ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 474

กุ้ยไท่เฟยถอนหายใจออกมาเบา ๆ “ซือจูนั้นเป็นคนที่ฉลาดหลักแหลม แต่กลับไม่ได้มีใจคิดเห็นเหมือนกันกับข้า นางติดตามข้ามาก็หลายปี ก็พอจะรู้ความคิดของข้า กลับเลือกที่จะหักหลังข้าในตอนสุดท้าย ฉลาดหลักแหลมแล้วมีประโยชน์อันใดกัน? ข้ารอบกายนั้นมีผู้ที่หลักแหลมอยู่มากพอแล้ว ที่ข้าต้องการคือเจ้าต้องจงรักภักดี”

“ข้าจะจงรักภักดีต่อไท่เฟยไม่เป็นสองแน่นอนขอรับ” อาฝูเอ่ยสาบาน

กุ้ยไท่เฟยค่อย ๆ ดื่มชาลงไป แววตาเผยเจตนาออกมา “ข้างกายข้า ขอเพียงผู้ที่จงรักภักดี หากว่าเมื่อใดพบว่าเริ่มเปลี่ยนใจขึ้นมา จุดจบก็จะเป็นเหมือนกับซือจู”

อาฝูนึกถึงซือจูที่ตายอย่างน่าเวทนา ในใจหนาวเหน็บขึ้นมา แต่ก็รู้สึกยินดียิ่งนักที่เห็นความย่อยยับของนาง นางสมควรที่ะได้รับมันแล้ว นางไม่รู้สถานะของตน คิดว่าหากแอบหลบไปพึ่งพาท่านอ๋องแล้วคงดีกว่า อีกทั้งยังคงคิดว่าไท่เฟยจะทำใจฆ่านางไม่ได้

“เจ้ายิ้มอะไรกัน?” กุ้ยไท่เฟยอยู่ ๆ ก็เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น

อาฝูตกตะลึงไป เร่งรีบเก็บคืนสีหน้า “บ่าวเมื่อครู่กำลังคิดถึงเรื่องราวที่ป้าซือจูทำในตอนที่นางยังมีชีวิตอยู่ จึงได้ยิ้มออกมา ขอกุ้ยไท่เฟยทรงประทานอภัยด้วยขอรับ”

เขารู้ว่ากุ้ยไท่เฟยถึงแม้จะจัดการซือจูด้วยการฆ่าทิ้งเสีย แต่ว่ากลับไม่ยอมให้ผู้ใดพูดถึงนางในทางที่ไม่ดีแม้แต่ครึ่งคำ และก็จะไม่ยอมให้ผู้ใดรู้สึกยินดีที่เห็นความย่อยยับของนาง ดังนั้นเขาจึงจำต้องรีบเอ่ยอธิบายออกมา

กุ้ยไท่เฟยเอ่ยด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น “อาฝู เจ้าทำในเรื่องที่ตนควรจะทำให้ดีเป็นพอ เมื่อไม่มีประโยชน์ คิดอย่างไรก็ไม่มีประโยชน์”

อาฝูในใจสั่นกลัว “ขอรับ!”

ภายในใจเขานั้นไม่ยินยอม ประโยคนี้ของกุ้ยไท่เฟยเขารู้ความหมายดี เขาเองก็อยากที่จะสูงส่งเหมือนเช่นดั่งซือจู แต่ก็เป็นไปไม่ได้