ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 424

นางหันหลัง แล้วกล่าวทิ้งท้ายอย่างเย็นชา "ไม่ว่าฮูหยินผู้เฒ่าจะเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วย อย่างไรก็ต้องตัดขาดจากส่วนทางเดิน"

"เจ้ากล้า เจ้ากล้าเหรอ?" น้ำเสียงของฮูหยินผู้เฒ่าที่ตามหลังจื่ออันมาแฝงไปด้วยความเดือดดาลอย่างรุนแรง แต่จื่ออันก็ทำเป็นว่าไม่ได้ยิน

พอนางกลับมาถึงเรือนเซี่ยจื่อหย่วน ก็ได้หยิบป้ายวิญญาณของเซี่ยจื่ออันออกมาเช็ดเบา ๆ "ในที่สุดข้าก็ได้รู้ว่า ความเคียดแค้นของเจ้าเหตุใดถึงไม่จางหายไปจากใจของข้า เพราะว่าในวันนั้น พ่อแท้ ๆ ของเจ้าก็อยู่ห่างออกไปไม่ไกล มองดูผู้อื่นโบยเจ้าจนตาย เซี่ยจื่ออัน เจ้าวางใจเถิด ชีวิตของเจ้าที่ถูกศัตรูคร่าไปนั้น ข้าจะล้างแค้นให้เจ้าเอง"

มีคนสะดุ้งตกใจในทันที จื่ออันมองไปทางนั้น ก็เห็นหยวนฉุ่ยยวี่ออกมาจากม่านประดับมุก ในมือของนางถือผ้าไหมทองเอาไว้ น้ำตาอาบหน้า

"ข้าจำได้ว่าด้านในมีผ้าไหมทองอยู่พับหนึ่ง จึงอยากจะเอาออกมาตัดชุดให้เจ้า" หยวนฉุ่ยยวี่เช็ดน้ำตา จึงเดินเข้าไปหา และมองแผ่นป้ายวิญญาณในมือของนาง ดวงตาเหม่อลอย "ข้าไม่รู้เลยว่า เจ้าทำป้ายวิญญาณให้กับนางด้วย"

"ท่านแม่" เมื่อจื่ออันเก็บป้ายวิญญาณดีแล้ว ก็มองไปที่ดวงตาของนาง "ท่านมองเห็นแล้วหรือ?"

"ข้ามองเห็น แต่ว่าไม่ชัดเจนเหมือนแต่ก่อน มันดูเลือนลาง เห็นเป็นเงาตะคุ่ม วันนี้ตื่นมาในตอนเช้าก็มองเห็นแล้ว ข้าอยากจะบอกเจ้า แต่ว่าเจ้าไปที่กรมพระคลังเสียก่อน" หยวนฉุ่ยยวี่กล่าว

เดิมทีที่นางตาบอดเป็นเพราะลิ่มเลือดไปกดทับเส้นประสาทตา จื่ออันฝังเข็มให้นางทุก ๆ วัน ลิ่มเลือดจึงค่อย ๆ สลายไป และสายตาจึงค่อย ๆ ดีขึ้นเรื่อย ๆ

"ข้าไม่รู้ว่า ที่แท้เขาก็อยู่ที่นั่นมองดูจื่ออันถูกโบยจนตายมาโดยตลอด เจ้าพูดว่าความแค้นของนางไม่จางหายไป เจ้ารู้ได้อย่างไร?" หยวนฉุ่ยยวี่มองไปที่นางแล้วถาม หยาดน้ำตายังคงเอ่อล้นอยู่

จื่ออันเงียบไปครู่หนึ่ง "ในสมองของข้ายังคงมีความทรงจำของนางอยู่ ความรู้สึก หรือแม้กระทั่ง ความแค้นของนาง ที่ข้าก็ยังคงรู้สึกถึงมันได้