ไม่ได้ กฎเกณฑ์ก็คือกฎเกณฑ์ ไม่อาจทำให้วุ่นวายได้อีกแล้ว”

จื่ออันแสดงออกมาว่าลำบากใจเป็นอย่างมาก มองไปยังซีเหมินเสี่ยวเย่วด้วยความบริสุทธิ์ใจ "ฮูหยินใหม่ ท่านดูสิ จะทำอย่างไรดี?”