ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 434

จื่ออันยิ้มอย่างเบิกบานใจ "หม่อมฉันรู้ว่าท่านอ๋องกังวลใจ"

"ก็ต้องดูว่าเจ้าจะเอาอะไรมาแลกเปลี่ยน" อ๋องเหลียงเหลือบมองนางเล็กน้อย เขาไม่ได้กังวลอะไร อย่างไรก็ตามขานี้ก็มีคนมารักษามากมายหลายคนแล้ว จะสนทำไมถ้าจะมีใครมารักษาเพิ่มอีกคน เพียงใจไม่คาดหวังก็พอ

"เช่นนั้นก็ต้องดูว่าท่านอ๋องต้องการสิ่งใดเพคะ"

"ถือว่าเจ้าติดหนี้บุญคุณข้าก็แล้วกัน จดจำไว้ด้วยล่ะ ต่อไปถ้าข้านึกออกว่าต้องการสิ่งใด ก็จะทวงจากเจ้าเอง" อ๋องเหลียงกล่าว

จื่ออันยักไหล่ ชัดเจนอยู่แล้วว่า อีกไม่นานเขาจะเป็นฝ่ายที่ติดหนี้บุญคุณนางเสียเอง

หลังจากออกมาแล้ว มู่หรงจ้วงจ้วงก็กล่าวถามจื่ออัน "ขาของเขารักษาได้จริงหรือ?"

"ไม่ใช่ปัญหาใหญ่ แต่ต้องเจ็บหน่อย หม่อมฉันจะฟื้นฟูสภาพร่างกายของเขาก่อน ความจริงเพียงแค่ใช้ระยะเวลาสั้น ๆ ในการฟื้นฟู ก็ดีขึ้นมากแล้ว สามารถรับการเชื่อมต่อกระดูกที่หักได้ แต่ว่าเพื่อความรอบคอบ หม่อมฉันยังต้องให้เขาทานยาสมุนไพรเพิ่มอีกสักหน่อย ให้เขาทานสักสองสามวัน

"ถ้าสามารถรักษาให้หายได้ เช่นนั้นก็เป็นเรื่องที่น่ายินดีไปเลย" มู่หรงจ้วงจ้วงถอนหายใจ

แม่นมหยางที่นั่งอยู่ด้านข้างได้ยินว่าจะเชื่อมต่อกระดูกที่หัก ก็รู้สึกเป็นกังวลเล็กน้อย "คุณหนูใหญ่เจ้าคะ เชื่อมต่อกระดูกอันตรายไหมเจ้าคะ? ฮองเฮาไม่รู้เลยว่าท่านจะใช้วิธีการรักษาแบบใด ถ้าหากรู้ว่าจะเชื่อมต่อกระดูกที่หักเข้าด้วยกันอีกครั้ง เกรงว่าคงจะคัดค้าน”

จื่ออันพยักหน้า "ข้ารู้ ดังนั้นจึงไม่ได้บอกฮองเฮาอย่างไรเล่า แม่นมวางใจ ข้ามีความมั่นใจมาก"

แม่นมหยางเชื่อใจจื่ออัน แต่ว่าบนโลกใบนี้มีเรื่องราวมากมายที่ล้วนไม่แน่ไม่นอน หากเกิดข้อผิดพลาดขึ้นมาจริง ๆ ไปทำลายขาของท่านอ๋องเข้า เช่นนั้นคุณหนูใหญ่ก็ลำบากแล้วล่ะ

และเมื่อถึงเวลาต้องรักษา ฮองเฮาจะต้องรู้เรื่องแน่นอน ถึงเวลานั้นถึงจะหยุดก็เกิดปัญหาแล้ว

แม่นมหยางเป็นกังวล ไม่ใช่ว่าจื่ออันไม่รู้ว่าตอนนี้นางกำลังลังเลว่าจะนำเรื่องขั้นตอนการรักษานี้ไปบอกฮองเฮาดีหรือไม่

ณ ร้านจู้เสียน

ตระกูลหูเป็นตระกูลที่ร่ำรวยที่สุดในต้าโจว พ่อของของเหลียงซื่อที่เป็นลูกสะใภ้ของจิ้นกั๋วกง ร่วมทำธุรกิจกับตระกูลหูด้วย ร่ำรวยเหลือกินเหลือใช้ แล้วลองจินตนาการดูสิว่า ตระกูลหูนี้จะร่ำรวยสักเพียงใด

ฮูหยินผู้เฒ่ากับกุ้ยไท่เฟยนัดพบกันที่ห้องส่วนตัวที่หรูหราชั้นหนึ่ง ตรงประตูทางเข้ามาห้องส่วนตัวก็มีดอกไม้และต้นไม้ปลูกประดับไว้อยู่ อีกทั้งรอบ ๆ ก็มีคนเฝ้าเวรยามอยู่ด้วย แมลงวันสักตัวยังบินเข้ามาไม่ได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคน

"ดำเนินเรื่องไปถึงไหนแล้ว?" กุ้ยไท่เฟยมองไปที่ฮูหยินผู้เฒ่าแล้วกล่าว

ฮูหยินผู้เฒ่าตอบกลับอย่างให้ความเคารพ "กุ้ยไท่เฟยวางใจได้เพคะ เกือบจะเตรียมการเสร็จแล้ว เชื่อเถิดว่าไม่เกินห้าวัน ก็สามารถพลิกฟ้าได้แล้วเพคะ

"ข้าไม่อยากรอนาน เจ้าเร่งมือหน่อย" กุ้ยไท่เฟยกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์

"เพคะ" ดวงตาของฮูหยินผู้เฒ่าแลดูร้ายกาจ "ดำเนินเรื่องได้ไปพอสมควรแล้วเพคะ แต่ว่าทางฝั่งของหวงไท่โฮ่ว ยังไม่มีพระราชเสาวนีย์ลงมา"