ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 392

"ท่านพ่อ หรือว่าท่านยังอาลัยอาวรณ์ เช่นนั้นให้ข้าช่วยเขียนดีหรือไม่?" จื่ออันที่เห็นเขาไม่ยอมเขียนสักที ก็เลยเอ่ยถามขึ้นมา

มหาเสนาบดีเซี่ยเงยหน้าขึ้น มองหน้านางด้วยความว่างเปล่า มีบางอย่างในดวงตาของเขา ที่ก่อนหน้านี้จื่ออันไม่เคยเห็นมาก่อน นางไม่รู้ว่ามันคืออะไร ทั้งในอดีตและปัจจุบัน นางก็ไม่เคยเห็น

แต่ว่ามันค่อย ๆ กลับกลายเป็นความเย็นชา ทั้งยังมีความเกลียดชังแผ่กระจายไปทั่ว เขารู้ดีว่าผู้หญิงตรงหน้าเขา ท่าทีที่ดูอ่อนโยน ทว่ากลับเป็นศัตรูที่ต้องการให้เขาตาย

รอยยิ้มที่งดงามของนาง ราวกับดอกไม้ที่อาบยาพิษ แฝงไปด้วยความอำมหิตอยู่เบื้องหลัง

นึกถึงตรงนี้ ใจเขาก็เย็นยะเยือกขึ้นมา เขียนลงไปไม่กี่คำ ก็ตัดขาดความสัมพันธ์สิบเจ็ดปีระหว่างเขากับหยวนซื่อ

หนังสือปลดปล่อยภรรยาที่เรียบง่ายเช่นนี้ เป็นครั้งแรกในราชวงศ์นี้ ที่เนื้อหาของหนังสือปลดปล่อยภรรยาด้านล่างเขียนเพียงว่า สิ้นสุดวาสนาเท่านั้น

เขาประทับตราลงไป แล้วออกแรงกด จากนั้นก็กล่าวอย่างแผ่วเบา "มารับเอาไปสิ สิ่งที่เจ้าต้องการ"

จื่ออันหยิบมันขึ้นมาและเป่าหมึกให้แห้ง นางพับมันเก็บไว้ในแขนเสื้ออย่างระมัดระวัง กระดาษบาง ๆ แผ่นนึง คือความอ่อนเยาว์สิบเจ็ดปีของสตรีผู้หนึ่ง

จากนี้ต่อไป ต่างคนต่างใช้ชีวิตอย่างที่ตนเองต้องการ

ซีเหมินเสี่ยวเยว่ยังคงมองไปที่มหาเสนาบดีเซี่ยอย่างโง่เขลา ในใจนางรู้สึกสับสน เรื่องที่น่ายินดีก็คือมหาเสนาบดีเซี่ยกับหยวนซื่อหย่ากันได้เสียที ต่อไปหากนางได้แต่งเข้าไปใหม่ นางก็จะได้เป็นฮูหยินใหญ่ ไม่ใช่เป็นผิงชี หรืออนุภรรยาอะไรนั่น

เรื่องที่กังวลก็คือ เมื่อหย่าร้างกันแล้ว เขาจะมาสู่ขอนางกลับไปอีกครั้งตามที่สัญญาไว้หรือไม่?

มหาเสนาบดีเซี่ยก็มองนางเช่นกัน ความเศร้าที่ปรากฏขึ้นในดวงตาของเขาคือเรื่องจริง เขาเองก็ยังไม่รู้เลยว่าหลังจากที่เขียนจดหมายปลดปล่อยภรรยาแล้ว ทำไมถึงอยากร้องไห้ขึ้นมา

เมื่อซีเหมินเสี่ยวเยว่เห็นท่าทางของเขาก็รู้สึกมั่นใจ จากนั้นนางก็ลุกขึ้นมาแล้วเดินไปหยุดอยู่ตรงเบื้องหน้าของเขา "ข้าจะรอท่าน รอท่านมารับข้ากลับไปนะเจ้าคะ"