ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 352

กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ เหล่าผู้อาวุโสของเขาที่มาก็เพราะนางโดยเฉพาะ

วันนี้มีเรื่องให้ตื่นเต้นมากเสียจริง? นางแทบจะคิดไปว่าชีวิตนี้ช่างสวยงามไปเสียแล้ว

"คนบ้าผู้นั้นสำคัญขนาดนี้เชียวหรือ?" จื่ออันไม่ได้จะบอกว่าคนบ้ากัดคน จากนั้นคนก็ตาย ชีวิตของคนไม่สำคัญนะ แต่ว่าเขาที่เป็นถึงผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิ แต่กลับต้องสอบสวนและจัดการเรื่องนี้ด้วยตนเอง เป็นการทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่หรือไม่?

มู่หรงเจี๋ยมองไปยังนาง ใบหน้าเคร่งขรึมเป็นอย่างมาก "เมื่อคืนนี้ เกิดเหตุคนกัดกันที่ทัพใต้ และมีทหารถูกกัดไปสามนาย"

"อะไรนะ?" จื่ออันตกใจมาก "ลุกลามไปถึงฐานทัพเชียวหรือ?"

"ทัพใต้เป็นกองกำลังที่ถูกเลือกให้มาประจำการที่เมืองหลวง โดยมีข้าเป็นผู้บัญชาการ เรื่องนี้มีเบื้องหลังที่น่าสงสัยอยู่ "มู่หรงเจี๋ยกล่าว

จื่ออันนึกไม่ถึงว่า สถานการณ์จะรุนแรงเช่นนี้ ทั้งยังเข้าไปเกี่ยวข้องกับกองทัพอีก

หากทหารในทัพใต้ทั้งหมดกลายเป็น "ผีดิบ" เช่นนั้น พวกเขายังจะมีความสามารถในการต่อสู้หรือไม่? ถ้ากองทัพที่ผู้สำเร็จราชการเป็นผู้บัญชาการอยู่ไม่สามารถทำการสู้รบได้ เช่นนั้นแล้ว จำนวนคนที่เขาสามารถระดมกำลังมาได้ก็มีไม่มาก ถึงเวลานั้นไม่ต้องพูดถึงอ๋องหนานหวายที่จะนำกองทัพบุกเข้าสู่เมืองหลวง แต่ท่านราชครูเหลียงก็จะสามารถระดมกองกำลังได้มากกว่าเขา สามารถเข้ายึดวังได้โดยตรง

"ตอนนี้อำนาจทางการทหารของกองทหารประจำการทุกภาคส่วน อยู่ในมือของผู้ใดเพคะ?" จื่ออันกล่าวถาม

มู่หรงเจี๋ยที่ได้ยินนางถามเช่นนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะชื่นชม "เจ้าเข้าใจถ่องแท้ถึงได้ถามเช่นนี้ งั้นก็แสดงว่าเจ้าไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดา ที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร ข้าจะอธิบายให้เจ้าฟังก็แล้วกัน ตอนนี้อำนาจทางการทหารของต้าโจวแบ่งออกเป็นสามส่วน ส่วนหนึ่งอยู่ในมือของฝ่าบาท อีกส่วนหนึ่งอยู่ในมือของข้า และส่วนสุดท้ายอยู่ในมือของพวกอ๋องที่อยู่ในแคว้นต่าง ๆ แต่อำนาจทางการทหารในมือของข้านอกจากทัพใต้ที่ประจำการในเมืองหลวงแล้ว ก็ยังมีทหารรักษาการที่กระจัดกระจายไปตามหัวเมืองต่าง ๆและตามแนวชายแดนอีกด้วย กล่าวให้ถูกก็คือ กองกำลังที่ข้าสามารถระดมมาได้ก็คือทัพใต้ในเมืองหลวงและทหารองครักษ์ ซี่งมีอยู่ประมาณห้าหมื่นนาย"

"เช่นนั้นทหารรักษาการในเมืองหลวง ที่เป็นของท่านราชครูเหลียงมีอยู่จำนวนเท่าไหร่?" จื่ออันกล่าวถาม

"มีน้อยนิดก็จริง แต่ว่าโทษเจ้าก็ไม่ได้ การขาดเงื่อนไขที่กระทำการต่าง ๆ นั้นยากจะกระทำการให้สำเร็จ เจ้าแสร้งว่าเจ้ามีของ แต่ข้าก็ไม่ได้ตาบอดเสียหน่อย”

"ไม่ช้าก็เร็วหม่อมฉันจะวางพิษให้ท่านตาบอด จากนั้นก็ทำให้ท่านเป็นใบ้" จื่ออันเปิดประตู และกล่าวทิ้งท้ายด้วยคำพูดที่โหดร้าย

มู่หรงเจี๋ยเดินออกไปอย่างสบายใจ "ข้ามีท่านหมอเซี่ยอยู่ จะกลัวพิษกระจอก ๆ ของเจ้าทำไม?

หลังจากที่ทั้งสองคนออกมาแล้ว ซูชิงและเซียวท่าก็กระโดดลงมาจากบนหลังคา เซียวท่ามองไปที่แผ่นหลังของมู่หรงเจี๋ยที่เดินไปอย่างช้า ๆ อย่างสบายใจ ก็ย่อมจะรู้สึกรับไม่ได้ จึงกล่าวออกมาด้วยความรู้สึกมึนงง "แค่นี้เองเหรอ? จะไม่โบยสักหน่อยหรือ? ท่านอ๋องจะใจดีเกินไปไหม?"

"จริงด้วย ข้าผิดหวังในตัวท่านอ๋องมาก!" ซูชิงพูดตัดพ้อ เหมือนถามหาความยุติธรรม